Karda EstraAlbum

Richard Wileman zal voor trouwe lezers van Progwereld geen onbekende meer zijn. Onder de projectnaam Karda Estra brengt hij al sinds de eeuwwisseling instrumentale, klassieke werkjes onder het kritische progpubliek. Zijn invloeden reiken dan ook van Debussy en Ravel tot Dead Can Dance. Dat levert soms prachtige platen op, hoewel soms ook saaiheid enigszins op de loer ligt. Dat blijkt helaas het geval te zijn op Wileman’s nieuwste werk, “Weird Tales”, waarvoor hij zich liet inspireren door allerlei horror- en science-fiction-verhalen.

“Weird Tales” is binnen Karda Estra’s oeuvre een gemiste kans. Qua spanningsopbouw zit een compositie als Skulls In The Stars mooi in elkaar, maar ik mis een hoogtepunt. Veel van de andere nummers zijn zo kort, dat het thematische materiaal niet eens de tijd krijgt tot ontwikkeling te komen. Met andere woorden: soms duren de composities te kort, hoewel je gezien de traagheid van de muziek met net zoveel woorden zou kunnen beweren dat de liedjes te lang duren.

Nu kan je van een impressionistische componist als Wileman niet echt verwachten dat zijn composities een spanningsboog van enige mate hebben, maar ik zou graag zien dat de man zich wat meer uitstrekt. Verlaat toch dat Cyclops, en schrijf een klarinetconcert. Of hoboconcert. Of een tubaconcert, want volgens mij bestaat dat niet eens. En wat Wileman met dat instrument doet in Green Dog Trumpet is op zijn minst interessant. En impressionisten schrijven nooit een ‘gewoon’ concert, of een ‘gewone’ symfonie. Het moet altijd geïnspireerd zijn door een schilderij, gedicht, toneelstuk of beeldhouwkunst-ding. Wileman past wat dat betreft keurig in de traditie.

Natuurlijk valt er nog genoeg te genieten, en zij die met plezier oudere werken van Karda Estra draaien, zullen geen buil vallen aan “Weird Tales”. Ik had echter liever niet zo’n nieuw pak van hetzelfde laken. Ik hoop dat Wileman ooit nog eens dat meesterwerk gaat maken, waarvan ik weet dat hij het in zich heeft.

Markwin Meeuws