Kalle VilpuuAlbum

“Silver Lining” is het nagenoeg instrumentale debuutalbum van de in Republiek Estland geboren en getogen gitarist Kalle Vilpuu. We hebben hier echter niet met een groentje van doen, want deze zeer bedreven muzikant doet zijn ding al sinds 1989 in diverse dienstverbanden; van sessiemuzikant tot bandlid. Op de website kun je de uitgebreide lijst bewonderen, ik sla deze waterval aan informatie hier over.

Hoewel Kalle Vilpuu primair een gitarist is, hebben we hier zeker geen saai gitaaralbum van zichzelf bevlekkende shredders in handen. Integendeel, de songs op “Silver Lining” zijn tot in de puntjes uitgewerkt en zeer rijk georkestreerd, waarbij de gitaar soms een bescheiden en dienende rol heeft. De flinke lijst participerende muzikanten drukken een fraai en vet stempel en dat komt het resultaat ten goede.

Het is bovendien een album met een sterke opbouw. Zo trapt men af met twee stevig naar postrock klinkende songs die opvallend rijk gevuld zijn. Drummer Andrus Lillepea wordt hier in het zonnetje gezet en laat zich deze kans niet ontglippen; wat een power! Hoewel de aandacht eerst naar deze geweldenaar uitgaat, valt ook de groove van bassist Henno Kelp op, evenals de fraaie viool en toetsen die het geheel een heerlijk filmisch karakter geven. En oh ja, het gitaarspel van Vilpuu himself mag er ook zijn. Ja, nu heb ik alle instrumenten wel zo’n beetje gehad, maar dit onderstreept alleen maar de compositiedrift die Kalle Vilpuu aan de dag legt. En dat kan ik niet genoeg onderstrepen, juist omdat soloalbums van gitaristen niet echt populair zijn.

Om te voorkomen dat het instrumentale geweld het stadium van overbelasting bereikt, neemt men met Interno op indrukwekkende wijze gas terug. Hier is ook voor het eerst de stem van zangeres Mari Pokinen te horen, die qua arrangement geluisterd heeft naar The Great Gig In The Sky en dit gedecideerd vertaalt naar een eigen gezicht. De gitaarsolo bezorgt de liefhebber kippenvel, de strakke sound van Gibson’s Les Paul snijdt door je speakers en doet dit eveneens op het aansluitende Industrial No. 4.

Ik pik er nu enkele songs uit, maar neem even aan dat ik de overige pareltjes hiermee tekort doe. Een song die ik zeker niet tekort wil doen is het heerlijke Trappings. Een eveneens spannende en geweldig opgebouwde song die een ambient geluid en ook wat Kraftwerk-invloeden kent.

De grote diversiteit, de adembenemende groove van de ritmesectie en de creatieve wijze waarop men strijkers en soundscapes inzet, maken dat de getalenteerde hoofdrolspeler Kalle Vilpuu uitstekend tot zijn recht komt. Hoewel dit album behoorlijk op zichzelf staat en zeker origineel is, kan ik me zo voorstellen dat liefhebbers van Tides From Nebula, met name het laatste fraaie album “Eternal Movement” veel plezier beleven aan dit spannende, sterk afwisselende en van compositorisch talent druipende “Silver Lining”.

Govert Krul