JPLAlbum

Jean-Pierre Louveton (ik noem hem in het vervolg van deze recensie JPL) kan eigenlijk niet meer los worden gezien van zijn groep Nemo. Met deze groep heef hij een aantal succesvolle albums uitgebracht en lijkt hij onlosmakelijk verbonden te zijn (klik maar eens op de tab ‘discografie’).
In een muzikale wereld waarin de voertaal voornamelijk Engels is, stuit de moedertaal Frans waarin bij Nemo gezongen wordt toch menigeen tegen de borst. Dat is jammer want de muziek van zijn ‘moedergroep’ is verrekte interessant en erg goed.

Over een andere boeg gooit hij het met zijn eigen project, waarop zijn trouwe Nemo-maat Guillaume Fontaine de klavieren beroert. “Retrospections Volume 1” is alweer de vierde plaat waarop JPL zijn eigen ei kwijt kan. En een heerlijk ei is het geworden. Wellicht speelt hij in op de barrière die de Franse taal op zijn Nemo platen voor menigeen opwerpt, want op twee nummers na, waarop JPL zelf de zang voor zijn rekening neemt, is dit een instrumentaal album.
De titel van deze schijf doet wellicht vermoeden dat het om een verzamelalbum gaat, niets is minder waar. In de negentiger jaren had JPL een zodanige grote inspiratie dat het ene na het andere nummer uit zijn pen vloeide, vooropgesteld dat hij alles schreef natuurlijk. Veel van dit materiaal aangevuld met twee recente nummers staan op “Retrospections Volume 1”.

Wanneer je nog niet bekend bent met het werk van JPL of zijn groep Nemo, dan is deze schijf een prima startpunt. JPL spreidt hier immers zijn meest gevarieerde gitaarspel ten toon en laat ook nog eens horen in diverse stijlen thuis te zijn. Dat hij beïnvloed is door Steve Vai, David Gilmour en zelfs John Petrucci steekt hij ook niet onder stoelen of banken. Bovenal is het zijn eigen vlotte en vloeiende gitaarspel wat zo aanspreekt.

De Steve Vai invloeden gieren al gelijk om je horen in het hardrockende openingsnummer Silence Dans La Salle !. Laat je hierdoor niet afschrikken, dit nummer staat niet garant voor de muziek op het gehele album. Du Temps De Louis gaat op dezelfde voet verder, maar is losser en gevarieerder met een belangrijk aandeel van Guillaume Fontaine op piano. Helemaal kicken vind ik het zoemende basspel van Manu Defaÿ.

Dat JPL een hechte formatie bij elkaar heeft weten te krijgen blijkt uit de hoofdrol die drummer Olivier Soumaire heeft in Ma Première Mort met een aantal fenomenale drumpatronen. Swingend is het funky en licht pastorale Cathedrales met weer die zoemende basgitaar. Knap als je op deze muziek stil kan blijven zitten.

Indien je via Internet wel eens naar progressieve rock programma’s luistert kom je daar het nummer Planete En Vue regelmatig tegen. Niet vreemd, want het is het meest vlotte en toegankelijke nummer. Minstens net zo vlot is No Comprendo met veel ‘slapping’ op zowel gitaar als basgitaar (een techniek waarbij met de duim op de snaren van de gitaar geslagen wordt terwijl de andere hand op het fretboard de aangeslagen snaar afdempt). Mocht je denken dat een andere JP (John Petrucci van Dream Theater) patent heeft op vingervlugheid op de zes snaren, dan nodig ik je uit om de gitaarsolo op dit nummer eens aandachtig te beluisteren.

Nadat negen nummers zich allemaal binnen gemiddeld vijf minuten hebben afgespeeld, is de tijd aangebroken voor Extreme Stress / Décompression, dat de zes minuten grens ruim overschrijdt. Hier ontkom ik niet aan de indruk dat Liquid Tension Experiment de grote inspirator is. Zelfs het toetsenspel doet wel erg Jordan Rudess-achtig aan.

Enerzijds vallen de twee rustige vocale nummers Soleil D’Hiver en En Un Clin D’Oeil wat mij betreft uit de toon, niet in het minst vanwege de Franstalige vocalen van Louveton zelf. Anderzijds geeft het inzicht in ’s mans capaciteiten, want zingen gaat hem ook best goed af.

Dit is typisch een album voor de gitaargeoriënteerde progressieve rockfan.

Hans Ravensbergen