Kansas

Song For America

Info
Uitgekomen in: 1975
Land van herkomst: Verenigde Staten
Label: Kirschner
Website: http://www.kansasband.com
MySpace: -
Tracklist
Down The Road (3:43)
Song For America (9:59)
Lamplight Symphony (8:11)
Lonely Street (5:43)
The Devil Game (5:03)
Incomudro-Hymn To The Atman (12:12)
Phil Ehart: drums
Dave Hope: bas
Kerry Livgren: gitaar, toetsen
Robby Steinhardt: zang, viool
Steve Walsh: zang, toetsen
Rich Williams: gitaar
Sail On: The 30th Anniversary Collection (2004)
Device Voice Drum - live (2002)
Somewhere To Elsewhere (2000)
Always Never The Same (1998)
Freaks Of Nature (1995)
In The Spirit Of Things (1988)
Power (1986)
Drastic Measures (1983)
Vinyl Confessions (1982)
Audio-Visions (1980)
Monolith (1979)
Two For The Show - live (1978)
Point Of Know Return (1977)
Leftoverture (1976)
Masque (1975)
Song For America (1975)
Kansas (1974)

Kansas leren kennen was een ware sensatie. Nadat ik in 1978 helemaal van de wereld was geraakt door de ultrageweldige live-dubbelaar “Two For The Show”, kon het spaarvarken op zijn kop. Wat heeft de band toch fantastische albums gemaakt in de jaren ’70. In korte tijd werd ik eigenaar van vijf bruisende prog-platen. ‘Bruisend’ inderdaad, want dat is het beste woord om deze progressieve rock mee te typeren.

De plaat die me het meeste aansprak was die met die klauw op de voorkant uit 1975, “Song For America” en dat is eigenlijk nog steeds zo. Het album bruist enorm met heerlijk songmateriaal vol levendige drums, gedreven zang en ‘smekkende’ gitaar. Evenzo is er gulzig spel op de toetsen, sappige bas en virtuoze viool, welke de muziek doet stuiteren tussen melancholie en opgewektheid. Het goede aan “Song For America” vind ik dat het z’n voorganger (het titelloze debuut) niet probeert te overtreffen, maar gewoon een lekkere voortzetting daarvan is.

Subliem vind ik de tien minuten van de epische titeltrack. Hier is echt helemaal niks mis mee. De syncopische riff uit het begin met een meeslepende vioolmelodie en een zalig toetsengedomineerd middenstuk, maken dit nummer (samen met Journey From Mariabronn van het vorige album) tot de ultieme Kansas nummers. De toetsen hier hebben alles dat een Wakeman-fan doet watertanden, vooral die prachtige pianopassage en de triomftochten over de synthesizer. Zowel Steve Walsh als Kerry Livgren leveren hier fabeltastische klavierpartijen af die alleen maar kunnen omdat deze compositie zo briljant is. Wat heeft die Livgren toch een creatief brein zeg! Je zal er toch mee behept zijn. De genialiteit gutst voortdurend uit de boxen. Als je dit nummer voor het eerst hoort weet je het oosten niet meer uit het westen. Kansas leren kennen is dan ook een ware sensatie.

Kerry Livgren is een man met visie, zowel muzikaal-technisch als in zijn teksten. Naast het titelnummer tekent hij op dit album voor nóg twee hoogtepunten van rond de tien minuten in de vorm van het epische Lamplight Symphony en de zeer progressieve afsluiter Incomudro-Hymn To The Atman.

Het enigszins bombastische Lamplight Symphony dat breed van toon is en een wat mystieke, dreigende sfeer heeft, vertelt het verhaal van een man die zich geconfronteerd ziet met de geest van zijn overleden vrouw. Compositorisch is dit nummer wel wat minder sterk dan het titelnummer, maar de inkleuring met veel viool is weer subliem. Het caleidoscopische Incomudro-Hymn To The Atman brengt een veelheid aan fraaie fragmenten zoals polyfone strings en diverse solo’s van o.a. orgel, gitaar en synthesizer. Zelfs de drums vragen even om aandacht middels een korte solo. Phil Ehart komt hier met vinnige breaks en verliest zichzelf niet in krachtpatserij. Leuk is het gebruik van de phaser op zijn snare, alhoewel dat de muziek wel wat gedateerd maakt. Het einde van het nummer is net een grote carrousel die steeds sneller gaat draaien. Een explosie volgt.

De eerste paar albums van Kansas kenmerken zich door momenten van onvervalste rock. Nummers met een insteek als southern rock, blues, heavy rock of zelfs boogie woogie zijn de band niet vreemd en omdat deze de Kansas-behandeling hebben gekregen vormen ze de ideale ‘zo’ waardoor Kansas ‘zus’ klinkt. Ook “Song For America” is met dergelijke nummers opgesmukt, waarbij het opmerkelijk is dat deze niet uit de koker van Livgren zijn gekomen.

De vlotte opener Down The Road verspreidt meteen zijn aanstekelijke damp al over het album met lekker krioelende viool. Lonely Street is een bluesje dat door zijn afwijkende maatsoort (11/8) interessant blijft en het A.O.R.-getinte The Devil Game kent heerlijke progressieve uitbarstingen. In feite is het dit soort afwisseling dat van “Song For America” zo’n sterk geheel heeft gemaakt. Het zou denk ik geen goede zaak zijn geweest als deze rocksongs ingewisseld waren voor nog een progressief nummer. De balans is uitstekend zo.

De wereldwijde doorbraak van de band kwam enkele jaren later met de hits Carry On Wayward Son en de ballade Dust In The Wind. Vooral die laatste heeft het nodige stof doen opwaaien. Het is jammer dat zoveel mensen Kansas associëren met dat softe nummer, terwijl de band veel en veel meer te bieden heeft. Dat begint al bij het debuut, maar vooral deze “Song For America” is een sensationele luisterervaring waar ik me graag door laat grijpen.

Dick van der Heijde
Koop bij bol.com

Send this to a friend