“Lumikuuro” is het debuutalbum van de Russische band Kauan. De band is opgericht door Anton Belov en hij wordt ten tijde van het debuut geholpen door gitarist Alexander Borovykh en violiste Lyubov Mushnikova. Belov is op het moment van het verschijnen van dit album amper achttien jaar oud, maar zijn talent is op het debuut al overduidelijk aanwezig.
We beoordelen deze cd ruim twaalf jaar na dato, nadat we betoverd zijn door de albums “Kaiho”, “Sorni Nai” en “Pirut”. Die cd’s zijn in de ogen van deze recensent van uitmuntende klasse, vanuit dat punt startte de verkenningstocht naar het beginmateriaal van de Russische band. Gelijk bij de eerste klanken horen we eigenlijk al een onuitwisbare Kauan stempel, hoewel er met in het achterhoofd de genoemde albums flinke stappen in kwaliteit zijn gezet gedurende de jaren daarna. Daarbij is de band anno 2017 volledig veranderd qua line-up, mastermind Anton Belov nagelaten natuurlijk.
Statistisch moeten we deze plaat scharen onder de noemer black, doom of folk/jazz metal. Maar dat is zoals zo vaak in dat genre niet geheel representatief. Luister je vooral naar de vocalen (veelal grunts), dan sluiten de overeenkomsten zeer zeker, maar de muziek is geïnjecteerd met vele stromingen, zo kan je progressieve metal toevoegen, aangevuld met akoestische en ambiente invloeden. Een voorbeeld van hoe al die elementen worden verenigd kan je vinden in Savu, wat semi-akoestisch begint. Pas na een paar minuten komt het metalgeluid naar voren, om te eindigen in fluitspel met ambiente toevoegingen. Van een andere orde is dan Aamu Ja Kaste, wat weer kenmerkende doom metal is. Hoewel; ook die track wordt zo nu en dan onderbroken door jazzy arrangementen. Die jazzy randjes circuleren veel rond op “Lumikuuro”.
Zanger Anton Belov zingt zijn teksten op dit album in zowel Russisch als in het Fins. Dat laatste is opmerkelijk, maar tegelijkertijd ook bewust door de band gekozen. Belov kiest ervoor om zijn muziek aan te bieden in een taal die maar weinig mensen kennen, vooral ook om de beleving van de luisteraar optimaal te prikkelen. Door bijvoorbeeld in het Engels gezongen teksten word je onbewust beïnvloed, iets wat Belov juist niet wil. De muziek moet in de oren van de luisteraar tot leven komen, zonder dat de makers je daarmee beïnvloeden. Ook belangrijk voor Belov, hij wil dat zang als instrument wordt gezien. Misschien wel het mooiste voorbeeld is de track Villiruusu, waar de metal invloeden uit verdwenen zijn. Een prachtig mijmerende song, waar je verbeeldingskracht tot het uiterste wordt gedaagd. De song wordt gekenmerkt door akoestische gitaren, prachtige heldere piano, viool en drums en de track passeert op fascinerende manier. Aan het einde van de song vraag je jezelf af of dit nu in het Fins of in het Russisch is gezongen. Wat dat betreft kan je zeggen dat Belov beïnvloed is door de Finse folkrock band Tehni, die ook in eigen taal de muziek brengt.
Zo nu en dan klinken de toetsen net even iets ‘te’ fout”. Bijvoorbeeld het zeer aanwezige arrangement in de titeltrack Lumikuuro. Wellicht dat de hoge tonen te veel zijn uitgelicht in de mix, maar de transparante tonen van het keyboard ontsieren de track net even iets te veel. Dat is deels te danken aan het gebruikte instrumentarium, maar dus ook door die accenten nog eens extra te benadrukken in de mix.
Objectief gezien is dit geen productie die de hoofdprijs verdient. Ondanks dat er duidelijke “Kauan” lijnen zijn uitgezet is het duidelijk dat Belov tot op dat moment nog te weinig kennis of materiaal had voor mixen en rammelt de productie op veel vlakken net iets teveel. De albums die hierna komen zijn van een andere orde en van hoger niveau. Toch is dit album er eentje om te koesteren. Dit is het eerste bewijs van het talent van Anton Belov, hierna zullen er nog veel mooie cd’s komen.
Ruard Veltmaat