Met Knight Area en Karmakanic haal je als concertzaal met A-status twee groepen met status in huis. Niet alleen doordat beide bands de maanden voorafgaande aan dit optreden flink aan de weg hebben getimmerd. Ze hebben bovendien een goede naam opgebouwd onder progliefhebbers. Karmakanic deed dat – naast veel optredens – met hun vierde studioalbum “In A Perfect World” en Knight Area – ook naast diverse concerten – met het eveneens vierde studioalbum “Nine Paths”. Een respectabel aantal liefhebbers was op deze avond afgekomen.
Knight Area
Dit optreden was er niet zo maar eentje uit de aardige reeks die onze ridders jaarlijks doen in binnen- en buitenland. Dit was een gedenkwaardig optreden. Niet alleen het laatste voorafgaande aan hun eerste officiële minitour in de Verenigde Staten, maar het laatste optreden op Nederlandse bodem met Mark Vermeule in de gelederen. Het nieuws in het vroege voorjaar van 2012 dat de gitarist Knight Area ging verlaten kwam in elk geval voor de fans als een grote verrassing. Het waren dan ook die fans die Vermeule kwamen uitzwaaien. En daar kregen ze iets meer dan een uur de tijd voor. In dat uur werd “Nine Paths” volledig, in een iets andere volgorde, gespeeld. Het optreden werd traditioneel afgesloten met de klassieker Mortal Brow.
Uiteraard waren de meeste ogen en oren gericht op Vermeule. Hij liet zich dit allemaal welgevallen en speelde zijn melodieuze solo’s en partijen zoals gebruikelijk geconcentreerd, scherp en voor het oor foutloos. De nieuwe gitarist zal nog een hele kluif en tegelijk een uitdaging hebben om Vermeule op het podium te doen vergeten. Het optreden liet andermaal horen dat men goed op elkaar is ingespeeld. Ervaring en routine zijn daarbij een belangrijke factor, zonder maar enig moment plichtmatig over te komen. Het was de ridders er deze avond tevens om te doen een goede generale neer te zetten voor de trip door de Oostkust van de Verenigde Staten. Dat zij daar in geslaagd zijn was mooi voor de fans en diegenen die de groep voor het eerst aan het werk zagen (ja, die zijn er nog…).
Wat is er passender om bij het afscheid van Vermeule te eindigen met Mortal Brow? De hoofdmoot van dat nummer is immers een minuten durende slepende gitaarsolo. Deze avond leek de solo nog langer, nog meer slepend en nog meer swingend. Of kwam dat door het geinige reggae stuk? Nadat de laatste tonen van Mortal Brow volledig waren weggestorven waren er de ovatie en bloemen voor de gitarist. Het was de dank voor het plezier wat hij veel muziekliefhebbers in zeven jaar Knight Area heeft gegeven.
Karmakanic
Karmakanic is in 1999 opgericht door Jonas Reingold. Hij wilde met Karmakanic die muziek spelen die niet paste bij The Flower Kings. Na diverse wijzigingen in de bezetting is Karmakanic uitgegroeid tot een solide en erkende band onder liefhebbers van progressieve rock. Deze vrijdag was voor de inmiddels tot een zestal uitgegroeide groep het eerste van een serie die via enkele Europese podia zou eindigen op het podium van RoSFest in de Verenigde Staten.
De absolute surprise van de avond was de man achter het drumstel. De van de nodige kilo’s ontdane Jonas Reingold had uit zijn witte stoffen hoed niet minder dan drumvirtuoos Morgan Ågren getoverd. Hij verving Markus Liliequist. Reingold en Ågren hebben zes albums opgenomen maar stonden deze avond voor het eerst met elkaar op een podium. En dat hebben de aanwezigen geweten. Het optreden begon met de nieuwste aanwinst Nils Erikson. Met zijn markante brilletje op de neus, gezeten achter zijn keyboard onder een helle lichtbundel begon hij subtiel met The World Is Caving In van het meest recente album “In A Perfect World”. Even later verschenen de andere bandleden op het podium. Opvallend was dat de mannen geen minuut nodig hadden om in hun spel te komen. Van meet af aan was daar het vakmanschap, de spelvreugde en spontaniteit. Het werd al snel duidelijk dat men niet alleen kwam om het publiek te vermaken, maar dat de mannen op het podium ook elkaar wilden plezieren. In de loop van het optreden stuwden ze elkaar tot grote hoogten. Nadat Reingold Ågren had voorgesteld volgde gelijk een onnavolgbare drumsolo van Ågren met weergaloze ritmes en snel wisselende patronen. Met verbazing, bewondering en vooral enthousiasme reageerden Reingold en gitarist Krister Jonsson. Je zag ze afvragen van welke planeet deze drummer afkomstig was.
De beweeglijke Jonsson moet een ware crime zijn voor de fotografen. De man staat geen seconde stil. Bewegend met heel zijn lichaam, zijn gezicht verdraaid in tal van grimassen maakte hij de nodige meters over het podium. Je zou haast vergeten dat de man ook nog fantastisch gitaar speelt. De klasse van de mannen openbaarde zich in een improvisatie van dik vijf minuten gedurende Where The Earth Meets The Sky. Met subtiele tekens communiceerde men onderling met elkaar. Het toonde aan dat Karmakanic op cd een andere is dan op het podium. Daarbij ontbraken ook de wervelende en jazzy toetsensolo’s van Lalle Larsson niet. En dat alles onder aanvoering van frontman Göran Edman. De routine van de dag na dit optreden 56 jaar geworden rock- en metalzanger straalde er vanaf. Opvallend is zijn technische wijze van zingen. En heb je ooit een zanger tijdens een optreden een appel zien eten? Edman doet dat om zijn keel soepel te houden vertelde hij me na afloop.
En dan was er uiteraard Reingold zelf. Hij is niet gespeend van droge humor en kreeg de lachers op zijn hand met zijn Nederlandse begroeting “de lente is in het land, de zomer komt eraan”. Solide bassend als altijd maar niet zo opvallend als we gewend zijn ontbrak aan het einde niet de bekende truc zijn basgitaar rechtop op zijn kin te zetten. Het maakte een eind aan een progavond met A-status. Niet alleen een avond voor de muziekliefhebber maar ook voor de muzikanten die in de zaal ook ruim vertegenwoordigd waren.
Verslag: Hans Ravensbergen
Foto’s: Ard van den Heuvel