KareliaAlbum

Karelia is één van de weinige Franse bands die actief is in het gebied van de progressieve rock en metal. “Usual Tragedy” is een conceptalbum en vertelt het verhaal van het leven van een man die beide wereldoorlogen heeft meegemaakt. Het verhaal in het bijbehorende cd-boekje is echter slecht te volgen door het gebruikte lettertype en leest dus niet echt prettig. Nu hebben de meeste Franse zangers (of Duits, gezien de naam Matthieu Kleiber) een accent en dat is nu niet anders. Een duidelijk leesbare tekst was dus prettig geweest. Het accent van Matthieu Kleiber is gelukkig weer niet zo erg dat het geheel niet te volgen is.

Karelia beweegt zich met “Usual Tragedy” op de grens van de bombastische Duitse heavy metal en de Italiaanse klassieke invloeden. Beide stromingen heeft men geprobeerd samen te voegen tot één geheel. De ene keer slaagt Karelia daar beter in als de andere keer.

Het album opent met een Intro en we worden getrakteerd op Latijns gezang en veel bombast waarna het nummer ongemerkt overgaat in Letter For An Angel. Het tempo gaat omhoog en de eerste Duitse (Gamma Ray, Helloween) invloeden zijn duidelijk merkbaar, zowel in zang als muziek. Zanger Kleiber heeft zich op dit album ook de rol van tenor toebedeeld. Een rol die hij iets te dik aanzet. Tenenkrommend is echter zijn uitspraak van ‘Letter For An Angel’ en dan met name ‘Angel’. Door het gebruik van de toetsen en de klassiek geschoolde zangers heeft dit album een donkere Gregoriaanse uitstraling. Het gitaarwerk van Erwan Morice is klasse. Het ene moment slepend en het volgend lekker vlot en spetterend.

Met het titelnummer gaat het tempo omlaag. Donkere, sferische toetsenpartijen, de klassieke stem van Kleiber die daarna weer omslaat geven dit nummer een dreigend sfeertje mee. Voeg daarbij de gitaarpartijen en een link is gelegd met Ashes To Ashes. Ondanks dat zanger Kleiber zijn klassieke stem iets te dik aanzet, maakt die afwisseling qua stemgeluid dit nummer voor mijn zo aantrekkelijk.

Het ballade-achtige begin van Deserter is een gedeelte dat uitstekend zou passen als muziek bij een oorlogsdocumentaire. De beklemming, de dreiging worden met veel overtuiging neergezet. Ook in het snellere tweede gedeelte van het nummer wordt goed verwoord door het gebruik van het klassieke koor. De toetsenpartijen geven het geheel iets massaals mee zodat je het idee hebt dat er naast een koor ook nog een compleet orkest meespeelt. In Blind zingt Kleiber nog een duet met één van de zangeressen.

De echte ballade komt voor rekening van Called Up. Een droevig nummer waarbij de gitarist Erwan Morice de frustratie lekker van zich afspeelt. De strijkers komen ook in dit nummer uit de toetsen van Bertrand Maillot.

Na zoveel ellende gaat het tempo in Daddy’s Grave weer omhoog en komen we in de buurt van de verrichtingen van het Italiaanse Rhapsody. Het is echter net een klasse minder. Compositorisch gaat het misschien nog wel, want Daddy’s Grave had wat mij betreft ook op een album van Rhapsody kunnen staan, maar door het gebruik van authentieke instrumenten heeft de Italiaanse band vooralsnog een voorsprong. Neemt echter niet weg dat dit nummer één van de hoogtepunten op dit album is.

In My Guilty Absence wordt één bepaald thema te lang aangehouden. Door dit iets korter te houden wint het nummer aan kracht. Het steeds terugkerende pianothema is echter wel weer erg sterk. Het afsluitende Slave Of Time is één van de snellere nummers van de cd.

Karelia heeft een interessante keuze gemaakt door te kiezen voor een mix van gotische en heavy metal. Het koor en de massale toetsenpartijen geven de cd zo nu en dan een beklemmend gevoel meer, maar dat mag gezien het onderwerp ook wel. De liefhebbers van met name Italiaanse en Duitse metal moeten dit album beslist eens beluisteren.

Rob van Oosten