Kategory VAlbum

Is woede een goede drijfveer?

Het ligt er natuurlijk aan of je woede op een positieve of negatieve manier gebruikt. Zo kan iemand woedend worden over de weinig relevante verheerlijking van het vrouwelijke lichaam van de zwarte barbie op de hoes van “The Rising Anger” – en als reactie daarop besluiten om het album links te laten liggen. Maar vervolgens kan een ander dan weer woedend worden over dat iemand een band beoordeelt op het uiterlijk van een cd-hoesje. En zo kunnen we nog makkelijk een tijdje doorgaan met filosofische bespiegelingen en diepgravende analyses. Dat is ook wel verleidelijk, maar dat zullen we niet doen, want dat zou wellicht een overwegend woedend lezerspubliek tot gevolg kunnen hebben. En dat kan toch niet de bedoeling zijn. Laten we het maar gewoon houden bij de bandgeschiedenis en de muziek van het Amerikaanse vijftal Katagory V.

Het is begin 1999 als gitarist Curtis Morrell en bassist Dustin Mitchell besluiten om de muzikale handen ineen te slaan. Het doel is om in Katagory V hun progressieve rock en metal-invloeden te combineren, zonder daarbij het melodieuze aspect en het gebruik van ‘hooks’ uit het oog te verliezen. Dit alles onder de veelomvattende paraplu van krachtige, typische US metal. In 2001 verschijnt het debuut “Present Day”, dat drie jaar later een opvolger krijgt in “A New Breed Of Rebellion”, waarop reeds een stijgende lijn in het gebodene te bespeuren valt. Het derde werkje van Katagory V is dus “The Rising Anger”, veruit het meest volwassen product van dit Amerikaanse kwintet. Vooral op het productionele en compositorische vlak heeft de band de nodige sprongen voorwaarts gemaakt.

Wanneer je naar het nieuwe album van Katagory V luistert, komt al snel de gedachte ‘klinkt als’ Fates Warning (met zanger Ray Alder) bovendrijven. Soms zijn de overeenkomsten in stijl akelig groot, zoals in Will You Remember, soms zijn ze wat subtieler aanwezig als in het stuwende Liberated Minds en het afwisselingrijke Drained. Een andere groep waaraan de muziek van Katagory V refereert is het onvolprezen Helstar, getuige de thrashy gitaarriffs in het redelijk snelle The Elitist, de beukende invalshoek van The Rising Anger en de met afstand meest agressieve, doch complexe track Hostile Takeover. Een nummer als Fading In… doet daarentegen met weemoed terug denken aan de oude tijden van Heir Apparant. Er zit dus veel roemruchte jaren tachtig verleden opgesloten in de licht progressieve, klassieke US Metal van Katagory V. Een speciale vermelding verdient nog afsluiter Risk And Sacrifice. Deze hymneachtige song zal het, door zijn opjuinende karakter en makkelijk oppikbare kretologie, ongetwijfeld uitstekend doen tijdens optredens.

Katagory V heeft met “The Rising Anger” een behoorlijk genietbare plaat afgeleverd, maar onderscheidende composities zijn moeilijk aanwijsbaar op deze cd. Dat geldt zowel in negatieve als positieve zin. Tot de ‘Hors Categorie’ behoort dit album zeker niet. Het basisniveau is bovengemiddeld, maar of dat genoeg is om serieus op te vallen mag worden betwijfeld. Liefhebbers van de hierboven genoemde groepen zullen “The Rising Anger” van Katagory V echter best kunnen waarderen – en wellicht aan hun collectie toe willen voegen.

Joost Boley