De tweede plaat van het bluesgezelschap rond gitarist Glenn Ross Campbell is een aanzienlijk verbetering ten opzichte van eersteling “Juicy Lucy”. Het móest wel anders klinken, de helft van de band was immers ingeruild.
Belangrijk element in deze stap vooruit is de gruizige stem van Paul Williams, een zanger die The Free’s Paul Rodgers evenaarde. Daarnaast veranderde er ook wel iets aan de muziek. Er kwamen andere elementen in dan alleen de blues. Zo hoor je nu flarden jazz, funk en (helaas) country.
Vooruitstrevend of progressief is de band daarmee nog niet, al redden ze zich aardig in een versie van Frank Zappa’s showstopper Willie The Pimp. Voor een deel is dat te danken aan nieuwkomer Micky Moody, die we later terug zouden zien in een eerste versie van Whitesnake, ook bepaald geen symfo-gigant.
Deze versie van Juicy Lucy is zeker niet slecht, wie Little Feat of The Band hoog heeft zitten zal hier plezier aan beleven, maar een hoogvlieger is het ook niet echt. Daarvoor zijn de meeste composities te non-descript en de muzikale verrichtingen te braaf.
Daarmee dienen zowel deze heruitgave als deze recensie hetzelfde doel: ze zijn er voor de volledigheid.
Erik Groeneweg