Hayward, JustinConcert

Toeval bestaat niet. Een paar weken geleden was ik aanwezig bij het optreden van de The Moody Blues tributeband Go Now!, onder leiding van ex-Moodies drummer Gordon ‘Gordy’ Marshall. Zanger Mick Wilson vroeg die avond om een opgestoken hand op de vraag of aanwezigen al eerder deze band hadden gezien, ik stak mijn hand niet op. Ook op de vraag of er iemand was die de originele band ooit live had gezien, moest ik beschaamd mijn hand laag houden. Het dichtst bij The Moody Blues kwam het optreden eerder dit jaar van snarenvirtuoos Mike Dawes, de vaste begeleider van iconische zanger Justin Hayward bij liveoptredens. Groot was mijn verbazing dan ook toen ik, al surfend over het web, een aankondiging zag van een optreden van Hayward in Heerlen, ook nog op korte termijn. Een snelle check op zijn website leerde dat er zelfs nog dichter bij huis zou worden opgetreden: PHIL in Haarlem, voorheen Philharmonie, is de locatie. En warempel, nog een paar laatste kaarten voorradig, snel reageren dus was het devies.

PHIL is een prachtig 19e-eeuws monument in het hartje van Haarlem met twee zalen, waarvan de grootste zo’n 1.300 bezoekers kan herbergen. Diezelfde grote zaal is een prima setting voor het optreden van de legendarische zanger van de al even legendarische Britse band The Moody Blues, mede grondleggers van het progrockgenre. De zojuist 78 jaar oud geworden zanger laat zich ook deze keer begeleiden door de uiterst talentvolle, eveneens Britse gitarist Mike Dawes en twee dames, Julie Ragins en Karmen Gould. De eerste speelt toetsen en verzorgt de harmoniezang en de tweede speelt (dwars)fluit. Geen drums dus, maar wel een stemmig stukje (semi-) akoestische muziek, uitstekend geschikt voor de muziek van de levende legende.

De setlist is gelijk aan de meeste shows tijdens de korte tournee. Een enkel solonummer maar toch vooral werk van The Moody Blues met onder andere Tuesday Afternoon, Voices in the Sky, Never Comes the Day, Question, het overbekende Nights in White Satin en The Story in Your Eyes. En niet te vergeten zijn wereldhit met het door Jeff Wayne voor “The War of the Worlds” gecomponeerde Forever Autumn. Het publiek is enthousiast, dit is de soundtrack van hun leven, de gemiddelde leeftijd ligt relatief hoog, geen verrassing. Wel een beetje een verrassing is het feit dat na de support act van Mike Dawes, inclusief gratis gitaarles en diens “Hello Amsterdam!”, zich al na twintig minuten een pauze aandient, vreemd. De show is kort, niet langer dan vijf kwartier. Maar dat mag de pret niet drukken, de bezoekers in de vrijwel uitverkochte zaal bedanken de levende legende met een minutenlange staande ovatie. Die wordt dankbaar geïnhaleerd door de maestro, de gitaar losjes over zijn schouder hangend. Maar nee, geen extra nummer meer, het is ook mooi geweest.

De typische en uit duizenden herkenbare stem is er nog steeds, hoewel het tijdens opener Tuesday Afternoon nog niet helemaal is wat het zou moeten zijn, dat verbetert gelukkig al snel. Met bijvoorbeeld prachtige versies van Never Comes The Day en Forever Autumn als kippenvelmoment. Het eerste deel van het concert is een beetje gezapig, ook door de keuze van de nummers. Pas tijdens het tweede deel, zo rondom The Voice, ontstaat er meer vuur en passie.

Hij ziet er nog patent uit, gekleed in een net overhemd en dito pantalon, de eeuwige choker rond de nek, met nog een volle, zij het bijna witte haardos, sympathieke uitstraling en uiterst Engelse manier van converseren. Hij omlijst de nummers met enkele anekdotes, waarbij hij vooral met de man die de keuken zocht tijdens een oefensessie voor de tournee en het verhaal over de last-minute naamgeving van een nummer, de lachers op zijn hand kreeg. Daarnaast krijgt hij de zaal nog moeiteloos mee in publieksparticipatie (Question). Hayward begeleidt zichzelf grotendeels met een akoestische zes- en twaalfsnarige gitaar en switcht pas tegen het einde van het optreden naar zijn karakteristieke, kersenrode elektrische Gibson ES 335.

Zijn band is na al die jaren volledig op hem ingespeeld, vooral de harmoniezang met zangeres/toetseniste Julie Ragins is perfect. Zij zorgt daarnaast voor de juiste sfeeromlijsting met haar smaakvolle toetsenspel. Ook Karmen Gould levert een prima bijdrage, als fluitiste (in de Ray Thomas rol) zowel als zangeres. Terwijl spring in het veld/snarenvirtuoos Dawes af en toe de show steelt met zijn razend knappe en vooral unieke stijl van spelen. Door hem wordt het bovendien net iets minder statisch op het podium. De akoestiek in het historische pand is goed, de lichtshow minimalistisch. Dit was overigens het laatste optreden in een korte Europese serie, de band maakt in november de oversteek naar de Verenigde Staten. Kortom, een prima avond met het Britse icoon (in Haarlem, Mike!).

Als ik de volgende keer zou besluiten tribute band Go Now! wederom met een bezoekje te vereren, kan ik uit volle overtuiging mijn hand opsteken, twee keer zelfs. Toeval bestaat niet.