Emerson, KeithAlbum

Zelfs in de categorie ‘rare albums’ is “Honky” van Keith Emerson een buitenbeentje. Hier hebben we een man die met zijn serieuze, bijna klassieke, progressieve muziek miljoenen mensen wist te raken en die zo’n beetje op de toppen van zijn roem leefde. Zijn eerste soloplaat is niet een vergelijkbaar meesterwerk, nee, het is een maffe collectie honky-tonk, Caraïbische muziek, barok, meligheid en cocktailjazz met een hoes die wil uitstralen dat ome Keith aan de ene kant een super relaxte dude is die met zijn gekleurde muzikanten een feestje kan bouwen en aan de andere kant wil bewijzen dat Emerson met zijn onblote torso een sexmodel en tieneridool zou kunnen zijn. Zó stoer heb ik nog nooit iemand tot zijn middel in het water zien staan!

In 1981 was ELP natuurlijk al drie jaar verleden tijd en had Emerson zich vooral gestort op het maken van soundtracks voor een serie bijzonder wisselvallige films. De opkomst van punk en new wave hadden ervoor gezorgd dat prog in het algemeen en ELP in het bijzonder werden gehaat en uitgelachen. De komst van “Honky” hielp niet om die situatie te verbeteren. Terwijl de eerste crisis van de jaren ’80 zich aandiende, vermaakte meneer de miljonair zich op een tropisch eiland met drank en snelle boten, was de niet onverdiende perceptie.

Bijna 35 jaar later zou je verwachten dat het oordeel een heleboel milder zou zijn, maar ik moet bekennen dat ik bij het opzetten van het album toch moeite had mijn vooringenomenheid uit te schakelen. Emerson kan dan ge-wel-dig spelen, van heel veel goede smaak heeft hij zich in de loop der jaren nooit bediend en “Honky” lijkt daar het schoolvoorbeeld van te zijn.

Vanaf de eerste toon weet je dat je luistert naar een muzikant die zichzelf, in weerwil van zijn rol als pionier in de rock, niet erg serieus neemt. Hello Sailor combineert barok met honky tonk en cartoonmuziek in een erg rommelige compositie die in het derde deel toch nog even wil rocken, maar ook dicht in de buurt van achtergrondjazz op foute feestjes komt. Ik bedoel: wie het beginthema van Popeye The Sailorman cartoons gaat verrocken, doet niet zijn uiterste best.

Zo is eigenlijk het hele album: feestmuziek, veel boogie-woogie, blazerjazz, malligheid en hier en daar een aardige compositie die nog het meest doet denken aan Spyro Gyra in de beginjaren. Verzorgde niemendalletjes die het goed doen aan de rand van een tropisch zwembad met dito cocktails, maar die met rock weinig te maken hebben, laat staan met progressieve rock. Alleen Green Ice komt nog een beetje in de buurt en is aardig vermengd met Latin-invloeden. Jammer alleen dat uitgerekend in dit nummer een rare fout in de mix het geluid ineens heel dun trekt. Absoluut dieptepunt is de afsluiter Jesus Loves Me, een gospel die klinkt alsof hij door een zwaar beschonken koor is ingehoest. Misschien heeft Emerson een hoop plezier gehad toen hij het album maakte, maar dat is op zich nog geen reden om het dan ook uit te brengen.

Ondertussen heeft Esoteric weer zijn best gedaan op een puntgave mix, een verzorgd boekje met een tekst die het album braaf verdedigt en wat extra foto’s. Allemaal prima, maar op grond van de muziek is het een overbodige uitgave. Op elke rommelmarkt kun je dit album vinden in de bak “4 voor € 1,00”, (naast “Love Beach”), en dat lijkt me alle informatie die je nodig hebt.

Erik Groeneweg