King Of AgogikAlbum

Nadat ex-collega Hans Ravensbergen bij zijn vorige albums “From A To A” en “Aleatorik System”  al een gebruikershandleiding en een bijsluiter heeft meegeleverd, heeft Hans-Jörg Schmitz zelf het recept voor zijn muziek geschreven. Men neme …
11 Tracks. 11 musicans from 6 nations,
77 Minutes running time. 88 stolen parts.
A 6 panel Digipack and a 24 page booklet,
an album full of progressive music …
… what do you want more ..? …ah…what..oh… an icecream …??

“Exlex Beats” is een album dat op luchtige wijze complexe structuren laat horen. Voor dit album heeft Schmitz als wetteloze componist een 88-tal muziekstukken bij elkaar gezocht en als een instrumentale ‘Stars On 45’ medley aan elkaar gebreid. In eerste instantie misschien niet erg origineel, maar als je hoort wat hij er van heeft gemaakt is het toch geniaal bedacht. Diverse bekende melodieën, waarvan iedere lezer van deze website er toch minimaal een dozijn van moet kunnen herkennen. Degene die ze alle 88 herkent is een echte prog-meester en mag mij een mail sturen!

Multi-instrumentalist Hans-Jörg Schmitz is in de eerste plaats nog steeds een drummer, wat maakt dat de drums duidelijk op de voorgrond staan bij dit album. Zo begint het album met een drumsolo. Een erg herkenbare solo, dus waarschijnlijk ook ergens gejat, maar wel erg goed (na) gespeeld.

Het nummer 11th Sense heeft constante flashbacks naar zeer herkenbare stukjes muziek uit de rijke prog-geschiedenis. Zo start het nummer op dezelfde wijze als Owner Of A Lonely Heart van Yes, horen we al heel vlug de herkenningstune van onze eigen Symphoshop, de begintunes van onder andere VanHalen’s Jump en Dinosaur (King Crimson), waarvan later overigens nog een (of meerdere) stukjes terugkomen. Een aaneenschakeling van delen van AC/CD’s Thunderstruck, Europe’s The Final Countdown en flarden van Asia, Genesis en ELP, een drumsolo à la In-A-Gadda-Da-Vida en een kakofonisch slot.

Nomouglea is vervolgens rustiger door het gebruik van prachtige elektrische en vooral akoestische gitaar, met dank aan Dago Wilms, en het prachtige fluit- en vioolwerk van Steve Unruh. Schmitz kan zich bij dit nummer toeleggen op zijn drumspel en werkelijk hypnotiserende toetsenspel.

Elk nummer heeft dus wel een aantal zeer herkenbare progressieve muziekstukken. Zo komt bij Lick Me weer een hele rits voorbij. Zo horen we onder andere delen van Walk This Way van Aerosmith, Iron Man (Black Sabbath), My Sharona (The Knack), Day Tripper (The Beatles), Smells Like Teen Spirit (Nirvana) en Enter Sandman van Metallica; variatie genoeg en voor elk wat wils derhalve.

Naast de zeer herkenbare tunes heeft Schmitz bij dit album ook nog gebruik gemaakt van een tiental gastmuzikanten. En omdat Schmitz zo’n beetje alle instrumenten zelf kan bespelen, komen deze gasten met speciale instrumenten of extra ondersteuning. Zo horen we op Bronto’s Navel Michael Elzer op de Chapman Stick, horen we Steve Unruh regelmatig op zijn viool en/of fluit, brengt Erik Vaxjö het kenmerkende geluid van de Mellotron en horen we Andrew Marshall prachtige Spaanse gitaar spelen tijdens de intro van Sheol, terwijl Peter Simon de hobo bespeelt op onder andere hetzelfde nummer. Op Musicogenic Epilepsy horen we het sterke basspel van Pantelis Petrakakis die het opneemt tegen de Chapman Stick van Elzer. Een echt nummer voor de basliefhebber. Overigens hier ook een prachtig voorbeeld van het geluid dat de hobo voortbrengt.

Dat Schmitz zijn muziek serieus neemt is zeker, maar dat hij dat met de nodige humor doet is ook zeker. Zo heeft hij – als parodie op Jethro Tull’s “Thick As A Brick”  – het nummer Thin As A Skin opgenomen. Dit 22:47 minuten durende nummer is ’toevallig’ even lang als Thick As A Brick Part I, kent geen zangteksten, maar heeft wel het gesproken woord dat Anderson ook gebruikte op zijn album. Steve Unruh – zelf een groot fan van Jethro Tull – overtreft zichzelf (en wellicht Ian Anderson) op de viool en met zijn magnifiek fluitspel. Natuurlijk zijn er veel overeenkomsten met het origineel, maar toch is het zeker geen kopie. Schmitz weet er zijn eigen draai aan te geven en brengt dit nummer naar de moderne tijd, steviger, up-tempo en gedrevener. Daarmee blijft hij volledig in de stijl met het gehele album, herkenbaar maar met zijn eigen twist. Schmitz draagt het nummer op aan Harold (?), Gerald (Bostock) en zichzelf.

Hans-Jörg Schmitz heeft met “Exlex Beats” het vijfde album van zijn soloproject King Of Agogik uitgebracht. Vijf instrumentale albums die de kwaliteiten van deze drummer en multi-instrumentalist illustreren. Met dit album geeft de koning van (snelheid)wisseling een hommage aan de bijna vijftig jarige prog-geschiedenis. Dit doet Schmitz met een humoristische twist, maar op een prachtige wijze zodat de oorspronkelijke musici trots kunnen zijn op hun product. Voor degenen met gevoel voor humor en een brede kennis van progressieve muziek is dit album een flinke uitdaging.

Mario van Os