Kate BushConcert

Verslag: Govert Krul

Foto’s: Kate Bush merchandise

“Lang verwacht, stil gezwegen, nooit gedacht en toch gekregen!” Zo ongeveer kun je in het kort en uiterst subtiel mijn gevoel verwoorden na de aankondiging dat Kate Bush voor het eerst in 35 jaar live zou spelen. Al na het uitkomen van het album “The Kick Inside” was ik op de leeftijd van twaalf jaar niet voor de speakers van mijn platenspeler weg te slaan, dag in dag uit zwijmelend bij het magistrale Wuthering Heights. Bij het zien van de bijbehorende videoclip (jawel, die waren er toen al, hoewel schaars) was ik op slag verliefd op deze negentienjarige engel die met haar sprookjesachtige uitstraling iedereen wist te betoveren. Mijn liefde voor Kate Bush werd door de jaren alleen maar heviger, album na album werd mijn band met Kate Bush sterker. Een ding ontbrak nog; haar laatste optreden dateert van 1979 en daarna heeft niemand haar nog op het podium gesignaleerd. Berichten uit haar privéleven waren spaarzaam en als ze er al waren gaf dat weinig hoop op een terugkeer naar dat podium.

En nu, in 2014, komt een lang gekoesterde wens dus toch uit. Locatie Londen is geen enkel probleem, kosten noch moeite worden gespaard, al is het het laatste wat ik doe. Natuurlijk is Kate grillig en ik verwacht allesbehalve een rechttoe rechtaan greatest hits show. Maar natuurlijk ga ik er blind vanuit dat enkele klassiekers na 35 jaar gespeeld zullen worden; het is ondenkbaar dat de eerste vier albums genegeerd gaan worden, hoewel het meer dan logisch is dat Kate de nadruk zal leggen op de periode erna. Dit is immers de periode die meer bij Kate Bush in haar huidige levensfase past en dichter staat bij wie ze nu is.

Deel een van het optreden begint exact om 19.45 zoals aangekondigd, en opvallend is dat het eerste half uur behoorlijk aards is. ‘Gewoon’ een goede zangeres (met hier en daar zelfs een kleine misser) met een uitstekende band die simpelweg liedjes zingt. Weinig opmerkelijk eigenlijk, ware het niet dat de fans in de zaal elkaar vanaf de eerste seconde aftroeven op wie het meest hysterisch (lees: meest fan) is. Ik kijk het gelaten aan, want hoewel dit ook voor mij een ‘eens in het leven’ event is, ben ik (nog) niet onder de indruk van het gebodene. Uiteraard is er kippenvel bij King Of The Mountain, Hounds Of Love en Running Up That Hill. Maar het is redelijk rechttoe rechtaan en Kate zelf staat er hoewel stralend- nogal statisch bij in een gewaad dat Mariska Veres in haar nadagen niet zou hebben misstaan.

Dan, na King Of The Mountain (wat ik een magistrale song vind) breekt de hel los. Donder en bliksem vullen de zaal door middel van geluid en prachtige effecten. Al snel wordt duidelijk dat ‘Ninth Wave'(kant twee van het (ook voor mij) succesalbum “The Hounds Of Love”) integraal gespeeld gaat worden. Een waar feest, want heel veel mooier kun je het niet krijgen. Wel laat deze uitvoering heel veel ruimte voor momenten waarop Kate niet te zien of te horen is, wat ik op zich wel  jammer vind. Verder begin ik wat onrustig te worden omdat enig materiaal van de eerste vier albums er voorlopig niet inzit. Maar goed, de avond is lang en nog maar net begonnen en met het komende half uur is natuurlijk weinig mis. Beklemming met Under Ice en Waking The Witch worden afgewisseld met breekbare stukken en het geheel wordt zowel muzikaal als theatraal in absolute perfectie afgeleverd.

Vervolgens is er een pauze van twintig minuten. En hoewel ik geen idee heb wat gaat volgen, verwacht ik nu wel iets van de hoogtijdagen te gaan horen. Als met Prelude een nieuwe suite wordt ingeluid, het sublieme A Sky Of Honey van het grootse album “Aerial” begint het bij ondergetekende te knagen. Dit duurt lang, heel lang. En hoelang gaat Kate spelen vanavond? Lees ‘hoeveel ruimte’ is er nog voor songs die ik nu verder niet allemaal zal noemen, iedereen weet waar ik op doel. Ik begin het ergste te vrezen, want geen van deze songs past in de setting van dat moment.

Goed, terug naar de review. Daar kan ik kort over zijn: het is pure magie. Het decor en de uitvoering van de suite in muzikale zin zijn oog- en oorstrelend en tot in de perfectie uitgevoerd. Wat mij zo onderhand opvalt, is dat waar Kate in 1979 het stralende middelpunt was, zij vandaag de eer gunt aan het decor en de grootse productie. De rol die Kate hier in visuele zin inneemt is uiterst bescheiden. Hoewel ik direct moet zeggen dat ze in vocale zin schittert als vanouds. Haar stem is geweldig, ondanks haar 56 jaar. Evenals op de plaat zijn compositie en met name instrumentale stukken overweldigend; wat een geweldige band is hier aan het werk. En waar ik bij vrijwel elk concert klaag over het geluid, is hier vanavond niets op aan te merken. Werkelijk een verademing!

Zoon Bertie Bush speelt de rol van de schilder en neemt een weinig noemenswaardige zangpartij voor zijn rekening die alleen vanwege de bloedband met mams het podium haalt. Leuk, maar het kost wel tien kostbare minuten van mijn tijd in deze show, die zo ondertussen meer en meer op een musical begint te lijken. In alle eerlijkheid ben ik daar doorgaans matig enthousiast over en ook vandaag ben ik ietwat verbaasd over de hysterische reacties van het publiek. Ja, het is goed, heel goed, maar er zijn zeker ook minpunten. Want hoe ambitieus de show ook is (mijn bedenkingen tegen musicals zie ik maar even als persoonlijk) en hoe dapper het spelen van twee magnifieke suites ook mag zijn (en hoe geweldig ik deze platen zelf ook vind!), het laat weinig ruimte voor andere hoogtepunten uit de grootse carrière van Kate Bush die echt meer behelst dan “Hounds Of Love” en “Aerial”. En naarmate de show vordert, voel ik dat bij mij als fan van het eerste uur langzaam de twijfel toeslaat, het vertrouwen op een goede afloop (lees: een meer gewogen presentatie van haar oeuvre) wegebt en de pest in mijn lijf de overhand krijgt. Het zal toch niet zo zijn dat ‘mijn’ Kate geen enkele song van haar eerste albums speelt?

Na de geweldige uitvoering van A Sky Of Honey komt er een einde aan het ‘derde bedrijf’. Het concert duurt dan inclusief pauze al tweeënhalf uur en ik ben de wanhoop nabij. Nadat Kate het podium kort verlaat, komt ze alleen terug en neemt plaats achter de vleugel. Ik krijg hoop, wellicht dat ze nu buiten de reguliere show de avond ‘af’ maakt met enkele klassiekers, in welke uitvoering dan ook. Mis, ze kiest voor het emotionele en prachtig uitgevoerde Among Angels van het laatste album “50 Words For Snow”. Een album dat ik koester en al menigmaal beluisterd heb, maar de tijd tikt en tikt en de wanhoop neemt steeds meer toe. Ik ben in alle eerlijkheid allang niet meer in staat volledig te genieten van al het moois dat Kate vanavond brengt, want ik zie de bui al een dik uur in dikke zwarte wolken hangen. Als Kate haar band nogmaals het podium ophaalt voor de definitieve afsluiter genaamd Cloudbusting (ja, een briljante song) val ik kapot van verdriet en totaal gedesillusioneerd in mijn stoel. Ja, het gebodene van vanavond behoort tot de absolute wereldtop en is van grote klasse. Kate presteert wat slechts weinigen lukt en neemt na 35 jaar nog steeds volledig bezit van het podium en haar publiek. Overtuigend is een understatement van jewelste.

Maar(!), ik heb vanaf 1979 gedroomd van, gehoopt op en gebeden voor het mogen beleven van een live performance van Kate Bush, al is het maar eens in mijn leven. En ja, dan droom ik vanzelfsprekend van Wuthering Heights, The Man With The Child In His Eyes, Them Heavy People, Babooshka, Room For The Life, Night Of The Swallow en ga zo nog maar een uur door. Dat Kate weigert haar hondstrouwe fans dit genoegen te bieden vind ik op z’n zachts gezegd zeer teleurstellend en ook wel onbegrijpelijk. Natuurlijk wil ik niet tornen aan artistieke integriteit, maar had dan vooraf aangekondigd dat mensen niet gaan krijgen waar velen zozeer op hopen en rekenen. Het zou door de bijgestelde verwachtingen voorafgaand aan de show alleen maar ten goede zijn gekomen.

Speel je tour na tour, jaar in jaar uit, dan snap ik dat je een keer stopt met het spelen van ‘oude’ songs. Maar voor het eerst in 35 jaar, voor mensen die al deze klassiekers nog nooit live hebben mogen horen is het negeren van een zeer belangrijk deel van je discografie niets minder dan een desillusie. Mijn droom is uitgekomen, mijn gebeden zijn verhoord, maar mijn droom is ook aan duigen. Dit was nu of nooit. Het werd nooit. En het ergst van alles is nog dat ik bang ben mijn dierbare Kate Bush albums vanaf nu nooit meer met hetzelfde genoegen te kunnen beluisteren. Laat je niet op de mouw spelden dat ‘niemand het oude werk gemist heeft’. Er waren mensen van over de hele wereld aanwezig en onder hen genoeg fans die zich bedonderd voelden en zelfs geld terug eisten, waarschijnlijk uit pure teleurstelling. Dat laatste gaat me veel te ver, de show was immers grandioos en zijn geld meer dan waard. Maar de pure frustratie herken ik als geen ander. Diep in mijn hart zou ik willen dat Kate Bush haar privéleventje nooit had onderbroken voor deze tour. Liever dromen over een onvervuld verlangen dan dit verlangen en de hoop voorgoed in duigen zien vallen. Door de harde realiteit van vandaag is mijn leven met Kate Bush na 27 augustus 2014 nooit meer hetzelfde. Waarvan akte.