K2Album

K² is een nieuwe Amerikaanse band geformeerd rond bassist / toetsenist Ken Jaquess (o.a. ook actief bij de band Atlantis en te horen op hun album “Pray For Rain“) aangevuld met een aantal in  het oog springende gasten: Allan Holdsworth en Ryo Okumoto (Spock’s Beard).

Het Oudegyptische geschrift “Book Of The Dead” is een uitgebreide beschrijving van de fascinatie voor deze oude beschaving, het leven na de dood en de uitgebreide cultus die men hier omheen had gebouwd.

Je zou verwachten dat in een muziekgenre waarin de fascinatie voor conceptalbums bijna net zo groot is, dit onderwerp al eens eerder is opgepakt. De dames van de Japanse band Ars Nova waren bij mijn weten tot nu toe de enigen die zich hier aan gewaagd hebben. En daarmee heeft Jaquess al gelijk een flink bonuspunt te pakken van mijn kant.

Die scoort hij ook als componist op dit album. Op basis van de muzikanten en hun achtergrond had ik verwacht dat de muziek zich in wat heftiger vaarwater zou begeven, richting symfonische jazzrock à la UK, waardoor ik bij eerste beluistering een klein beetje was teleurgesteld. Jazzrock is er in geen velden of wegen te bespeuren maar symfonisch is het des temeer. Zonder dat je nou gelijk kunt zeggen dat het hier of daar op lijkt, is toch hoorbaar dat Ken Jaquess zijn klassiekers (met name Genesis) kent. Maar hij heeft dat vervolgens weten te vertalen in composities die fris overkomen. Met uitzondering van Aten, dat een kort instrumentaaltje is met een hoofdrol voor Jaquess’ basspel ondersteund door sferische toetsenpartijen, zijn de kortere nummers in hun basis allemaal op een toegankelijke wijze opgebouwd, maar voorzien van meer dan genoeg symfonische uitbarstingen en solopassages om aan onze behoefte te voorzien. Het openingsnummer Infinite Voyage is echter het kroonjuweel op dit album. Episch van constructie is dit een stuk waar in alle sterke elementen van K² tot hun recht komen. Hoofdrollen zijn weggelegd voor het gitaarwerk van Holdsworth en het elektrische vioolspel van Yvette Devereaux die niet zomaar wat aansoleert in dit nummer, maar ook met mooie melodielijnen bijdraagt aan het symfonische karakter van dit stuk.

Jaquess incasseert vervolgens nog een bonuspunt met zijn krachtige basspel (het lijkt alsof je soms boven op de snaren zit), maar met name met zijn toetsenspel dat zorgt voor het zware symfonische geluid van dit album. Zijn toetsenklanken zijn een uitgekiende mix van moderne, atmosferische synthklanken en goed gedoseerde Hammond- en Mellotronklanken. Hierdoor, en ook door het gebruik van typische Mellotron-koorklanken, moet ik soms ineens aan Pallas denken hoewel het qua muzikale gelijkenis hier wel bij blijft. Maar de sfeer op dit album doet toch wel – en dat is positief bedoeld – een beetje neoprog aan.

En dan zijn er natuurlijk nog de overige muzikanten op dit album. Jaquess heeft het geluk dat in zijn vriendenkring een aantal zeer bekende namen zitten en het was schijnbaar niet veel moeite om hen voor dit album te strikken. Ryo Okumoto levert niet alleen de nodige pianopartijen af maar  schudt ook een aantal sterke Moog-solo’s uit zijn mouw die juist opvallen door hun smaakvolle karakter. Violiste Yvette Deveraux is iets minder opvallend aanwezig als soliste en dat zou in de toekomst best wel wat meer mogen worden uitgebuit. Het zijn met namelijk de nummers waarin ze bijdraagt aan de gehele melodische structuur zoals in The Edge Of Light die de band K² gelijk een wat meer bijzonder geluid geeft. Hopelijk horen we haar in de toekomst weer terug bij K².

Maar de absolute ster van dit album is toch wel gitarist Allan Holdsworth. Deze muzikant met de uit duizenden herkenbare volle, ronde gitaartoon behoeft geen nadere toelichting. Bewonderd binnen gitaristenkringen om zijn constante drang tot vernieuwing, is hij nu eigenlijk voor het eerst (want UK was toch wel een soort van kruisbestuiving tussen symfo en jazzrock) in een strikt symfonische setting te beluistering. En dat smaakt wat mij betreft naar meer.

Is het dan alleen maar rozengeur en maneschijn op dit album? Nee, natuurlijk niet. Zanger Shaun Guerin vind ik persoonlijk de zwakke schakel op dit album. Zijn stemgeluid komt qua klankkleur erg dicht in de buurt van Peter Gabriel, maar mist de kracht en het bereik van deze. Maar ik moet ook zeggen dat zijn stem na meerdere luisterbeurten gelukkig wel begint te wennen en zeker geen afbreuk doet aan het geheel.

En tja, dan is er nog het feit dat ik vind dat met het plaatsen van Infinite Voyage aan het begin van het album Ken Jaquess c.s. misschien hun kruit wel iets te snel verschieten. Maar ach, ik heb gemerkt dat als ik met de programmeerfunctie van mijn cd-speler stoei en dit nummer als afsluiter plan, dit euvel erg snel verholpen is.

Rest mij niet anders te concluderen dat dit album naar mate ik het vaker en vaker ging beluisteren, steeds meer ging boeien. Dit is simpelweg een symfonisch rock album van hoog niveau.

Christian Bekhuis