KaipaAlbum

O ja, Kaipa! Is er alweer drie jaar verstreken sinds “Angling Feelings”? Wat gaat de tijd hard. Nou ja, wat Kaipa betreft geeft dat ook niet. Aleena zingt zelf gelijk aan het begin ‘Please excuse me, I’ve been living in the past’. Nee hoor, dat vinden we wat Kaipa betreft helemaal niet erg. Sowieso is de Zweedse band alweer aan zijn tweede, derde of vierde jeugd bezig, hoe je het ook ziet. En dat alles onder de uitstekende leiding van toetsenist Hans Lundin, die toch stiekem al de 60 moet zijn gepasseerd. Zijn doel (volgens zijn My Space) is mensen blij maken, en dat worden we zeker van “In The Wake Of Evolution”. Want, hoewel niet verrassend, vernieuwend of perfect, is de plaat in elk geval vertrouwd.

Bij de voorgaande plaat bemerkten we al een lossere sfeer, en wellicht had dat wat te maken met de afwezigheid van Roine Stolt. Na het wat moeizame “Mindrevolutions” kwamen de heren tot de conclusie dat de samenwerking weinig meer opleverde dan spanning, en dientengevolge klonk “Angling Feelings” uitermate ontspannen, geholpen ook door de uitstekende verrichtingen van gitarist Per Nilsson, die zich al gelijk als een vis in het water voelde in deze nieuwe poel van gevoelens.

“In The Wake Of Evolution” is zo mogelijk nog sterker. De lossere sfeer is gebleven, maar de composities zijn langer en krijgen daardoor meer ademruimte. Dat is broodnodig, want Kaipa klonk altijd al als het ADHD-zusje van The Flower Kings. En hoewel Patrick Lundström en Aleena opnieuw klinken als twee 17-jarige pubers, lijkt je toch iets meer rust te worden gegund. In deze tijd dat er zo verschrikkelijk veel feitelijk wat magere Flower Kings-zijprojecten over ons worden uitgestrooid, zou je misschien deze Kaipa willen overslaan. Doe dat niet. Het is wellicht wel Kaipa’s beste sinds “Notes From The Past”.

Prijsnummer van de plaat is zonder enige twijfel het ruim 17 minuten durende Electric Power Water Notes, dat ik hierbij wil uitroepen tot één van de fraaiste composities van Kaipa ooit. Het verdient elke minuut van zijn duur en kent zalige gitaar- en toetsenloopjes. Belangrijker is echter dat de structuur sterk is en ondanks de lengte niet tot verveling leidt, wat bij andere Kaipa-composities weleens het geval bleek. Dat neemt dan ook weer niet weg dat de instrumentale exercitie halverwege om door een ringetje te halen is. Vooral het drumwerk van Morgan Ågren is van grote klasse, zeker vlak voor het moment en tijdens het moment dat Patrick weer gaat zingen (zo rond de 7 min) en praktisch aan het einde als hij helemaal los gaat. Dit nummer is niets minder dan een klassieker!

Tel daarbij op het eveneens voortreffelijke titelnummer dat de plaat opent en waarin vooral Aleena uitstekende zangprestaties laat horen. Je kan hier spreken over het zwaartepunt van de plaat.

Toch is het fijn als we na de genoemde tour-de-force rust vinden in onder meer het voor Kaipa-begrippen lieflijke The Words Are Like Leaves, dat zich ontwikkelt als een prachtig duet. Het huppelende Arcs Of Sound is eveneens een sterk nummer. Het bouwt zich kunstig op en kent die heerlijke Kaipa-drukte die de band zo geliefd maakt. Ågren drumt zich weer een ongeluk en Nilsson laat de mooiste solo’s horen. Het eveneens lange en drukke Smoke From A Secret Source kent een uitstekend refrein en zou het live naar mijn mening als concertafsluiter erg goed doen. Helaas, de band treedt nooit op.

Met bijna 80 minuten is het een lange zit, maar Kaipa verrast met zijn elfde plaat in 35 jaar. Zoals ik zei: wellicht wel hun beste. Een hoge notitie in de Wereldse Tien zou niet meer dan verdiend zijn. Zegt het voort!

Markwin Meeuws