KingbathmatAlbum

Kingbathmat is in de afgelopen tien jaren uitgegroeid van een slaapkamerproject van John Bassett tot een volwaardige band met, misschien afgezien van het artwork, volwaardige albums. De band was in het verleden een beetje lastig grijpbaar, met liedjes die wel goed waren, maar de luisteraar niet echt bij de strot grepen. Daarbij was het geluid van de groep tamelijk eclectisch, van The Beach Boys tot Black Sabbath, om maar eens twee uitersten te noemen.

Het nieuwe album “Overcoming The Monster” is een enorme stap vooruit. De plaat heeft een hoes die eruit ziet alsof een 16-jarige puber met een doos viltstiften en een mythologie-fixatie hem op een regenachtige zondagmiddag heeft overgetrokken, maar veel meer heb ik er niet op aan te merken.

“Overcoming The Monster” biedt zes stevige nummers met veel vlees op de botten, nummers om lekker aan te kluiven. Het is natuurlijk een conceptalbum, dit keer over de obstakels die we voor ons zelf opwerpen om iets te bereiken in het leven, monsters die we het hoofd moeten bieden. Sommige bedenken we zelf, sommige worden ons opgedrongen door, onder andere, de media. Niet het meest originele onderwerp, maar daar kan ik niet mee zitten als het is vormgegeven in muziek als deze. Kingbathmat maakt dynamische, stevige muziek, rustige passages afgewisseld met loodzware riffs en doorregen (weer een vleesmetafoor! Ik heb toch net gegeten…) met prachtige meerstemmige zang. It Bites, Porcupine Tree, Threshold, dat werk.

De stukken zijn doordacht, maar ook toegankelijk, ruig maar nooit over de schreef. In die zin is dit het ‘gewoonste’ album dat de badmattenkoning ooit gemaakt heeft. Toch is dat geen kritiek, want ook binnen de lijntjes maakt de band avontuurlijke muziek en Bassett is grungy genoeg om zijn gitaren te stemmen met een zekere mate van laissez-faire. Dat rafelige geluid wordt weer gladgestreken door de veelvuldige ingezette en licht vintage synthesizers van Georgiou, die er zijn handen aan vol heeft.

Al met al is “Overcoming The Monster” een voorbeeldige progplaat met lange afwisselende nummers, de spreekwoordelijke Nolanloopjes, gelaagde zang en meer riffs dan op de nieuwe van Black Sabbath. De band gaat er de wereld niet mee veroveren, maar een plekje in mijn persoonlijke top 10 van 2013 zit er zeker in. En waar heb je nou meer aan? Precies.

Erik Groeneweg

Bestel deze cd rechtstreeks bij Discorder.