KansasAlbum

Gaan met die banaan! “Freaks Of Nature” is de meest dampende, bruisende en rockende cd uit het Kansas-oeuvre. Dit album betekende in 1995 de comeback van de band die een paar jaar daarvoor de handdoek nog in de ring had gegooid. Mede door de serieuze drugsproblemen van zanger Steve Walsh, dumpte de toenmalige platenmaatschappij (MCA) de band. Toen ook nog eens meestergitarist Steve Morse opstapte hield de band het voor gezien. Met hem had Kansas de verrassende symfonische AOR-albums ”Power” en ”In The Spirit Of Things” gemaakt. Oerleden Phil Ehart, Richard Williams en Steve Walsh kregen echter de kriebels en samen met bassist Billy Greer, violist David Ragsdale en Greg Robert op toetsen bliezen ze Kansas nieuw leven in. Ze vonden een nieuwe platenmaatschappij in Intersound en namen “Freaks Of Nature” op, waarvoor ter promotie veel opgetreden werd met o.a. Styx.Opvallend aan dit album is de manier hoe het vertrek van Steve Morse muzikaal is opgevangen. Gitarist Richard Williams kan na 21 jaar eindelijk eens uit de schaduw van z’n voorgangers treden, maar dat doet hij niet. Hij komt met zijn immer bekende solide riffs en slechts af en toe laat hij een vloeiende melodielijn of solo horen zoals in Desperate Times of Hope Once Again. Wel geeft hij zijn gitaar vaak lekker van katoen, bijvoorbeeld in het stevige Black Fathom, waarin zo ongeveer de enige spetterende solo van dit album zit. Echt een solist is hij niet. Hij is gewend om anderen de ruimte te bieden en dat doet hij dan ook.

“Freaks Of Nature” is een briljante terugkeer naar het typische Kansas vioolgeluid uit de jaren ’70. Verantwoordelijk hiervoor is de getalenteerde David Ragsdale. Zijn spel is wat rechtlijniger dan dat van Robbie Steinhardt, de violist van weleer. Ragsdale gebruikt iets minder versieringsnootjes, is wat minder wulps. Dat hij kan spelen is al te horen op het live-album uit 1992, waar hij de Steinhardt-partijen met verve vertolkt. Nu hij het van z’n eigen creativiteit moet hebben blijft hij recht overeind, met name door de enorme variatie die hij aan de nummers meegeeft. Energiek en klassiek in I Can Fly, stuwend met pizzicato-aanslagen in Desperate Times en lyrisch in Hope Once Again. Het titelnummer is hypnotisch in het midden en Peaceful And Warm is betoverend aan het eind. Ragsdale is de kameleon op “Freaks Of Nature”. Alle nummers die hij mee heeft geschreven, vaak samen met Walsh, mogen tot de hoogtepunten worden gerekend. Absolute klapper is het songmatige Under The Knife, waarin verfijnde viool en brede gospelkoortjes opvallen. Het doet een beetje aan Toto denken. Een vergelijking die wel vaker gemaakt kan worden. Nummers als het slappe Need en het door Kerry Livgren geschreven Cold Grey Morning hebben dat zwoele.

”I can fly, I really can wave good-bye familiar land’. Het lijkt wel of deze woorden weerspiegelen hoe vrij Steve Walsh zich nu voelt. De man die ooit de Tarzan van de prog werd genoemd, weet met zijn uitbundige stem wederom te imponeren. Zijn emoties zijn altijd gemeend. Het is de weerslag die zijn stem heeft op de muziek en andersom waarom “Freaks Of Nature” zo bruist.

Tegenvallend is de afwezigheid van toetsensolo’s en dat terwijl de band over twee toetsenisten beschikt. Ook de dienende rol van de heren Walsh en Robert is niet al te groot waardoor het symfonische gehalte van deze cd vrij klein is. Progressief is hij wel degelijk. Het zijn andere factoren waardoor “Freaks Of Nature” zo geslaagd is.

De ritmesectie bijvoorbeeld. Al vanaf 1985 is Billy Greer de perfecte bassist binnen de Kansas gelederen. Samen met de drums van Phil Ehart drukt hij een groot stempel op dit album. Hun spel is strak en dynamisch. Het vlamt, het spettert, de vonken vliegen ervan af en als de temperatuur het kookpunt heeft bereikt, komt de damp er van af. Het grootste gedeelte van het rockende karakter van deze cd kan op hun conto worden geschreven. Phil Ehart is de koning van de roffelende breaks. Wat gaat hij tekeer in Desperate Times en wat staat het nummer als een huis. Het is tekenend voor de gehele cd.

“Freaks Of Nature” is een sterk album, een uniek exemplaar dat zich met geen enkel Kansas-album laat vergelijken. Het stevig rockende geluid staat de band goed. Het neemt een aparte plaats in binnen het Kansas aanbod. Aan de andere kant staan er ook hele vertrouwde dingen op, zoals het vioolspel, de euforische zang van Walsh en de fantastische ritmesectie. Verwacht echter niet het symfonische gehalte van albums als” Masque” en “Left Overture”, zie “Freaks Of Nature” dan ook meer als een aanvulling daarop. De productie is fris, het geluid compact en ook de geluidsdruk is dik in orde. Zij die hun Kansas wat rockender willen hebben, hebben aan “Freaks Of Nature” een prima cd die enig is in zijn soort.

Dick van der Heijde