KarfagenAlbum

Ik besloot mijn recensie van het album “The Key To Perception” uit 2009 met de woorden ‘verder rest ons te wachten op Karfagen hoofdstuk 2’. Met het muzikale sprookje “Solitary Sandpiper Journey” heeft Antony Kalugin ons niet lang laten wachten. Ik nodig je dan ook graag uit om mee te bladeren door hoofdstuk 2 van het sprookjesboek Karfagen.

Naast Sunchild en Hoggwash (samen met Welshman Will Mackie) is Karfagen het vlaggenschip van de flottielje van deze jonge muzikant uit Ukraine. Vertegenwoordigen de eerste twee bands meer de neo-progressieve kant, met Karfagen bevoer kapitein Kalugin en zijn bemanning tot nu toe de jazzy en klassieke zeeën. Het is geen geheim dat Kalugin naast vertrouwde instrumenten als toetsen, gitaar, basgitaar en drums een groot arsenaal aan klassieke instrumenten inzet die worden bespeeld door talentvolle jonge muzikanten. Hij vist daarbij kennelijk in een onuitputtelijke vijver want op dit album prijken zestien muzikanten waarvan er slechts twee acteerden op “The Space Between Us”.

Horen we op “Continium” en “The Space Between Us” nog progrock doorspekt met lichtvoetige jazz(rock) en klassieke intermezzo’s, op deze cd is de muziek iets opgeschoven in de richting van de neo-prog die we kennen van Sunchild en Hoggwash. Op het openingsnummer Spirit Of Revelation valt nog weinig of niets van deze lichte koerswijziging te vernemen. We horen veel toetsen waaronder (gesampelde) Mellotron terwijl ook de gitaar ruim vertegenwoordigd is. Het is Alexandr Pavlov die daarin opvalt met zijn fraaie elektrische en akoestische spel.

Zijn de voorgaande albums nog vrijwel volledig instrumentaal, op dit album wordt op drie nummers gezongen. In zijn zoektocht naar een goede zangeres voor Karfagen kwam Kalugin uit bij Marina Zacharova. Deze jongedame heeft een krachtig wat Keltisch en semi-klassiek aandoend stemgeluid, zoals op Magic Moment te beluisteren valt.

Solitary Sandpiper King beweegt zich door het gitaargeluid in de richting van Sunchild. Het eerste deel van het nummer is doordrenkt met klanken van Hammondorgel, terwijl een Alquin-achtige saxofoon voor het nodige contrast zorgt. Authentieker is de aanpak op het liefdeslied Searching For Love dat begint met zang van Kalugin zelf. Er wordt gebruik gemaakt van de bayan, een van oorsprong Ukraiens instrument wat te vergelijken valt met de bij ons meer bekende accordeon. Daarnaast is er op dit nummer veel ruimte voor de blaasinstrumenten hobo, basfagot, fluit en saxofoon die worden afgewisseld met toetsensolo’s.

Op Carpathians wordt synthesizer- en pianospel afgewisseld met gitaarspel en komt ook de bayan veelvuldig terug. Het nummer klinkt speels en heeft een melancholieke uitstraling. Bij vlagen doet het me denken aan Hoggwash.

Dat een eenvoudige melodie ook functioneel kan zijn horen we op het vrolijke en goed in het gehoor liggende Ode To A New Life. Dit nummer zou het met zijn poppy melodie op de radio goed doen. Het afwisselende gebruik van gitaar en toetsen kennen we van Life Line Project, al had de Flower Kings-achtige gitaarsolo waar het nummer mee eindigt wat mij betreft langer mogen duren.

Het laatste kwart van het album is ingeruimd voor het uit vijf delen bestaande Mystery. Solid Ground begint met musicalachtige samenzang van Kalugin en Zacharova. Zowel de zang als de symbiose van moderne en klassieke instrumenten doen weer denken aan Life Line Project. Rising Sun heeft een schitterende gitaarsolo van Pavlov, waarna een funky basgitaar in Destruction het startsein is om het tempo flink op te schroeven. Wervelende toetsensolo’s volgen elkaar snel op en zorgen voor een opzwepend stuk muziek. Moeiteloos wordt overgegaan op een stuk onvervalste jazzrock voorzien van veel gitaar. Hier komen de jazzinvloeden van eerdere Karfagen-albums bovendrijven. Een gevoelig stuk met bayan en hobo markeert de overgang naar een passage met klassieke en Keltische muziek, waarna toetsen- en gitaarsolo’s je in de laatste adembenemende minuten om de oren vliegen en voor een meeslepend einde zorgen. Dit is verreweg het beste wat de groep tot nu toe gemaakt heeft.

Met “Solitary Sandpiper Journey” heeft Karfagen zijn derde kwaliteitsproduct afgeleverd. Toch zal Kalugin het specifieke karakter van Karfagen moeten bewaken om te voorkomen dat zijn verschillende projecten teveel op elkaar gaan lijken. Het is aannemelijk dat hij zijn muziek voor een kleine fanschare moet blijven vertolken, wat inherent is aan de beperkte middelen en het budget dat Kalugin nog steeds tot zijn beschikking heeft. De man bevestigt op dit album niet alleen over grote compositorische talenten te beschikken, ook de volledige productie van dit album is van zijn hand. Het wachten is op meer mensen die deze muziek oppikken. Dat is hem immers van harte gegund.

Hans Ravensbergen