KayakAlbum

Debuutalbums kennen vaak een geestdrift van heb ik jou daar, zo ook “See See The Sun”, de eersteling van het uit Hilversum afkomstige Kayak. We gaan terug naar 1972. De jonge conservatoriumstudenten Ton Scherpenzeel en Pim Koopman hebben hun zaakjes goed voor elkaar. Nog geen jaar na de oprichting van Kayak tekenen ze een contract bij EMI Bovema en op 17 augustus 1973 verschijnt het hier besproken “See See The Sun”. Reken maar dat de mannen die eigenlijk nog jongens waren daarop tot het gaatje zijn gegaan. Onlangs heeft oppoetslabel Esoteric het album opnieuw uitgebracht, geremasterd en wel, dit overigens evenals het daaropvolgende Kayak II. Nu, veertig jaar na het verschijnen van het album, als de geschiedenis z’n beloop heeft gehad, is duidelijk welk een lanceringsplatform “See See The Sun” voor Kayak is geweest.

Het album laat horen dat Kayak al van meet af aan grossiert in sterke melodieën en fraaie harmonieën. Hou wat dat betreft wel even tegen het licht dat Scherpenzeel contrabas en Koopman percussie studeerde, ritme-instrumenten dus. Desalniettemin is het logisch dat EMI veel in het talent van de jonge muzikanten zag. Moeiteloos weet Kayak z’n prachtige melodieën in te passen in afwisselend progressieve, symfonische en hitgevoelige nummers. De wulpse klavierkunsten van Scherpenzeel domineren de muziek. Er is veel orgel en piano te horen, spel dat vaak de stuwende basgitaar van Cees van Leeuwen onder zich en de bijtende zang van Max Werner boven zich ziet. Dit komt allemaal goed naar voren in de Yes-achtige opener Reason For It All. Je hoort hier ook een zekere virtuositeit, met name in de gitaarsolo van Johan Slager, dit overigens zonder dat er sprake is van etalagerock. Kayak weet dit soort complexe muziek op een pakkende manier te brengen.

Er zijn drie nummers die destijds ook op single zijn verschenen; Lyrics met z’n opmerkelijke zanglijn, Mammoth waar een heus draaiorgel boven de bombast probeert uit te komen en het titelnummer van de plaat, waar Scherpenzeel met melancholisch accordeonspel komt. Het siert Kayak dat ze in deze nummers toch ook eigenzinnige dingen hebben gedaan.

Dat er zo hier en daar op de plaat wat Yes-invloeden hoorbaar zijn, is ze vergeven. Er is genoeg eigens. Neem het prachtige middengedeelte van Mouldy Woud of de hypermelodieuze gitaar verderop in het nummer en hoor hoe Kayak het fundament legt voor het geluid dat ‘Kayak’ zo ‘Kayak’ maakt. Het door Pim Koopman gezongen Lovely Luna is een zweverige, duistere aangelegenheid waar af en toe middels een paar slepende bastonen de voetjes weer op aarde worden gezet. Op een groot deel van het album is de Mellotron aanwezig en omdat Ton Scherpenzeel maar twee handen heeft, bespeelt zanger Max Werner de witte kast. De hemelse klanken komen trouwens het beste tot hun recht in Ballet Of The Cripple, een mooi gedragen symfonisch nummer pur sang. De echte smakelijkheden van het album treft de progliefhebber dus aan in deze nummers.

Naast de negen reguliere stukken is er nog een bonustrack aan deze heruitgave toegevoegd. Het gaat om Try To Write A Book, de b-kant van de single Lyrics. Nou, het nummer is helemaal niks maar who cares. Esoteric heeft er goed aan gedaan om “See See The Sun” opnieuw uit te brengen. De echte Kayak-fijnproever komt wellicht op latere albums meer tot zijn of haar gerief maar de progressieve en symfonische aspiraties zijn hier op hun grootst. Dat is dan toch het prettige gevolg van het fenomeen ‘debuutalbum’.

Dick van der Heijde