Moore, KevinAlbum

Het is raadzaam dit boek gesloten te laten. Mocht u de beheersing niet op tijd vinden en toch toegeven aan de verleiding dan springt het als een duveltje uit een doosje met alle gevolgen van dien. Een waarschuwing is op zijn plaats. Denk om uw rikketik!

Als u met voormalig broodheer Dream Theater verwacht dat het beest van de heftigheid losbreekt, begeeft u zich op het verkeerde spoor, want dit is als de snaar van een viool, (over)gevoelig en vergt het uiterste van u. Misschien niet zo gek wanneer u bedenkt dat het dient om de toon te zetten bij het op film vastgelegde verhaal “Okul”. Een Sad Sad Movie, dat rijp lijkt om te worden geoogst door een select publiek.

De algemene sfeer is erg laid back, direct te proeven in Rhodes Song. Een hartverzakking is niet uit te sluiten bij Prayer Call, muzikaal behang met ernstige scheuren. Reparatie vindt plaats met Piano Theme, maar dat is slechts een tijdelijke opleving. De muziek laat zich erg lastig benoemen, maar je zou er progressieve new-age van kunnen maken. Een collage die met indringende geluiden de suspense van de bewegende beelden ondersteunt.

De man achter Chroma Key presenteert ons verder met Erotik een dame die, laten we netjes blijven, erg hulpbehoevend is. Wat ze bezielt laat zich niet precies omschrijven, daar is immers voldoende lectuur voor, maar dat ze een bepaalde tic heeft is zeker. En met deze tik (kunt u het nog volgen?) zijn we er niet, want op deze zilveren schijf zweeft ook nog Romantik, die haar titel met verve kan dragen totdat het lawaai weer door uw oren schiet.

Stilte! U bevindt zich in de volgende scène en zit in de bibliotheek. Elke Library Noise stoort! Maar het is er zo te horen niet pluis. P.S. sluit deze muziek aan bij uw gemoedstoestand dan kan het wellicht tot de verbeelding spreken, maar voor het maximale effect doet u dat met de film erbij!

Laat ik er maar niet meer woorden aan vuil maken. Ik word er zelf – over de hele linie genomen – een tikje nerveus van. Misschien levert het me zelfs buien op van totale gekte en wil ik ‘no Moore’. Shall We Jump wordt dan ineens een reële optie. Bent u toe aan een portie schizofrenie dan is dit zeker aan te bevelen. De uitwerking die het bij mij heeft, is dat dit wanproduct zich straks kan mengen onder (de) rest (van het) afval. Laat u zich absoluut niet van de wijs brengen door positieve recensies die hier en daar opduiken, want dit plaatje dient nog maar één geluid voort te brengen en dat is een genadeloze knak!

Ton Veldhuis