KarfagenAlbum

Met “Lost Symphony” produceert de Oekraiense multi-instrumentalist Antony Kalugin alweer zijn vierde Karfagen album in vijf jaar. Het dubbel-verzamelalbum “The Key To Perception” reken ik daarbij niet mee. Tel daar vier albums van Sunchild, een ander Antony Kalugin project, bij op en tussen neus en lippen nog een Hoggwash cd (samen met compaan Will Mackie) en de teller staat op negen albums in vijf jaar tijd. Vergeet ik nog haast zijn new-age-achtige album “The Water” op persoonlijke titel uit 2005… Wie zegt dat deze man geen produktief baasje is…

Voor wie bekend en vertrouwd is met de muziek van Karfagen, biedt “Lost Symphony” niet veel nieuws. En feitelijk is de muziek op deze cd niet nieuw. Zoals de titel van deze cd al aangeeft zijn het oudere en zelfs verloren gewaande stukken die opnieuw aan elkaar zijn verbonden. De kern van het album bestaat uit twee lange stukken aangevuld met korte nummers en intermezzo’s.

Karfagen wordt door Kalugin als uitlaatklep gebruikt voor zijn klassieke en jazzy invloeden. Nog meer dan op Sunchild verweeft hij elementen van Oekraiense volksmuziek in zijn composities. Voor de uitvoering daarvan formeert hij elke keer een mini-orkest om zich heen. Elke keer verbaas ik me weer over de enorme bron aan muzikanten die zijn land rijk is. Naast dat Kalugin gebruik maakt van een vaste kern aan muzikanten, laat hij op elk album nieuwe talenten meespelen. En dat is op deze schijf niet anders.

Zoals met alle muziek van Karfagen ben je er ook nu niet met een paar luisterbeurten. Er valt veel moois te horen. Dat zijn subtiele geluiden en schijnbaar verborgen pareltjes die pas bij intensief luisteren aan het daglicht komen. Omdat Salvatore & His Leather Jackets en Journey Through The Looking Glass respectievelijk uit 2000 en 2002 stammen, mag dit nu al een tijdloos album genoemd geworden met mooie melodieën en muziek die varieert van klein en intiem naar groots en bombastisch. Jazzy stukken worden ook nu niet geschuwd. In mijn beleving gaat Karfagen verder waar Focus en Pat Metheny zijn gebleven.

Het mooiste nummer van de cd is Lost Symphony dat bestaat uit Symphony Of Sounds en Afterwords. Dat dit stuk als bonusnummer is toegevoegd, moet worden gezien als een goede Oekraïense grap. Het nummer was bedoeld voor “The Space Between Us”, de tweede Karfagen cd uit 2007. Helaas was Kalugin destijds iets te rap met het beroeren van de deletetoets en verdwenen de opnames in de digitale put. Op een back-up bleken ruwe stukken nog bewaard en dankzij het nodige knutsel- en hernieuwd componeerwerk kon er een smaakvolle restauratie plaatsvinden.

Er zijn maar zeer weinig muzikanten die voor hun dertigste jaar al tien albums op hun CV hebben staan. Het elfde gaat er binnenkort ongetwijfeld aankomen. En dat is ruim voordat Kalugin in 2013 drie kruisjes op zijn borst heeft staan. Of dat elfde album nu een Sunchild, Karfagen of Hoggwash album is, maakt mij niet uit. Kalugin begint namelijk met de letter K. Het is de K van kwaliteit en klasse. Dat is waar ook de muziek op dit album voor staat.

Hans Ravensbergen