KaipaAlbum

Volgens de laatste wetenschappelijke theorieën over het fenomeen tijd bestaat er niet één wereld maar een oneindige aantal verschillende werelden naast elkaar. Parallelle universums ontstaan op de verschillende kruispunten van de tijd. Dus naast onze realiteit zou er een andere bestaan waarin Nederland wereldkampioen voetbal 2002 is geworden. Maar ja, hoe bewijs je zoiets?

Het is dat ons symfowereldje zo onopgemerkt blijft voor de wetenschappelijke elite van deze wereld. Ik ben er namelijk van overtuigd dat dit schijfje het bewijs bevat waar men zo naarstig naar op zoek is. Vanaf het moment dat ik deze cd afspeelde, leek het alsof ik in een andere wereld terecht was gekomen. Een wereld geregeerd door zijne koninklijke hoogheid De Orgelman Hans Lundin en niet door de bloemenkoning Roine Stolt. Toegegeven, beiden behoren tot dezelfde Kaipa-dynastie en het lijkt alsof ze met dit album weer onder hetzelfde familiewapen strijden, maar al na één oppervlakkige beluistering mag het duidelijk zijn dat er maar een persoon hier de lakens uitdeelt: Hans Lundin.

Terwijl Stolt in onze wereld met zijn laatste koninklijk besluit “The Rainmaker” wat mij betreft een veel te wisselvallig album heeft afgeleverd, zijn Lundin’s “Memoires Van Een (Alternatief) Verleden” uit een ander stuk hout gesneden. Want daar waar Stolt’s muziek duidelijk gedragen wordt door zijn gitaarwerk, en logischerwijs de toetsen voor een prettige aanvulling zorgen, is de muziek uit dat andere universum, en waarvan dit album een weergave is, een waar feest voor de toetsenliefhebber. Niet dat de gitaar ondergesneeuwd raakt, koning Lundin heeft er wijselijk voor gezorgd dat prins Stolt de boel met de nodige solo’s lekker op smaak mag brengen, zodat we een voortreffelijk gerecht voorgeschoteld krijgen. Een muzikale hutspot waarbij de ingrediënten hetzelfde zijn als bij The Flower Kings maar waar alleen de verhoudingen toch wat anders zijn komen te liggen. Dat valt bijvoorbeeld goed in het eerste van de drie lange nummers te horen: Leaving The Horizon.

Maar er zijn ook momenten waarop de beide hoogheden een schitterend duet met elkaar aangaan. Zoals bijvoorbeeld in het emotionele In The Space Of a Twinkle waarin we getrakteerd worden op een schitterende toetsenmelodie alvorens het gitaargeluid en de Hammondorgel magisch met elkaar versmelten. Ook erg opvallend is het solotoetsengeluid van Lundin dat bij vlagen een karakter heeft dat het best omschreven kan worden als een zaagtand. Luister maar eens naar zijn solo, na Stolt’s ode aan Steve Howe, in Night-bike-ride (On Lilac Street). En zo zijn er nog wel meer van dit soort solo’s te horen welke een soort muzikale handtekening van Lundin lijken te zijn.

Wat mij bij vakere beluistering ook is opgevallen is de uitgesproken eenvoud van de melodieën op dit album die lekker in het gehoor liggen en bij vlagen uitnodigen tot ongegeneerd meezingen. Maar ja, mijn stem verbleekt dan toch al snel bij het heldere geluid van Patrik Lundström die hier overigens nergens echt extravagant door de bocht gaat zoals we dat wel van hem gewend zijn bij zijn eigen band Ritual. En in tegenstelling tot vele anderen ben ik ook erg gecharmeerd van de zang van Aleena in A Road In My Mind wat ik toch al tot één van de hoogtepunten reken van dit album. Niet alleen door haar optreden maar ook door de scheurende Hammondorgel solo over een bijna latin-/Santana-achtig ritme. Ook de andere hofdienaren van koning Lundin mogen er overigens zijn. Jonas Reingold laat regelmatig zijn bas lekker zoemen op dit album en Morgan stuwt de band lekker vooruit zoals dat bijvoorbeeld goed te horen is in The Name Belongs To You.

Maar het is niet allemaal zonneschijn in het koninkrijk van Lundin. Waar nog zeker aan gewerkt mag worden is de nodige variatie, want gecombineerd met de lengte van dit album (bijna tachtig minuten) maakt het dit album wel tot een hele lange zit. Toegegeven, tegen het eind word er nog een licht jazzy/fusion-achtig uitstapje gewaagd met Morganism (een mooi visitekaartje voor het drumwerk van Årgren) maar het blijft toch een behoorlijke kluif die je te verstouwen krijgt. Maar dat is dan ook wel het enige minpuntje aan dit, voor de rest, uitstekende album. Het valt dan ook te hopen dat hiermee niet een eind is gekomen aan de regeringsperiode van koning Lundin en dat de poort naar dat parallelle universum nog lang onopgemerkt zal blijven door de wetenschap zodat wij er nog lang van kunnen genieten.

Christian Bekhuis