JPLAlbum

Als onze chef de mission Maarten Goossensen een mail rondstuurt met daarin een lijst met te verdelen nieuwe promo’s, reageer ik direct. Zonder vooraf te luisteren meld ik me aan voor “Sapiens Chapter 1/3: Exordium”, het nieuwe album van JPL, ik moet en zal die cd recenseren. Op Jean Pierre Louveton kan je namelijk altijd rekenen. De Franse zanger/gitarist/multi-instrumentalist zal je nooit, maar dan ook werkelijk nooit, teleurstellen met z’n bloemrijke symfonische hardrock. Sinds hij in 2015 z’n bands Nemo en Wolfspring te slapen heeft gelegd, richt hij zich helemaal op z’n solocarrière waar hij overigens al vanaf het begin van dit decennium mee in de weer is. Deze negende worp moet fantastisch zijn lijkt me, afgaand op z’n eerdere werk. Als het album dan daadwerkelijk op mijn deurmat ploft, staan mijn smaakpapillen danig te popelen.

Eerst maar even wat info over het concept van de plaat, aangezien Louveton nooit een luchtig onderwerp aansnijdt. Het album is de eerste cd van een drieluik over de geschiedenis van de mensheid. Dit album heeft als subtitel Exordium en dat betekent zoveel als inleiding. De 47 minuten durende schijf laat drie verder opgedeelde hoofdstukken horen, te weten: Erectus, Exitium en Exodus. We gaan dus vanaf de oermens naar de vernietiging van de aarde om uiteindelijk de uittocht mee te maken naar het buitenaardse. Nu is mijn frans niet toereikend genoeg om diep op de teksten in te gaan. Dus wil ik het hier wat dat betreft maar bij laten. Bon?

Gelukkig is het praten over muziek meer m’n ding. Ik neem de hoofdstukken even met je door.

Erectus
Dit in drie nummers opgedeelde hoofdstuk gaat van start met het instrumentale Mastodontes, een nummer waar tamelijk lichte progmetal ondersteund wordt door orkestrale arrangementen. Louveton spreekt hier z’n virtuele instrumenten smaakvol aan en zet met dit nummer de toon voor  het hele album. Deze is niet al te zwaarmoedig of donker. Ook is er ditmaal weer een hurdy gurdy aanwezig, zij het dat de draailier ditmaal niet expliciet een storende factor is. Vaak is het instrument dat namelijk wel. Het nummer kent een prima opbouw met aan het eind een filmisch stukje en een passage intense folk. Het gaat een beetje gekunsteld over in Homo Sapiens, een midtempo nummer dat niet onprettig gezongen wordt door Louveton. Ik zeg het maar even. Ook dit nummer kent een fraaie opbouw met Louveton die een ware goudsmid is op z’n instrumenten. Ecce Homo is wederom instrumentaal. Het had niet misstaan op “Misplaced Childhood” van Marillion en het laat het folky schema van Mastodontes terugkeren. Het nummer heeft een eindschot zoals het een goed prognaut betaamt: met het begin van Mastodontes. Cirkeltje rond.

Exitium
We kunnen onze borst nat maken aangezien Louveton hier met het hoogtepunt van het album komt. Het eerste nummer A Condition bevat weliswaar een heerlijke bluesy gitaarsolo, het Ayreon-achtige Le Chaud Et Le Froid is zo magnifiek dat het unaniem zal worden uitgeroepen tot JPL’s beste compositie. Het is een enorm gevarieerde track die zich met een almaar toenemende dynamiek geconfronteerd ziet. Vooral de pakkende thema’s tegen het eind worden door drummer JB Itier glansrijk de zevende hemel ingeslagen. In de afwisseling komen we piano, stemmetjes, zwierige akoestische gitaar, meerstemmige zang en een heerlijke gitaarsolo tegen en ook is er een koortje dat lekker in het nummer past. Dat de meeste punten echter worden binnengehaald door de samenwerking van hurdy gurdy en elektrische gitaar in eerdergenoemde pakkende passages, is echt waar, dat mag je van me aannemen.

Exodus
De eenmaal opgebouwde spanning blijft gehandhaafd in dit bijzondere hoofdstuk.   Louveton weet z’n creativiteit zo ontzettend goed om te zetten in intrigerende muziek. De twee nummers van Exodus hebben beide een zelfde soort thema, een loopje dat doet denken aan Moonloop van Porcupine Tree. Als je in de wetenschap bent dat het loopje twee keer voor komt op de cd ben je opperbest gehumeurd garandeer ik je. Louveton maakt hier trouwens ruimte voor zijn jazzy kant en waarom ook niet. Tevens is er een korte doch knotsgekke toetsensolo van zijn maatje Guillaume Fontaine. En zo breit Louveton een fraai eind aan dit Exodus gebeuren.

Je hoeft de balans niet op te maken om tot de conclusie te komen dat “Sapiens Chapter 1/3: Exordium” een geslaagde opening is van het drieluik dat Jean Pierre Louveton in petto heeft. Reikhalzend mag je uitzien naar wat komen gaat.Weet je wat? Ik doe met je mee.