Karda EstraAlbum

Edward Burra was een Engelse schilder, die leefde van 1905 tot 1976. Hij is bekend geworden door zijn waterverfschilderijen met expressionistische tinten, compleet met felle kleuren en een raadselachtige sfeer. Eén van zijn schilderijen, John Deth (Hommage To Conrad Aiken of Study Of A Dinner Party (1932) is een griezelig, doch prachtig werk, gebaseerd op een gedicht van Conrad Aiken, waarin de Dood (als ‘John Deth’ dus) een bezoek brengt aan een dansgezelschap, daarmee reacties van angst en vertwijfeling oproepend.

Dat verklaart ook gelijk de wat creepy, doch lyrische, haast verdrietige sfeer die “The Age Of Science And Englightenment” heel sterk kent. De tragische sfeer wordt versterkt door het instrumentarium. Een triester blaasinstrument dan de hobo ken ik nauwelijks binnen de blazers en Wileman laat Caron Hansford dan ook vaak opdraven met haar instrument.

Karda Estra is een neo-klassiek ensemble rondom componist / gitarist / toetsenist Richard Wileman en dit is in feite de zesde cd (de samenwerking met Atemiy Artemiev buiten beschouwing gelaten). Muzikaal gezien kiest Wileman voor een impressionistische benadering, wat verrassend goed past bij de expressieve inspiratiebronnen die hij kiest. De invloed van met name Ravel is levensgroot, alhoewel ook elementen van Debussy, Nielsen, Vaughan Williams en Stravinksy evident zijn. Mede-verantwoordelijk daarvoor is ook Ileesha Bailey, die met haar woordloze, sirene-achtige zang menig track van een desolaat sfeertje voorziet. Door de kleine bezetting van (voornamelijk akoestische) gitaar, geringe percussie, viool, fluit, hoorn en hobo, krijgt de muziek haast een kamermuziek-achtige sfeer. Ik heb begrepen dat Karda Estra een puur studio-project is, maar ik zou een theater-toernee buitengewoon toejuichen.

Ondanks al deze constateringen zou je verwachten dat “The Age Of Science And Enlightenment” een griezelig en naargeestig werkje is. Niets is echter minder waar. De plaat straalt een sereniteit en rust uit die zijn weerga niet kent. Alhoewel het Saint-Saens achtige Bones In The Moonlight (het stuk erna, Nocturne Macabre, is zelfs een directe hommage aan deze Franse componist) wel voor enige rimpeling zorgt, is het materiaal van deze cd overwegend rustgevend, doch met een klein spannend ondertoontje.

Al met al is de nieuwe Karda Estra een prachtig werk, dat ook liefhebbers van Dead Can Dance zeer zal bekoren. Het is uitstekende muziek om ’s avonds laat met een kaarsje aan te draaien. Je zult je romantisch en uitgelaten overgeven aan Wileman’s muziek en je geen zorgen meer maken. Zelfs niet als John Deth je onverwacht een bezoek mocht brengen…

Markwin Meeuws