KaipaAlbum

Het Zweedse Kaipa is bezig aan een tweede jeugd waarvan het nieuwe album “Mindrevolutions” het derde wapenfeit is. In m’n recensie over “Keyholder”, de vorige cd, schrijf ik dat het me niks zal verbazen als Kaipa net zo’n productiviteit aan de dag weet te leggen als bij The Flower Kings het geval is. Welnu, terwijl de band niet eens de tijd nodig heeft gehad om van bezetting te wisselen, hebben de vijf heren plus één dame alweer een cd gemaakt die tot de nok toe gevuld is. Wat mij betreft verrast niks me meer wat Kaipa aangaat, maar op “Mindrevolutions” staan toch weer veel stukken die me werkelijk verpletterd hebben.

Zo is daar het halverwege de cd geplaatste titelnummer van bijna 26 minuten. Amper bekomen van de enorme boost die dit nummer me steeds bezorgt, kan ik melding maken van dit briljante meesterwerk. Wie zou ik zijn als ik hier negatief over zou zijn als liefhebber van hedendaagse jaren ’70 prog? Deze epic is absoluut het levenswerk van toetsenist en componist Hans Lundin. Ingeklemd tussen een paar zeer melodieuze zangblokken voltrekt zich een instrumentaal jazzy stuk met de nodige lekkere improvisaties. Voortdurend spat de melancholie en het euforisme deze kant uit. Zowel de vele solo’s van Hans Lundin en Roine Stolt (en ook van basfenomeen Jonas Reingold) alsmede het heerlijke orgelspel, de bevallige zang van Aleena, de expressieve stem van Patrik Lundström en de knallende drumaccenten van Morgan Ågren, zorgen voor een machtige negentien minuten. Maar dan komt er zo’n gruwelijk mooi stuk waarin de Kaipa-pracht weliger tiert dan ooit tevoren. Kippenvel? Welnee, dat is veel te klein. Struisvogelvel! Verantwoordelijk hiervoor zijn de akoestische gitaar, de Mellotron, de gloedvolle samenzang en een buitengewoon prachtige gitaarsolo. Om maar te zwijgen van dat geweldige ‘gezoef’ over de fretloze bas.

De heren Lundin en Stolt weten de solo’s bij Kaipa altijd een zeer melodieuze lading mee te geven. Hierdoor klinkt de muziek behoorlijk toegankelijk. Anders gezegd: Kaipa verliest zich nergens in zichzelf. Dat beide heren in de zeventiger jaren ook al actief waren met Kaipa, maakt hun beroeringen integer zodat er constant een zweem van oprechte devotie over de muziek ligt.

Het lange titelnummer splitst het album min of meer in twee gedeelten. Onder het motto ‘verander de wereld, begin bij jezelf’ valt te horen hoe iemand zijn draai in het leven weet te vinden. De sfeer op het album kantelt hiermee van uitbundig en expressief naar ingetogen en rustig.

Het gedeelte vóór de epic opent de cd overrompelend. Heftiger dan dat doorgaans gebruikelijk is bij Kaipa, spetteren de drumbreaks over de toms en braakt de gitaar z’n wahwahgeluid uit in de intro van The Dodger. Die onstuimigheid is maar van korte duur want al snel krijgt het nummer een  onvervalste Kaipa-signatuur. Electric Leaves is een rocker. Niet te simpel en niet te ingewikkeld geeft het een lekkere por in het totaalplaatje. Dit doet de band erg goed hoor! Vooral het smeuïge gitaarspel van dhr. Stolt is weergaloos maar waar niet? Op dit album soleert hij dan ook vaak en buitengewoon goed. Om de variatie op deze lange cd te waarborgen is in elk kamp een tegenovergesteld nummer geplaatst. Ook hier, in de verpletterende schoonheid van de ballade Shadows Of Time, laat Stolt de sterrenhemel fonkelen. Droom ook weg op dit magnifieke staaltje Genesis.  Een sambaritme maakt van A Pair Of Sunbeams een (te) vrolijk nummer. Het is op zich niet slecht, maar het had niet veel opgewekter moeten klinken. Een niemendalletje op het randje. Gelukkig doet de lange titeltrack daarna dit weer snel vergeten.

Met de laatste paar minuten van deze epic komt Kaipa in een wat rustiger mode. Het etherische Flowing Free is prachtig evenals het door Aleena gezongen Our Deepest Inner Shore. Haar ietwat kinderlijke engelenstem past wonderwel in het Kaipa-geluid en haar rol op dit album is dan ook vergroot ten opzichte van eerdere albums. Bijzonder fraai in deze fase is Last Free Indian waar met akoestische gitaar, Mellotron en een tamelijk eenvoudig orgelthema een nummer wordt neergezet over de indianencultuur – over het gevoel van vrijheid. Mooie melancholie. Timebomb is weer zo’n tegenovergesteld nummer en eigenlijk komt deze korte rocker behoorlijk ongelegen. “Mindrevolutions” eindigt zoals te verwachten valt: euforisch en met een grootse, bluesy Stolt in Remains Of The Day.

Hiermee valt de hele cd te plaatsen want “Mindrevolutions” ligt weliswaar ook in de lijn der verwachting, toch weet de cd te verpletteren.

Dick van der Heijde