KarmamoiAlbum

Het zal je maar gebeuren. Nadat je de verschrikkelijke ontberingen van de oorlog in Syrië bent ontvlucht, heb je in London uiteindelijk een veilig heenkomen gevonden. Denk je. Maar voor de broers Mohammed en Omar was het leed nog niet geleden. Op 14 juni 2017 is er een allesverwoestend inferno in de Grenfell Tower in London. Mohammed is één van de 89 dodelijke slachtoffers. Omar blijft alleen achter met het vreselijke gevoel dat hij niets voor hem heeft kunnen doen.

Deze zware materie vormt de rode draad op het nieuwe album van het Italiaanse Karmamoi en het is dan ook niet verbazingwekkend dat de sfeer op dit album nogal mistroostig is. Het tempo in de nummers ligt over het algemeen laag en er zijn niet zo gek veel grote muzikale uitspattingen. Wanneer dit wel gebeurt, horen direct ook heel veel moois. Een mooi voorbeeld is het sterke Portrait Of A Man of het emotionele slot van Your Name dat van beide werelden het mooiste in zich herbergt.

De kernbezetting van de band is inmiddels verworden tot een tweetal; drummer toetsenist Daniele Giovannoni en gitarist Alex Massari. Alessandro Cefali, die op het vorige album nog de vaste bassist was, is hier gereduceerd tot gastmuzikant, maar we komen nog meer namen tegen van muzikanten die we op het vorige album “Silence Between Sounds” al op de gastenlijst zagen. Belangrijkste van dit stel op het nieuwe album is zangeres Sara Rinaldi die op het vorige album al enkele nummers inzong, maar dat nu voor het complete album mag doen. Haar stem doet in de verte wat aan die van Sinéad O’Connor denken, alleen ontbeert Rinaldi de expressie die deze Ierse zangeres wel heeft. Hoewel ze zeker goed zingt, blijft haar zang over de gehele linie wat vlak.

Muzikaal staat het album als een huis. Giovannoni en Massari zijn overduidelijk geschoolde muzikanten en de nummers worden hier en daar mooi ingekleurd door mooi fluitwerk en gitaar- en  toetsensolo’s. En dan is daar ook nog bassist Colin Edwin (ex-Porcupine Tree) die op enkele nummers een paar fraaie (fretloze) partijen wegspeelt. De verstilde momenten op het album doen af en toe denken aan Richard Wright’s “Broken China” terwijl in de meer rockende stukken namen als Steven Wilson en Airbag voorbij komen. Ook de heerlijke productie mag hier niet onvermeld blijven.
Het zou maar zo eens kunnen dat de band een groter publiek kan gaan aanspreken met dit album. In tegenstelling tot eerdere albums is “The Day Is Done” ook bij Bol.com te koop (zie de onderstaande link) en de band is goed actief op social media. De muziek is hier heel goed in staat om het beklemmende onderwerp van het album te ‘verwoorden’, maar een iets expressievere zang zou dit gevoel nog meer versterkt kunnen hebben. Niettemin is dit weer een fraai Italiaans product geworden.

Ralph Uffing