Karda EstraAlbum

Een groot voordeel van niet in een grote stad wonen, waar het tegenwoordig bijna nooit meer echt donker wordt, is het feit dat je op een heldere zomernacht van uit je tuin soms een schitterende blik kunt werpen op de sterrenhemel boven ons. Hoe langer je kijkt, hoe meer sterren je ziet en hoe meer je onder de indruk raakt van dit kosmische schouwspel. Een schouwspel dat met geen pen te beschrijven is maar met muziek is er soms iets van die pracht uit te drukken.

“Constellations” is een album dat zowel die stralende sterrenpracht als de onmetelijk diepe duisternis muzikaal weet uit te beelden. Want hoewel muzikaal ‘opgegroeid’ met symfonische rock, presenteert multi-instrumentalist en componist Richard Wileman zich onder de vlag van Karda Estra als iemand die zich beweegt op het grensvlak van symfo (denk aan het oude werk van Anthony Phillips en Steve Hackett), gothic (denk aan Dead Can Dance) en moderne klassieke muziek, waarbij we eerder aan subtiele kamermuziek moeten denken dan aan grootse symfonische klanken. De voorloper van dit album, “Eve” (2001), liet al horen waar dit toe kan leiden. Dit album vond ik persoonlijk na verloop van tijd net iets te vlakjes: het bleef te veel steken in een zelfde sfeer. Daarvan is op dit album absoluut geen sprake meer, er is binnen het kader van het typische Karda Estra geluid een maximale variatie.Maar wat is dat typische Karda Estra-geluid dan? Het openingsnummer The Southern Cross is gelijk al het perfecte voorbeeld. De basis wordt gevormd door dromerige toetsen, bas, strijkers en akoestische gitaar, waarbij de hobo een melancholische melodie voor het voetlicht brengt. Daarbij wordt hij ondersteund door de zacht huilende elektrische gitaarklanken van Wileman en de hemelse koorzang van Ileesha Bailey. Denk bij dat laatste met name aan de zang van de Northettes op de albums van Hatfield & The North, maar dan met een meer klassieke inslag.

Hydra is een stuk donkerder van karakter. Een subtiel elektronische ritme, ondersteund door de bas, opent het stuk, waarna de hoofdmelodie gedragen word door het donkere broertje van de hobo: de ‘cor anglais’. Heel verrassend is het feit dat het stuk een aantal keren tot uitbarsting komt waarbij de blazers een majestueus thema laten horen, daarbij ondersteund door percussie en zwaar vervormde basgitaar. In dat kader is het ook goed om te melden dat Wileman, in tegenstelling tot eerdere albums, veel meer gebruik maakt van zijn arsenaal aan gitaren met als resultaat een grotere variëteit aan klanken op dit album.

Het romantische karakter van de muziek komt duidelijk naar voren in Cassiopeia. Wileman’s akoestische gitaar en Ileesha Bailey’s zang, aangevuld met strijkers, zijn de basis. De hobo van Caron Hansford zingt zijn lied. Met name door die hobo moet ik af en toe denken aan Mike Oldfield’s tweede album “Hergest Ridge” (een vaak vergeten meesterwerkje!).
Phoenix gaat in eerste instantie op dezelfde voet verder met alleen nu een hoofdrol voor de engelenzang. De grote verrassing zit aan het einde met climax van bekkens, Oldfield-achtige elektrische gitaar en die engelenzang. Het lijkt wel alsof men de hemel wil bestormen.

Na een korte opening die me wel een beetje aan Tangerine Dream’s “Alpha Centauri” deed denken, wordt Scorpio gedomineerd door een wals. Deze up-tempo wals wordt eerst gepresenteerd door de ‘cor anglais’ vervolgens door Wileman’s elektrische gitaar waarna op het laatst Hansford’s hobo de wals nog eenmaal naar toetrekt. In het slotgedeelte worden we nog verrast op een subtiel duet tussen Wileman’s gitaren en de fluit van Zoe King.

Vela legt de nadruk voor het eerst op dit album op de piano en de atmosferische toetsenklanken waarbij de houtblazers af en toe om de hoek mogen komen kijken.

Het afsluitende Twice Around The Sun brengt ons in deze reis langs sterrenbeelden weer terug bij de oorsprong. Niet alleen letterlijk terug naar onze eigen plek in het heelal maar ik neem aan ook terug naar de oorsprong van Wileman’s inspiratie: Steve Hackett. Het origineel is namelijk te vinden op het album “Darktown” (1999) en Wileman heeft dit stuk een ware metamorfose laten ondergaan. Werd het stuk in Hackett’s uitvoering gedomineerd door die, uit duizenden, herkenbare gitaarklank in de Karda Estra bewerking is die rol weggelegd voor de hobo. En heel eventjes in het begin lijken we wel of we bij het atmosferische begin van Los Endos zijn aanbeland. Hoe toepasselijk!

“Constellations” is een album dat bij uitstek geschikt is voor mensen die zowel interesse hebben in symfonische rock als klassieke muziek. De manier waarop Wileman het laatste benadert vanuit het perspectief van het eerste, zonder daarbij overstag te gaan voor de clichés die op de loer liggen, is gewoon indrukwekkend.

Christian Bekhuis