Hensley, KenAlbum

Ken Hensley is een grote naam in de rockwereld, maar tegelijk een grote onbekende. In de jaren ’60 maakte hij deel uit van The Gods en was hij een van de oprichters van de legendarische hardrockformatie Uriah Heep. Zijn toetsenspel in die band, die keihard tekeer kon gaan, was dominant en zorgde voor talloze fraaie melodieën. Hij speelde in diverse andere bands en al in zijn Heep-tijd bracht hij solowerk uit. Met zijn nieuwe soloplaat “Love & Other Mysteries” kwam het totaal aan schijven waaraan hij meewerkte boven de 50 uit. Op onze Progwereldsite is hij niettemin een onbeschreven blad. Rockt en Rollt Ken nog altijd als ruim 40 jaar geleden?

Ik ga er eens goed voor zitten en zet me schrap, geheel blanco, omdat ik nog nooit een noot solo van Hensley heb gehoord. Ik houd rekening met het verlies van wilde haren, maar hoop wel op wervelend toetsenwerk. Wat ik hoor vanaf de eerste tonen van (This) Bleeding Heart is een regelrechte schok. Niets, maar dan ook niets doet aan de man’s roemrijke verleden herinneren. Om de metafoor van de wilde haren nog eens van stal te halen: hier heeft volledige kaalslag plaatsgevonden.

Hensley is volledig tot rust gekomen, als zijn muzikale uitingen een weerspiegeling zijn van zijn gemoedsgesteldheid. In tien liedjes die alle onder de vijf minuten klokken schetst hij romantische miniatuurtjes met, niet verrassend de titel in ogenschouw nemend, de liefde als thema. In een tempo waarbij menig senior zich senang zou voelen, strooit hij erg makkelijk in het gehoor liggende, gepolijste wijsjes over ons uit. De zang speelt een belangrijke rol, de muziek is hier omheen gedrapeerd. Zelf kruipt Ken bij vijf nummers achter de microfoon en verder laat hij enkele dames en heren opdraven die ook hun zangkunsten vertonen. De zang is met deze inbreng goed verzorgd.

Bij de muziek treden vooral akoestische instrumenten op de voorgrond, naast de piano de klassieke gitaar, strijkinstrumenten, accordeon en ook de cornet maakt zijn opwachting. De door ons zo geprezen elektrische gitaar komt af en toe langs, maar dan met hele brave solo’tjes, die soms aan een steelgitaar doen denken en bedaard op de achtergrond vult Hensley met zijn toetsen de gaatjes op.

De muziekstijl valt moeilijk als prog te kwalificeren, ik kan het evenmin rock noemen. Het is meer pop en dan wel soft-pop. Bij een aantal nummers gaat de muziek richting de country en ook zijn veel Spaanse invloeden te horen. Dat laatste is niet vreemd met namen in de line-up als Diaz, Fidel, Garcia en Lopez.

De composities en arrangementen zitten goed in elkaar, schrijven kan deze oude rot wel, de bandleden verstaan hun vak, maar het sprankelt nergens, spanning en dynamiek ontbreken.

Ik kan me voorstellen dat veel mensen dit mooi vinden, maar ik heb er zelf nogal moeite mee. Het is allemaal erg mierzoet (het woord smartlap komt in me op) en op nogal wat momenten zelfs tenenkrommend, en zie die na de vijfde keer dan maar weer eens recht te krijgen.

“Look At Yourself”, dat heeft deze artiest met deze cd zeker gedaan. Hij heeft een zeer persoonlijk inkijkje in zijn diepere ik willen geven met deze cd.  En ja, dat geeft een volstrekt andere Ken Hensley te zien dan 40 jaar geleden.

Fred Nieuwesteeg

Bestel deze cd rechtstreeks bij Discorder