KingcrowAlbum

Kingcrow is een Italiaanse band die in 1996 opgericht is door de broers Diego (gitaar) en Manuel “Thundra” Cafolla (drums) in hun woonplaats Rome. Na eerst een jaartje als coverband, Earth Shaker, wat te hebben gespeeld, veranderden ze in 1997 hun naam in Kingcrow en brachten ze hun eerste promo cd’tje uit. Deze naam is geïnspireerd op het gedicht Raven van Edgar Allen Poe. Alhoewel het album “The Raven …” van Steven Wilson toen nog niet uit was, is het eigenlijk geen toeval te noemen dat deze naam gekozen is. Dit mysterieuze en melancholische gedicht inspireert meerdere muzikanten en daarnaast kent Kingcrow duidelijke invloeden van Wilson’s werk.

Kingcrow wordt in de media vaak ten onrechte afgeschilderd als een hardrock/heavy metal band en ook de klassieke Italiaanse progrock ‘Rock Progressivo Italiano’ is geen goede omschrijving voor de muziek die deze Italianen maken. Natuurlijk is van beide muziekstijlen iets terug te vinden in de muziek van Kingcrow, maar het laat zich niet zo gemakkelijk plaatsen in een hokje. De band combineert meerdere muziekstijlen en schuwt niet om de grenzen op te zoeken en extremiteiten en nieuwe gebieden te verkennen – de balans zoekend tussen melodische heavy metal, emotionele progressieve atmosferen, subtiele soundscapes en complexe structuren.

Waarom wij de eerste drie albums van deze band hebben gemist is voor mij een raadsel, maar de laatste twee albums, “Phlegethon” en “In Crescendo”, zijn door mijn collega’s Ruard en David bejubeld. ‘Het perfecte album? Daar ga ik geen oordeel over geven. Maar Diego Cafolla geeft – perfectionistisch als hij is – in een interview zelf aan dat een album altijd beter kan:  “I’m also the producer, so I’m constantly thinking that this should have been louder or this sound could have been better. I’m never happy about the production. For the songs though, I am really proud of them.”

“Eidos” – Grieks voor ‘de essentie van het bestaan’ – is het derde conceptalbum in de (voorlopige) drieluik die begon met “Phlegethon”. Het eerste album in deze reeks ging over onze jeugd en de vorming van je persoonlijkheid tijdens je kinderjaren. Bij “In Crescendo” is het thema het eindigen van de jeugd en de overgang naar volwassenheid. “Eidos” staat aan het einde van de levenslijn, waarin we terugkijken op het leven, de keuzen die we daarbij gemaakt hebben, spijt en desillusie.

Net zoals een mens gevormd wordt door zijn jeugd en de keuzes tijdens zijn leven, zo is ook Kingcrow gevormd door zijn verleden en de keuzes die men maakt in zijn muzikale carrière. In 2011 hebben ze rond getoerd met Redemption (met onder andere zanger Ray Alder  van Fates Warning), in de zomer van 2012 speelden ze met Jon Oliva’s Pain (met Jon Oliva uit de band Savatage) en in april/mei 2013 hebben ze Pain Of Salvation begeleid tijdens een Amerikaanse tour. Met name deze laatste keuze is duidelijk terug te horen op “Eidos”. Deze invloed is bijvoorbeeld heel sterk aanwezig op Slow Down. Halverwege dit nummer horen we Diego Marchesi op eenzelfde meeslepende wijze zingen als Daniel Gildenlöw. Het begin van Slow Down doet mij overigens weer heel sterk denken aan het eerste solo album “Insurgentes” van Steven Wilson.

Het album opent met The Moth, de single (inclusief video) van het album. Dit is het meest toegankelijke nummer van het album, zodat we langzaam het concept ingetrokken kunnen worden. The Moth staat hier symbool voor de carrièremaker; verblind en alleen gericht op zijn werk zodat hij al het andere om zich heen vergeet. Adrift is meer complex, met sterke vocale lijnen, maar ook elektronische toonstructuren en een aantal ijzersterke gitaarsolo’s. Alle nummers creëren hun eigen sfeer en gevoel, perfect passend bij het onderwerp van het concept.

Fading Out Pt. IV is het vervolg op Fading Out Pt. III dat op “Phlegeton” stond en waarvan de eerste twee delen op “Timetropia” stonden. Ook hier een Spaanse gitaar, Flamingo invloeden en een folkachtige achtergrond. Het titelnummer Eidos is het epic stuk van het album. Met ruim acht minuten het langste nummer, maar ook het nummer waarin het meeste gebeurt. Rustige kalme passages met intrigerende melodieuze zang worden afgewisseld met stevige heftige stukken met bijna schreeuwerige vocalen. De voornoemde invloeden van Porcupine Tree en Pain Of Salvation zijn weer duidelijk aanwezig, maar ook de progmetal van Riverside en zelfs het complexe onconventionele geluid van Tool hoor je terug. De plotselinge overgangen van elektrische naar akoestische gitaar heeft iets heel speciaals.

If Only is tenslotte een waardige afsluiter van het album. Aan het eind van het leven kijkt een bejaard koppel terug, nadenkend over hun keuzes en bereikte doelen. Daarbij vragen zij zich af: “wat als …”. Een langzaam ingetogen aanloop, met emotionele passages, opbouwend naar een climax. Poliritmische structuren die een complex geheel vormen, maar die een uiterst gevoelig slot aan een perfect uitgevoerd album verschaffen.

Met “Eidos” heeft Kingcrow weer een pareltje toegevoegd aan hun kwalitatief reeds indrukwekkende discografie. Een album met veel afwisseling, een goede productie – die de broers Cafolla uitsluitend in eigen hand houden – en aansluitend bij vele genres binnen het progressieve gebied. Zeker niet alleen progmetal, maar dit album zal vele mensen aanspreken. En de belangrijkste boodschap van dit album lijkt te zijn: “leef nu, zodat als we later als we terugkijken op het leven, we geen spijt hoeven te hebben”.

Mario van Os