KeatsAlbum

John Keats was een Engels dichter uit het tijdperk van de Romantiek aan het einde van de 18e, begin 19e eeuw. Hij leidde een kort, maar intens leven en wordt gerekend tot de belangrijkste dichters van zijn generatie waaronder onder andere Byron. Na zijn dood groeide zijn reputatie in die mate dat hij aan het einde van de 19e eeuw een van de meest geliefde Engelse dichters was. Toch was deze Keats slechts indirect de naamgever van de Engelse band met dezelfde naam.

Naar verluid is de oorspronkelijke naam afkomstig van een restaurant in de buurt van Abbey Road Studios, inmiddels al lang niet meer bestaand. Het was de ontmoetingsplaats van veel muzikanten die er droomden van een grote carrière in de muziek. Dat gold ook voor het team rondom de beroemde producer Alan Parsons: gitarist Ian Bairnson, bassist David Paton, drummer Stuart Elliot en saxofonist/toetsenist Richard Cottle. Samen met zanger Colin Blunstone, ook al met een Alan Parsons Project verleden, en ex-Camel toetsenist Pete Bardens (helaas overleden in 2002), op papier een relatief sterk ensemble. Als ze de tussen december 1983 en maart 1984 de krachten verenigen voor de opname van een gezamenlijk album onder leiding van de grote roerganger, in de beroemde nabijgelegen studio, schept dat hoge verwachtingen.

Wat volgt is een zeer gelikt, jaren ‘80 klinkend album dat volledig lijkt gericht op Alan Parsons Project-fans (APP). Alle ingrediënten zijn aanwezig, toch ontbreekt er iets: misschien is het de creativiteit van Parsons vaste songschrijver Eric Woolfson, altijd goed voor sterke melodieën en pakkende deuntjes. En zijn afwezigheid wordt gevoeld. Zelfs de geweldige zanger Colin Blunstone kan een aantal van deze nummers niet tot leven brengen. En dat ondanks het feit dat toetsenist Pete Bardens, toch niet de minste, voor het grootste deel van de composities tekent. Een aantal nummers zijn redelijk tot goed, zoals het rockende Turn Your Heart Around, ooit de enige single, en het daverende Night Full Of Voices.

De muziek op het album klinkt over het algemeen vrij lichtvoetig en melodieus, zij het met progressieve rock invloeden, maar in een stijl die directer en commerciëler lijkt. De elf nummers komen, op twee uitzonderingen na, nauwelijks boven de vier minuten uit. Desondanks zou het werk nou niet bepaald een groot verkoopsucces worden. Het klinkt allemaal nog gladder dan de albums van APP, en die stonden al niet bekend om hun ruwe randjes. De muziek lijkt met name geschreven voor de Amerikaanse (FM) markt en doet af en toe denken aan Asia (Tragedy, Turn Your Heart Around), en Toto (Hollywood Heart). De productie is in handen van Alan Parsons en het album is opgenomen in de beroemde Abbey Road Studios, zoals gezegd. Het leidt tot een aantal gladde en (over-) geproduceerde nummers die nergens echt het niveau halen van het Project. In elk geval voldoet het nét niet aan de hooggespannen verwachtingen.

Zeker niet slecht, hier en daar zelfs lekker in het gehoor liggend, maar desondanks onvoldoende krachtig om lang in het geheugen te blijven hangen. Na één album hief de groep zichzelf weer op om zich weer te concentreren op hun werkzaamheden voor onder andere Parsons en/of solo activiteiten.