KansasDVD

Om de muziek van Kansas te doorgronden, dien je evenwel interesse te hebben in de progressieve rock uit de jaren ’70 als klassieke songs waarbij een viool vaak de centrale thema’s invult. Ondergetekende heeft al een tijd lang reikhalzend uitgekeken naar de live-dvd van deze symfonische krachtpatsers uit Topeka in Kansas. Sinds het fantastische (enige) optreden van Kansas in 1979 in het Congresgebouw te Den Haag ben ik de band jaarlijks blijven volgen. Mijn gekte voor de band steeg zelfs tot enorme hoogte. Met grote letters en diverse kleuren en tot “groot genoegen” van mijn ouders (jawel, zelfs zij vonden het mooi), kalkte ik de letters KANSAS op de muur van mijn slaapkamer en draaide de lp’s helemaal grijs. In die tijd was je nog niet de eigenaar van een computer met internetaansluiting en kon je alleen maar hopen dat de band nog eens opdook in muziekbladen of dat je toevallig een nummer op de radio (bijvoorbeeld bij ene Frits Spits) hoorde. Ook toen frontman Steve Walsh de band begin jaren ’80 verliet en Kansas al een tijdje over hun hoogtepunt heen was, bleef ik de band trouw. Inmiddels zijn ook zij toe aan een dertigjarig jubileum en beleeft Kansas hedentendage zijn tweede jeugd.Terug naar de dvd “Device-Voice-Drum” (“DVD”). Tegelijk met het uitbrengen van de dvd is de dubbel-live-cd van het optreden de schappen van de platenzaken in geslingerd. Op de cd is overigens een enhanced cd-bonustrack opgenomen (Distant Vision) die een visuele live-opname bevat van de dvd. De kwaliteit van deze opname laat overigens iets te wensen over. Met kloppend hart “DVD” in de speler geplaatst en dan was daar dus het uur van de waarheid. Na 24 jaar weer geconfronteerd te worden met mijn idolen is geweldig. Wat de samenstelling betreft is er wel het één en ander veranderd. Gitarist Kerry Livgren is niet meer van de partij en bassist Dave Hope is vervangen door Billy Greer. De heren zijn inmiddels de vijftig gepasseerd maar de beelden geven aan dat zij zeker niet aan energie en passie voor live optredens hebben ingeboet.

Het concert is opgenomen in Eathlink Live! Atlanta op 15 juni 2002. Bij aanvang van het concert merk je op dat de tribunes in een halve cirkel rond de bühne zijn geplaatst en er een intimiteit is geschapen door geen scheiding aan te brengen tussen de muzikanten en publiek. Het publiek staat als het ware enkele meters van de bandleden af. De belichting is sensationeel te noemen en wordt op de talrijke overgangen in songs meesterlijk aangestuurd. Na het Intro volgt Belexes, een titel van het eerste album “Kansas”. Een snel en bombastische track waarbij Walsh snel moet schakelen tussen toetsen en (hoge) snelle zang. Op het eerste gezicht heeft hij daar wel moeite mee maar Greer neemt de tweede stem moeiteloos voor zijn rekening om het nummer meer kracht te geven. Nummers als Icarus en Song For America zijn gesneden koek en worden met verve gespeeld. Drummer en medeoprichter Phil Ehart heeft zijn handen vol aan de snelle songs die voorbij razen. Hij geeft in ieder geval het gehele concert een prima ritme aan en de jaren lijken op hem geen afbreuk te hebben gedaan.

Met The Preacher van het album In “The Spirit Of Things” zijn we aangekomen op de eerste toevoeging van derden. The New Advent Choir zingt de refreinen uit volle borst mee. Fantastisch hoe symfonische muziek samensmelt met dit koor. De vrolijkheid en fantastische vocalen van het koor zijn een lust voor oog en oor. Een tweede toevoeging op de avond is het String Quartet. Dit kwartet bestaat uit dames met violen dat Dust In The Wind gezamenlijk  met akoestische gitaren heel mooi omlijst. Walsh zingt met gebroken stem de song. Maar wat maakt het uit, iedereen zingt dit -bekende- wonderschone nummer toch uit volle kracht mee. Fight Fire With Fire en Play The Game Tonight zijn uit de periode dat Walsh zijn solocarrière startte en John Elefante zijn opvolger werd. Met veel vaart worden de nummers ingezet en je ziet het publiek genietend op de stoelen staan en de liedjes meezingen. Wat een sfeer moet er die avond zijn geweest. De band moet werkelijk hebben genoten van zo’n schouwspel. Met een uitzonderlijk lange versie van Carry On Wayward Son wordt het optreden beëindigd. 

Op “DVD” staan tevens interviews met de bandleden en is er ook volop te genieten van “The Making Of The DVD”. De vooraf opgenomen interviews geven een aardig beeld van de drang om een dvd te maken en wordt er door manager Jeff Glixman gezegd dat het voor hen een monument betekent en de kroon op de jarenlange inspanningen. Terecht geven zij ook aan dat Kansas live vele malen prettiger genieten is dan alleen de cd afspelen. Gezien de reacties van het publiek en de hereniging met manager Jeff Glixman zal de band zeker weer van zich laten horen en denk ik er alweer hard aan om verf en kwasten in huis te halen om de letters weer op de muur aan te brengen. Dit keer ben ik er niet zo zeker van dat ik van mijn huidige thuisfront geen tegengas krijg.

Ruud Stoker