KarciusAlbum

Ik geloof heilig in liefde op het eerste gezicht, ook bij muziek, hoewel de vlieger daar niet altijd op gaat. Sommige albums zijn namelijk zogenoemde groeibriljanten. Neem bijvoorbeeld “The Fold”, het vijfde schijfje van de Canadese progband Karcius. Zeker tien draaibeurten waren nodig om mij te overtuigen maar nu de muziek zich eenmaal ontvouwen heeft voel ik haar schoonheid in al m’n vezels.

Om de plaats van Karcius in het proguniversum goed te kunnen bepalen is een blik op de bestaansontwikkeling van de band van groot belang. Het vorige album, het uit 2012 afkomstige “The First Day”, is namelijk een cruciale. Daarop is een soort emo-prog te horen waarin je de band nog amper progressieve jazzrock met metal hoort vermengen zoals men dat in het verleden deed. De grootste verandering echter is dat Karcius met Sylvain Auclair een bassist in de gelederen heeft gekregen die tevens vocalen aan de muziek toevoegt. Het resultaat is een album dat meer pakt, dat meer eigenheid laat horen. Het hier besproken “The Fold” zet die lijn op intrigerende wijze voort. Het geheel is meer intiem mede omdat de muziek is opgehangen aan een intermenselijk concept. “The Fold” speelt met het idee wat er gebeurt als onze waarneming van de werkelijkheid zou worden geïnterpreteerd als een vorm van dementie. Boven elk nummer staat een stukje tekst dat je meeneemt in het concept dat als een aantal beeldende verhalen in elkaar steekt.

Zo staat er bij opener Absence Of Light: At the heart of every living being resides a power that lurks in the deepest corners of our minds.  It can alter thoughts, render unconscious  and feed on memories. Het is een melancholisch nummer van meer dan 10 minuten waarin een prachtig stuk Pink Floyd-getinte muziek voorkomt compleet met heerlijke Gilmoregitaar en een rollend orgel. Het nummer eindigt met brute zang van Auclair en een dijk van een gitaarsolo. Inlijsten die Simon L’Espérance.

De tekst van het tweede nummer Something wordt voorafgegaan door de zin: As creatures reprogram his mind  and induce a barbiturate-like coma  the begin to feed  on memories. Het nummer zelf is een donkere aangelegenheid die begint met een combinatie van onheilspellende synths en duister basspel. Het feitelijke nummer wordt in gang gezet door een tamelijk ingetogen stuk muziek dat alsmaar toeneemt in intensiteit en dynamiek met de messcherpe drums van Thomàs Brodeur als leidraad. Het ontspoort nergens en geeft op een perfecte manier muzikale invulling aan de waanzin van een gedrogeerde comapatiënt. Ik zeg niet zomaar wat hè, heb het zelf meegemaakt.

De cd zit ritmisch gezien niet alleen vol sterk drumwerk, ook is er een creatieve onderlaag waar allerlei loops zijn gehuisvest. Een mooi voorbeeld hiervan is het mechanisch aandoende Hardwired dat niet  misstaan zou hebben op een album van Peter Gabriel. Ook qua zang zijn er trouwens overeenkomsten met de ex-Genesis vocalist, hoewel Auclair een stuk grimmiger klinkt in z’n doen en laten. Het nummer eindigt met een zwierig ritme waarop L’Espérance zichzelf onsterfelijk maakt als gitarist. Het is allemaal van ongekende schoonheid.

Het geheel duurt weliswaar slechts drie kwartier, gezien de intense beluistering die het vergt is dat precies op maat. De zes nummers slokken je nogal op zogezegd. De muziek op “The fold” laat zich het beste afficheren als progressieve metal. Regelmatig zijn er gruizige gitaarakkoorden welke zowel omlijst als ondersteund worden door een hoop proggy smakelijkheden. Luister even naar Goodbye en noteer maar mee: akoestische gitaar, piano, elektrische gitaar, Moog, Wurlitzer, Mellotron, mandoline en fretloze basgitaar. Tja, het daverende stuk metal komt hier echt niet zomaar uit de lucht vallen. Ga wat dat betreft ook niet voorbij aan het strijkerskwartet in Burning My Dreams. Het album sluit af met het heftige titelnummer en eerlijk gezegd is dat voor mij nogal een brug te ver. Het kent ruige agressieve zang die je echt moet kunnen verdragen. Het is in ieder geval weer een typisch Karciusnummer dat het concept sterk beëindigt. Onderaan de songtekst staat dan ook het volgende: Was there a chance in life you could have found peace? No need to scream now, the sound can’t fill your ears. It’s the lack of love that killed what was left of your heart. Now let the emptiness fill and return you to The Void……

“The Fold” is een album met een enorme diepgang. Het is dan ook best logisch dat ik ongeveer tien draaibeurten nodig had om er in te komen. Ik ben er blij mee en doe je zelf een plezier door mijn voorbeeld te volgen. See you.

Dick v/d Heijde