KansasAlbum

Het moet ooit een raar zicht geweest zijn, de in overall gehulde en rockende boerenzonen uit Topeka. Je zou ze het alleszins niet aangegeven hebben na hun eerste wapenfeiten in de muziekbusiness. De kiemen van de stevig in Amerikaanse bodem verankerde symfonische rock lagen breed uitgezaaid op de eerste drie Kansas albums en het was enkel een kwestie van tijd alvorens de rijke oogst binnengehaald zou worden. Mede door de creatieve terugval van zanger Steve Walsh kwam de druk bijna volledig op de schouders van Kerry Livgren te liggen. Het resultaat was een perfect huwelijk tussen krachtige, rijkgeschakeerde symfonische- en meer radiovriendelijke FM-rock.

Het pad naar de hitparade werd geëffend door Carry On Wayward Son, misschien wel de meest typische Kansas-song ooit en nog steeds een onvervalste klassieker. A capella intro, snedige gitaarriffs, melodieuze (vocale) hoogstandjes, ongebruikelijke bruggetjes en de hemelse stem van Steve Walsh vormden de basisingrediënten van dit nochtans niet zo evidente hitrecept. Wat in de jaren zeventig wel kon, zou heden allicht bestempeld worden als ‘bombastische moeilijkdoenerij’. En wat te zeggen van de hemelsmooie ballade The Wall, een spiritueel nummer dat zich op majestueuze wijze ontvouwt en waarop Walsh laat horen waarom hij één van de beste (prog)zangers aller tijden is… En wat te zeggen van het fraaie vioolspel van Robby Steinhardt, een muzikant die al even bepalend is voor de sound van Kansas. What’s On My Mind is een ‘straight forward’ rocknummer, dat vooral drijft op het stevige gitaarwerk van Rich Williams. Maar het zijn toch vooral de meer symfonische rocknummers, zoals Miracles Out Of Nowhere, die de sterke ruggengraat op “Leftoverture” vormen. De alternerende zangpartijen van Walsh en Steinhardt vullen elkaar overigens wonderwel aan. De laatste noten van het nummer vind ik wat weg hebben van de slotakkoorden van Watcher Of The Skies van Genesis, maar dat zal wel louter toeval geweest zijn. Opus Insert is nog zo’n hoogtepunt op dit album en afgezien van de lichtjes vervormde synthklanken, is het in melodieus opzicht een knap uitgewerkte song die qua opbouw en uitwerking niet zo simpel in mekaar zit als op het eerste gehoor wel lijkt.

Waar dit album vooral in uitblinkt, is dat de songs over bijna de gehele lijn een zekere lichtvoetigheid aan bijzonder ingenieuze en niet zo voor de hand liggende songstructuren weet te koppelen. Questions Of My Childhood is daar een treffend voorbeeld van en datzelfde geldt eigenlijk nog meer voor het eresaluut aan het spirituele erfgoed van de Indianen, Cheyenne Anthem. Als je laatstgenoemd nummer gaat ontleden, kom je al vlug tot de vaststelling dat er heel wat (soms erg korte) muzikale patronen in verweven zijn die op heel natuurlijke wijze als puzzelstukjes in mekaar passen. Da’s echter niet het geval met het Magnum Opus van de band, dat (toeval of niet) dezelfde passende titel meekreeg. Een heerlijke brok fusion met een visionair tintje: het vijfde deel van de song heet ‘Release The Beavers’ en volgens betrouwbare bronnen zouden vier stuks in 2004 in de Amerikaanse staat Oregon gesignaleerd zijn. Soit, de zes voormalige boerenknullen mogen op deze broeiende afsluiter al hun duivels ontbinden en maken korte metten met hun boerenkielimago (één enkeling kiest nadien zelfs resoluut voor een strak sportbroekje).

“Leftoverture” is het meest consistente Kansas album ooit waarop het creatieve / artistieke hoogtepunt van Kerry Livgren de muzikale boventoon voert. Alle typische stijlkenmerken van de band werden nergens zo succesvol geïntegreerd als op “Leftoverture” en mede daardoor staat het album ook de dag van vandaag nog als een huis. Op de prairie, wel te verstaan …

Piet Michem