Kalles World TourAlbum

De Deense drummer Kalle Mathiesen is een bijzonder muzikant en dat zal heel de wereld weten, maar of we daar blij mee moeten zijn? Om z’n kunde kenbaar te maken richtte hij in 1999 Kalles World Tour op. Dit ging aanvankelijk als soloproject van start en bezorgde de conservatoriumdrummer met z’n jazzambitie optredens in Denemarken en Rusland. In 2003 verscheen de debuut-cd “NU”. Kalles World Tour was op dat moment uitgegroeid tot een groep waarin Mathiesen o.a. een zanger / trombonist / sousafonist aan zijn zijde kende die hem hielp de eigenzinnige avant-gardistische muziek gestalte te geven. Ik ken dat album eerlijk gezegd niet en kan me er dan ook niet zoveel bij voorstellen. Op “Start”, de hier te bespreken opvolger, waar de bezetting op Mathiesen na weer geheel vernieuwd is, is van avant-gardistische muziek amper nog sprake. Mathiesen heeft de nummers namelijk voorzien van een laag rock waardoor het progressief aandoende, melodisch getinte, jazzy materiaal goed te behappen valt.

In het begeleidend schrijven staat dat Mathiesen z’n drums gebruikt heeft als een solo- instrument… oef. Dat dit tamelijk goed heeft uitgepakt komt niet zozeer door Mathiesens virtuositeit, maar veel meer omdat hij het ritme van de muziek nergens uit het oog verloren heeft. Er is voldoende ruimte voor zijn vaak rollende spel. Mede omdat dit zo op de voorgrond staat klinkt Kalles World Tour zo uniek, maar er is meer.

Voor de zang mag de getalenteerde Marie Ingerslev haar keeltje schrapen. Ingerslev heeft een prettige stem die eerder voor het Deense publiek al was te horen in diverse tekenfilms waaronder ‘De Kleine Zeemeermin’. Haar stem zit voornamelijk in de jazz-hoek. De jazz-ballade Be en het pakkende Capitalist hebben het beste in haar naar boven gebracht, terwijl de koorachtige partijen zoals aan het einde van het titelnummer en in Come Blood, Bleed Hair subliem zijn. Hieruit blijkt de voorliefde voor Bulgaarse folkmuziek van componist Mathiesen. Ingeslev doet dit erg goed. Waar ik minder over te spreken ben is de soms wat zeurderige toon waarmee ze bijvoorbeeld Humor zingt. Ik heb trouwens steeds een beetje het gevoel dat er iets niet klopt aan “Start” alsof de drums en de zang niet matchen, maar dat zal absoluut te maken hebben met de unieke uitstraling die Mathiesen aan het album heeft willen meegeven. Maar er is nog meer.

Mathiesen zegt beïnvloed te zijn door Kate Bush, Frank Zappa, Genesis, Stravinsky en vele vele anderen. Deze stoofpot aan genres hoor je onverbiddelijk terug. Er kan altijd iets mafs gebeuren op “Start”. Zo is daar het bijna irritante circusnummer Kotelet. De meeste nummers echter hebben een up-tempo rock karakter met een reflectieve gloed. Naast drums speelt Mathiesen ook toetsen op dit album. De overige muzikanten die ditmaal van de partij zijn, zijn gitarist Peter Müller en bassist Kim Matzen, zij het dat Matzen niet in alle nummers aan de dikke snaren heeft geplukt. Eerlijk gezegd vind ik de verrichtingen op toetsen en gitaar nogal karig. Af en toe vlamt het wel wat maar de drums en de zang nemen toch duidelijk het initiatief. Echt lekker kan ik dat niet noemen en ik zal m’n positieve insteek dan ook moeten zoeken in een term als uniciteit. Helaas is er wat dat betreft niet zo veel meer.

De reggaeachtige manier van drummen in Come Blood, Bleed Hair is weliswaar smakelijk, het is ook zeer The Police en het orgel van het in het Deens gezongen slotnummer Jeg Har Stjålet Denne Sang trapt ook al een open deur in.

De songtitels verdienen nog even wat aandacht. Deze beperken zich hoofdzakelijk tot één woord. Start, No, Normal, Be, Humor, Tango, Capitalist en Kotelet, dit om de gemiddelde Deen te kunnen laten begrijpen waar de nummers globaal over gaan, maar bij de zin ’tango like an eskimo’ kan toch niemand zich iets voorstellen.

Ik heb het gevoel dat Kalle Mathiesen zijn eigen graf een beetje aan het graven is in zijn drang apart te zijn. Met wat meer (compositorische) aandacht komt de Deen naar mijn idee een stuk verder. Denemarken is een klein landje met nagenoeg geen scene voor progressieve muziek. Om je daaraan te ontworstelen is het leuk om grensverleggend bezig te zijn, maar het moet natuurlijk wel ‘goed’ zijn.

Dick van der Heijde