Waar familiebanden toe kunnen leiden: het Noorse psychedelische trio Kanaan, dat over het algemeen instrumentale rock produceert, en het minstens zo Noorse neofolktrio Ævestaden werken samen aan een prachtige plaat. Die samenwerking is ontstaan omdat broer Ask in de ene, en zus Eir in de andere band zit. Het resultaat is heel bijzonder. Hoe bijzonder? Apple Music herkent het genre niet eens!
Ik moet eerlijk zeggen dat ik vermoed dat een belangrijk deel van de brille van deze plaat te danken is aan het experimentele karakter van Ævestaden. Dit trio brengt fraaie platen uit waarop ze traditionele Noorse folk combineren met elektronica en ambiente geluiden. Luister maar eens naar hun plaat “Solen Van Bättre Där” uit 2023. Geen prog, maar wel avontuurlijk en erg fraai.
Kanaan speelt, na een beginperiode vol jazzrock, tegenwoordig in hoofdzaak van die gruizige heavy fuzzrock die we kennen van al die andere spacerockbands die – vooral in Scandinavië – overal opduiken en weer verdwijnen. Wel erg goed, maar niet erg vindingrijk. Daar heb je dus kennelijk soms je zusje voor nodig.
“Langt, Langt Vekk” (het betekent ‘lang, lang geleden’ is een erg fijn album door die combinatie van grind en fluweel. De dames van Ævestaden voegen fraaie zang toe aan de nummers. Soms zijn dat traditionele folksongs, soms zijn het psalmen, soms zijn het splinternieuwe composities. Bij tijd en wijle gaat het Kanaan-deel van dit project even lekker los, zoals in Vallat Efter C.G. Färje, waarbij vooral drummer Vassbø opvalt door zijn virtuoze spel. Op andere momenten hoor je koehoorns en oude lieren of gewoon een stukje religieuze zang. In het Noors, he, superknap!
Door die combinatie van klanken en sferen verveelt de muziek geen seconde, al schieten de stijlen wel alle kanten op. Het eerste nummer begint met tokkelgitaar en knoestige vioolmuziek, in het laatste nummer hoor je ook de elektronica weer terugkomen op een schitterende manier, voordat de band het ritme weer overneemt. En daartussen zit geen enkel minder stuk. Heel goed gedaan.
Hoogtepunt is wat mij betreft het melancholische Farvel, dat heel traag opbouwt van een loom trommelfiguurtje tot een bloedmooie ballade vol frêle samenzang en al die akoestische folkinstrumenten.
“Langt, Langt Vekk” is, in alle schijnbare eenvoud, een meesterlijke plaat, die volgens mij zijn eigen nisje in de prog gevonden heeft: psychedelische progfolk met elektronica. Alleen al daarom is dit album het beluisteren meer dan waard.