KatatoniaAlbum

Welkom in de wereld zonder hoop. Hier is alles grofkorrelig, gruizig en leeg. Stof, zand, roofvogels en hitte. Uitzichtloos. Hier geldt het recht van de sterkste. Hier is geen zon, geen kleur, geen vrolijkheid. Welkom in de wereld van Katatonia.

Voor vrolijke gevoelens hoef je dit album niet op te zetten. De heren zien het allemaal vrij somber in. De melancholie druipt eraf en juist dat maakt dit album zo mooi. Wanneer je een leek dit album zou geven met de vraag “wat verwacht je hier te horen”, Zou je negen van de tien keer het antwoord krijgen dat gaat richting de deathmetal. Hoe somber kan je een verpakking maken? Maar goed, het past wel uitstekend bij de muziek.

Deze band lijkt qua ontwikkeling sterk op Anathema. Ook Katatonia begon in de snoeiharde hoek inclusief grunts. Daarna werd er steeds meer de rustige en melancholische kant op gekoerst, met het album “Night Is The New Day” als voorlopig hoogtepunt. Dit negende studioalbum gaat verder op die weg. Vrij korte nummers, met een enorme gelaagdheid, vol melancholie en vol schitterende refreinen en melodieën.

De band heeft afscheid genomen van de broers Frederik (gitaar) en Mattias (basgitaar) Norrman.  Maar dit heeft verder geen invloed op de muziek. Jonas Renkse is nog altijd hoofdverantwoordelijk voor de muzikale koers van de band en de nieuwelingen schikken zich uitstekend in hun rol. Dat betekent niet dat ze op de achtergrond blijven. De gitaarsolo’s van Per Eriksson zijn geweldig. Hij is echt een aanwinst.

De inmiddels bekende wisselwerking tussen snoeiharde riffs en kalme ingetogen stukken met dromerige zang vormt nog steeds de rode draad op “Dead End Kings”. Door de prachtige toetsentapijten op de achtergrond, het sterke gitaarspel en de uitstekende tempowisselingen is dit een album met een enorme gelaagdheid dat zijn geheimen niet direct prijsgeeft. Op het eerste gehoor zijn de nummers comfortabel en toegankelijk, maar wanneer je vaker luistert ga je steeds meer lagen ontdekken en zal je ongetwijfeld net als ik steeds meer onder de indruk raken van het geheel.

De band moet er overigens voor waken om niet teveel een eenheidsworst van de muziek te maken. Veel nummers, hoe sterk ook, hebben de neiging op elkaar te lijken. Wanneer je het album met weinig aandacht beluistert, zou het soms zelfs eentonig kunnen overkomen. Wanneer je echter bereid bent te investeren in dit album, dan zal het je heel wat melancholische uurtjes geven.

Maarten Goossensen