King CrimsonAlbum

… maar het heeft niet mogen zijn. Vrij snel splitste King Crimson zich op in verschillende ProjeKcts en was er even geen sprake meer van King Crimson. Al snel stopten Tony Levin en Bill Bruford dan ook met King Crimson, zodat er van de door mijzelf zo geroemde dubbele bezetting geen sprake meer was. Geen probleem zou je dan denken. Er blijft tenslotte nog genoeg talent over met Belew, Fripp, Gunn en Mastelotto. Maar toch is net dit album uitgegroeid tot het minst geliefde en misschien ook wel zwakste album van King Crimson.

Laat ik beginnen met toch wat goede nieuws: het is niet zo slecht als men soms wel eens beweert. Er staat best nog wat aardigs op dit album. Maar het grote probleem hier is dat het om een album van King Crimson gaat. Veel andere bands waren hiermee weggekomen: een Liquid Tension Experiment bijvoorbeeld zou hiervoor veel krediet kunnen verdienen. Maar het is King Crimson. Dé progressieve band bij uitstek die zich telkens weer durfde vernieuwen, en met succes. Een band die telkens wat anders probeerde. Tot mijn grote spijt is het net dat aspect van King Crimson dat hier ontbreekt. Er wordt te vaak teruggegrepen op oudere Crimson-albums, en niet op een interessante manier zoals we op “THRAK” zagen en op “The Power To Believe” weer zullen tegenkomen.

Een goede illustratie hiervan is FraKctured dat niet alleen qua titel geïnspireerd is op Fracture van “Starless And Bible Black”. Dat hoeft niet noodzakelijk een minpunt te zijn, maar in dit geval is het eigenlijk erg inspiratieloos gebracht allemaal. Daar heeft zowat het hele album last van. Er wordt teruggegrepen naar de oude King Crimson, maar ze doen er te weinig mee. Zo grijpt opener ProzaKc Blues dan weer terug naar Elephant Talk. Een ander euvel dat we hier tegenkomen is dat er hier in tegenstelling tot voorganger “THRAK” wel te veelvuldig wordt geïmproviseerd.

Zoals ik al eerder zei, bevat ook “The ConstruKction Of Light” best nog wat leuke nummers ook. Zo wordt er een vierde deel aan de Larks’ Tongues In Aspic-songcyclus gebreid. Met dit vierde stuk grijpt King Crimson terug naar het tweede deel dat zich op het gelijknamige album bevond. Het thema wordt volledig overgenomen wat op zich wel jammer is, maar ook kan wijzen op het feit dat de songcyclus hier geëindigd is. De cirkel is rond; een eerder thema wordt herhaald en verder uitgewerkt. Op deze manier zorgt King Crimson er ook voor dat het derde deel (van op “Three Of A Perfect Pair”) er beter uitkomt. Dit leek mij altijd wel een minder deel, maar wanneer je de vier delen na elkaar luistert, klopt het wel. Mooi dat Crimson daar toch in geslaagd is op deze manier.

Eindigen doen we met een soort bonustrack van hun ProjeKct X-album “Heaven And Earth”. Ik vermoed dat het om een soort promotie moet gaan, want eigenlijk misstaat het een beetje op dit album. Waar King Crimson voornamelijk de hardere, improviserende, virtuoze kant opzoekt, doen ze het hier wat rustiger aan. Nochtans ook plaats voor improvisaties, maar nergens zo stevig en ergerlijk als eerder op het album. Eigenlijk is deze Heaven And Earth het hoogtepunt van dit album geworden. Laten we toch maar eens ProjeKct X uittesten…

Deze “The ConstruKction Of Light” is voor King Crimson eigenlijk een gemiste kans geweest om te bewijzen dat met Tony Levin en Bill Bruford toch niet de betere bassist en drummer zijn vertrokken en dat Fripp en Belew met het restafval bleven zitten. Verder dan een krampachtige poging om oudere nummers in een nieuwer jasje te steken, komen ze nergens. Dat de hoogtepunten komen van een ondertussen al vier delen tellende songcyclus en van een nummer dat eigenlijk niet eens deel van het album is, mag al genoeg zeggen. Maar er zit gelukkig nog wel voldoende King Crimson in om best nog van dit album te kunnen genieten, hoewel ik moet toegeven dat de meerderheid gelijk heeft: dit is Crimsons zwakste. Om te eindigen met een positieve noot: King Crimson zal met opvolger “The Power To Believe” bewijzen dat deze bezetting toch reden van bestaan heeft.

Peter Van Haerenborgh