King Of AgogikAlbum

Hans Jörg Schmitz geeft als eigenaar en initiatiefnemer van deze instrumentale ‘ritmische schets’ in het begeleidend schrijven al aan dat hij geen enkel commercieel doel nastreeft. Het project “The Rhythmic Drawing Room” kent een serieus scala aan gastmuzikanten en dient louter en alleen de persoonlijke creativiteit van deze –in essentie- drummer. Voor alles probeert hij te voorkomen dat muzikant en luisteraar zich vervelen. Voor eerstgenoemde zal dit zonder meer gelukt zijn, voor de tweede is dit nog maar de vraag. Een teveel aan afwisseling kan namelijk behoorlijk saai zijn.

Het is duidelijk dat het verlangen naar complexe ritmes en imposante structuren het (opnieuw) wint van enig streven tot prettig in het gehoor liggende composities. De drums staan altijd aan de basis en verder improviseren de overduidelijk getalenteerde muzikanten er lustig op los. Het enthousiasme waarmee men in de studio gewerkt heeft komt goed over en meermaals resulteert dit in een heel genietbaar resultaat. Naarmate de cd langer opstaat, gaat de progressieve achtbaan met zijn ontelbare tempowisselingen echter flink op de zenuwen werken en krijg je als luisteraar door dat deze muziek in eerste instantie voor de muzikanten zelf gemaakt is. Nu is dit niet altijd een nadeel maar hier moet ik helaas constateren dat ik mij soms wel wat overbodig voel. Luister dan niet kun je stellen en dat is voor de meesten van ons inderdaad het beste. Waarom deze cd dan toch uitgebracht is? Tja, goede vraag, maar ik kan een paar redenen noemen.

Om te beginnen ziet het pakketje er goed verzorgd uit. Verder is de productie dik in orde en komen de vele details goed door. Bas en drums klinken lekker vol, de gitaar en toetsen mooi sprankelend. De projectleider en zijn projectleden laten heerlijke solo’s en ritmes horen die werkelijk de moeite waard zijn. Inderdaad moet gezegd dat het afwisseling troef is op deze cd en dat verdient respect. Schmitz heeft zijn best gedaan een breed prog-spectrum aan te spreken. Zo zijn op meerdere songs neo-prog invloeden te horen en tikt men regelmatig op de jazz fusion deur. Ook de sound van bijvoorbeeld Mick Karn steekt meermaals de kop op, humor en ruim aanwezige new-age klanken completeren het geheel. De songs zijn ongetwijfeld al spelende tot stand gekomen, waarbij de muzikale interpretaties geen beperking zijn opgelegd. Voor de goede orde: om tot een échte voldoende te komen had men dit beter wel gedaan. Naar mijn mening is van deze dubbelaar een prima enkelaar te maken. Nu is de volledige ruimte benut en mag je als luisteraar de krenten uit de pap halen. Die krenten zijn absoluut talrijk en smakelijk, vraag is vooral wie bereid is ze te zoeken; een cd beluister je immers vooraleerst voor je plezier natuurlijk.

Mocht je bij het lezen van deze recensie de indruk krijgen dat de schrijver op twee gedachten hinkt dan schiet je trefzeker in de roos. Ik twijfel namelijk vanaf de eerste draaibeurt tot en met deze recensie tussen een positief of negatief luisteradvies. Als geheel scoort dit album een onvoldoende omdat er eenvoudigweg te weinig samenhang bestaat om een lekker geheel te vormen. Aan de andere kant hoor je veel goede muziek die de avontuurlijk ingestelde luisteraar zal aanspreken. Ga er dus vooral zelf eens naar luisteren en trek je eigen conclusie. Ik bewaar warme herinneringen aan deze cd, maar net zoals met menig fotoalbum liggen deze meestal onder een laagje stof.

Govert Krul