JPLAlbum

JPL is de band van Jean Pierre Louveton, bekend van de bands Nemo, Wolfspring en zijn solowerk. Onder de naam JPL is hij een trilogie begonnen over de geschiedenis van de mensheid, genaamd “Sapiens”.

In 2020 verscheen het eerste deel, “Exordium”, waar mijn (voormalige) collega Dick van der Heijde zeer enthousiast over was. Het tweede deel, “Deus Ex Machina”, heeft deze burelen blijkbaar helaas niet gehaald en verscheen in 2021. Aan mij de eer om het slotstuk van “Sapiens” recenseren, getiteld “Actum”. Het is een indrukwekkend werkstuk geworden met vier ‘gewone’ nummers en een epic van 23 minuten.

Om u als lezer en potentiële luisteraar een indruk te geven van dit album, lopen we de nummers maar eens langs.

Paradis Perdu (verloren paradijs)
Ik vind het eerste nummer, Paradis Perdu, indrukwekkend. Het begint direct veelbelovend met een Rush achtig begin. Wat volgt is een mooi langgerekte intro. Louveton neemt de tijd zodat de muziek zich kan ontvouwen en de luisteraar in het muzikale verhaal wordt gezogen. Na vier minuten begint Louveton te zingen. Zijn zangerige manier van zingen past uitstekend bij deze symfonische hardrock; brengt het in balans. Een puike gitaarsolo maakt het nummer af.

Mon Cercueil (mijn doodskist)
Dit tweede nummer begint rustig met een prevelende Louveton en bluesy gitaar. Vervolgens komt er een mooie rustige melodie die evolueert in een beklemmend, haast spookhuisachtig stukje muziek met een modern geluid. Als de zang van Stéphanie Vouillot erbij komt ontstaat er een sprookjesachtig geluid. Vandaaruit keert de rust weer terug, totdat Louveton het laat ontploffen en met een sterke gitaarsolo komt. Moderne toetsengeluiden besluiten dit nummer.

Alias (la machine) (Alias (de machine)
Aan het begin van Alias (La Machine) zijn we direct terug bij het symfonische hardrock geluid a la Rush. Het is een lekker uptempo nummer met een swingende cadans.

Dansez Maintenant (nu dansen)
Dit nummer begint uitnodigend. Ik had het gevoel aan de kant van een balzaal te staan en met handgeklap nodigt Louveton je uit om te gaan dansen. Ook in dit nummer is Rush nooit heel ver weg. Het danselement wordt nog versterkt doordat er folk-elementen bijkomen, met name ook door de hurdy-gurdy van Marguerite Miallier.

Memento Mori (gedenk te sterven)
Memento Mori is het pronkstuk van deze cd en een waardige afsluiting van de trilogie. Het is een magnum opus in vijf delen. We lopen kort even de vijf delen langs.
Deel 1: Marche Cers L’Inconnu (loop het onbekende in)
Memento Mori begint met een spannend soundtrackachtig begin. Deze muziek zou zeer goed kunnen worden gebruikt voor een film van Tim Burton. Dat komt ook door het theatrale, haast musical-achtige (vergelijk de musicals van Clive Nolan) aspect van de muziek. Ook heeft dit deel weer mooi gitaarwerk.
Deel 2: Tempus Fugit (de tijd vliegt)
Ook dit deel kenmerkt zich door sterk gitaarwerk, met hier en daar wat licht metalen invloeden.
Deel 3: Le Mort du Roi (de dood van de koning)
Waren deel 1 en 2 instrumentaal, dit nummer heeft fluisterende en daarna tedere zang van Louveton en bij het tedere gedeelte ook Vouillot. Ook in dit deel is er veel ruimte voor de gitaar.
Deel 4: Paria
Dit is een zeer interessant deel van Memento Mori. Het begint met zwevende pianoklanken en het is springerig als neoprog kan zijn. Al snel verdwijnt neoprog op de achtergrond en wordt de muziek jazzachtig met de saxofoon van Sylvain Haon in een hoofdrol. Daarna volgt een melancholisch gedeelte en als een afsluiting een hele mooie finale.
Deel 5: Acta Fabula Est (uit is het stuk)
Met acta est fabula werd in de oudheid het einde van een toneelstuk aangekondigd. In dit kader is deel 5 het sluitstuk van deze cd en daarmee van de hele trilogie. In dit nummer komt eigenlijk alles samen waar JPL voorstaat: mooi gitaarwerk, een symfonisch hard rock geluid en naarmate het nummer vordert komen steeds meer theatrale elementen op de voorgrond. Zeker de finale is zeer theatraal, echter zonder heel bombastisch te worden en dat vind ik knap. Louveton strooit met overdonderende melodieën, heeft het geweld van een bombastische geluidsmuur niet nodig. Knap vind ik bovendien dat hij de aandacht (althans die van mij) vast weet te houden. En dat is geen sinecure met een muziekstuk van 23 minuten.

“Sapiens chaptire 3 Actum” is een groeiplaat. Je moet het echt een paar keer goed naar luisteren voordat al het moois zich daadwerkelijk ontvouwt. En wie de Franse taal goed machtig is, zal er ongetwijfeld nog meer uithalen dan ik heb gedaan. Voor nu in elk geval een welgemeend chapeau!