Kaprekar‘s ConstantAlbum

Zo nu en dan krijg je als recensent iets in handen dat zorgt voor hooggespannen verwachtingen zonder dat je ook maar een noot muziek van het album hebt gehoord. Deze van Kaprekar’s Constant is daar een mooi voorbeeld van. Een interessante bandnaam, het artwork ziet er mooi verzorgd uit, de band bestaat uit een groot gezelschap met een aantal bekende (grote) namen en een uitgebreid instrumentarium. Het album bevat een zestal tracks met interessante titels en drie van de zes nummers klokken rond of ruim boven het kwartier. Dit alles zorgde er bij ondergetekende in elk  geval voor dat de nieuwsgierigheid was gewekt.

Nu is een mooie buitenkant en een goede presentatie natuurlijk wel belangrijk, maar dit komt nogal grotesk over als de muziek niet veel voorstelt. Echter was het na de eerste luisterbeurt al duidelijk dat ook dat wel goed zit. Dit is namelijk een parel van een album.

Na de intro, dat als een soort van ouverture fungeert worden we met Blue Bird getrakteerd op een fraaie, dramatische verhandeling over John Godfrey Parry Thomas en zijn Babs, een auto gebouwd om in de jaren ’20 van de vorige eeuw een wereldsnelheidsrecord op land te vestigen. Dat loopt niet helemaal zoals gewenst. Het verhaal wordt verteld in een bijna achttien minuten durend nummer dat uit vijf delen bestaat. Middels de tekst is het verhaal goed te volgen, maar de band maakt gebruik van de stem van ene Paul Gunn die met diverse gesproken teksten het verhaal nog verder verduidelijkt. De muziek is gewoonweg schitterend. Zoals gezegd doet een aantal bekende namen mee op dit album. Voormalig Level 42 drummer Phil Gould is er daar één van, maar degene die hier de show steelt is oud-Van Der Graaf Generator saxofonist/fluitist David Jackson. En deze laatste verkeert hier in absolute topvorm en blaast op alles waar hij zijn handen op weet te leggen. Hij zorgt er met zijn karakteristieke stijl voor dat enkele passages aan Van Der Graaf Generator doen denken, maar de muziek heeft ook de nodige invloeden uit de Folk muziek en het ingetogen gitaarwerk en de dominante toetsen doen sterk aan Barclay James Harvest denken. Dit alles maakt van Blue Bird één van de fraaiste nummers die ik in tijden heb gehoord.

Hierna is de koek nog niet op en komt er nog veel meer moois. Pearl Of The Lake is een mooie ballad en hoewel nog steeds erg sterk, misschien toch het minste nummer op het album. De korte en lange nummers wisselen elkaar af. Hallsands bevat opnieuw genoeg dramatiek, wederom extra verduidelijkt door Paul Gunn. Het verhaalt over het gelijknamige dorp in Devon, Engeland, dat door zand- en gravelwinning uiteindelijk ten prooi viel aan de zee. Het sterk folkachtig deinende geluid van de track doet aan als een soort zeemansballade, maar laat je hierdoor niet misleiden want ook dit is een zeer fraai, gelaagd nummer. Als zanger op dit album fungeert Bill Jefferson die voorheen dienst deed als zanger/gitarist van de folk punk band Crowns. Zijn verleden in de punk laat zich door de wat bijtende articulatie in dit nummer wel raden. En hoewel zijn zang af en toe wat vlak overkomt, laat hij horen dat hij ook in de prog prima op zijn plek is.

De Four-faced Liar is een klok in Boston met vier kanten die elk een licht afwijkend tijdstip tonen. Het korte nummer bevat samples van de originele politieradio’s ten tijde van de jacht op de daders van de bomaanslag op de marathon van Boston. Het is een fraai akoestisch nummer op een heerlijk bed van Mellotron klanken.

Op het afsluitende Houdini – King Of Cards mag de dochter van David Jackson, Dorie, haar vocale kwaliteiten ten toon spreiden. Uiteraard is dit nummer een ode aan de Hongaars-Amerikaanse boeienkoning Harry Houdini. Vader en dochter Jackson eisen hier samen de hoofdrol op. De eerste met fraai blaaswerk – hoofdzakelijk op de dwarsfluit – de laatste met haar fraaie stem. En hoewel Dorie Jackson niet aan Annie Haslam kan tippen, zijn de verwijzingen naar de band Renaissance hier volop aanwezig. Het kent een wat lange aanloop met weinig variatie, maar hoe langer het nummer duurt, hoe meer moois zich weer openbaart. Opnieuw ruim twintig minuten genieten.

Het wordt nergens geheel duidelijk of Kaprekar’s Constant een nieuwe band is of een project van Nick Jefferson en Al Nicholson. Want hoewel het hier een groot ensemble betreft bespelen zij het overgrote deel van de instrumenten en hebben ze alle nummers geschreven. Het album is de afgelopen weken amper uit mijn speler geweest en het is te hopen dat het niet bij dit ene project blijft en dat we in de toekomst meer van dit fraais tegemoet kunnen zien.

De liefhebbers van bovengenoemde referenties, maar ook van een band als Big Big Train vallen zeker geen buil aan “Fate Outsmarts Desire”. Het album heeft eenzelfde soort typisch Brits karakter, wat laatstgenoemde band ook zo kenmerkt. Elk nummer is door de mooie verhalen en de nog mooiere muziek een ervaring op zich. Bij mij zal het album, net als de bandnaam, een zichzelf herhalende constante blijven. Ik kan dit nog wel 6174 keer horen!

Ralph Uffing