Karma DepthAlbum

Zelfoverschatting is een kwaal waar relatief veel jonge (prog)bands aan lijden. Overhaast te werk gaan, in de overtuiging dat de wereld aan je voeten ligt, leidt vaak tot inderhaast in mekaar geknutselde muziekstukjes die als los zand aan de man gebracht worden. Zonde van de tijd, zonde van de moeite en zonde van de poen, want meestal krijgen dergelijke bands nadien geen compensatie voor het geleverde werk. Gelukkig zijn er uitzonderingen en de Vlaamse proggers van Karma Depth hebben met hun debuut “Resilience” een uitstekende handleiding geschreven voor beginnende bands. Deze in eigen beheer opgenomen en uitgebrachte eersteling – de vrucht van drie jaren optreden, componeren en opnemen – is zowel in kwalitatief als in kwantitatief opzicht een vette kluif waar de klasse zo van afdruipt.

Het muzikale universum van de heren bestrijkt een breed scala aan stijlen, maar blijft vooral dicht in de buurt van grote voorbeeld Dream Theater. De groep slaagt er wonderwel in om muzikaliteit en techniek netjes in elkaar te laten vloeien zonder haar toevlucht te moeten nemen tot ellenlange en clichématige krachtpatserijen die het genre al te vaak ontsieren. Karma Depth verwerkt tevens veel emoties in haar songs, ingegeven door minder prettige ervaringen uit de persoonlijke levenssfeer. Dit alles maakt dat de zeven songs op “Resilience” toegankelijker en beter verteerbaar zijn dan wat hun Amerikaanse spitsbroeders doorgaans serveren, iets wat de doorsnee progfan zeker zal weten te appreciëren.

Ask Yourself bijt gedecideerd de spits af en kletst je tien minuten lang gedreven, inventieve progrock om de oren, die meteen duidelijk maakt dat Karma Depth geen meelopertje in het progmetal-legioen is. Het evenwicht tussen kalme passages en stevige uithalen verraadt veel maturiteit en ook in structureel opzicht staat de song als een huis. Hope is een emotioneel zwaar beladen ballade, die op een mooi maar sober pianolijntje geënt is en tevens opgesmukt wordt door een fraaie, ingetogen gitaarsolo van Lorenzo Petralia. Het is opvallend hoe veelzijdig deze gitarist is, want op The Price laat hij andermaal horen uit meer vaatjes te tappen dan zijn grote voorbeeld John Petrucci. Ook het samenspel met toetsenist Dieter Cailliau levert bij vlagen vuurwerk op. Dit nummer – wat mij betreft het prijsbeest van deze cd – neemt een kalme aanloop en wordt tergend langzaam naar een climax gevoerd; het refrein dat smeekt naar een ‘instant repeat’-toets.

Op The Ring helt de groep iets meer over naar het progressieve kamp en laat een soort kruisbestuiving tussen pakweg Mangala Vallis en Spock’s Beard optekenen, al worden de meeste invloeden discreet in het geheel ingelast. Van See How I Glow gaat er aanvankelijk een zekere dreiging uit, maar het duurt toch wel even voor de motor echt aanslaat. Wie nog twijfelde aan de brede muzikale achtergrond van de muzikanten, krijgt er nog wat extra (lees : jazzy) invloeden bovenop wat niet wegneemt dat het nummer toch wat cohesie mist. En ja hoor, ook de bijna obligate ‘epic’ ontbreekt niet op “Resilience” en enkel daar gaat de groep wat uit de bocht. Ik begrijp niet wat muzikanten bezielt om steeds maar die twintig minutengrens te gaan opzoeken, want zelfs grote namen uit het genre slagen er zelden in om al die tijd te blijven boeien. Ook Heal lijdt aan dit euvel en moet het vooral hebben van enkele beklijvende fragmenten, die m.i. beter in enkele kortere songs gegoten hadden moeten worden. Nuweiba is een knap stukje akoestische gitaarmuziek van Petralia, aangevuld met een flinterdun strijkje cello en vormt in elk geval een welkom rustpunt na de moeilijke bevalling van Heal.

Als je rekening houdt met de beperkte middelen waarover Karma Depth beschikte voor de opname van “Resilience”, dan kan je moeilijk anders dan bewondering hebben voor het vakmanschap dat de vier muzikanten bijna tachtig minuten lang etaleren, al hadden ze hun krachten iets beter kunnen verdelen tussen enkele korte en wat langere songs. De productie is alles in acht genomen, meer dan acceptabel, hoewel drums en zang best wat meer volume hadden kunnen gebruiken. Al met al een sterk debuut van een groep die behoorlijk snel een geslaagd compromis tussen progmetal en progrock gevonden lijkt te hebben. Puik werk, heren !

Piet Michem