KingcrowAlbum

Soms is een plaat gewoon goed, zonder dat je uitvoerig over details hoeft te schrijven wat juist nu zo goed aan de plaat is. Wellicht schurkt een cd feitelijk dan meer naar degelijkheid of simpelweg ‘prima’, wat in feite ook weer een doodsteek kan betekenen voor een aanbeveling van een cd. Of is die conclusie te bondig gesteld?

Want is dat ook het geval bij de nieuwe cd van Kingrow genaamd “The Persistence”? Het duurde in elk geval vrij lang voordat ik iets bijzonders had gevonden om over dit nieuwe album te schrijven. Dat zou kunnen betekenen dat dit album saai is geworden, of waar weinig spannends gebeurt in zowel positieve als negatieve zin.

Om de spanning maar niet onnodig op te voeren: op dit album valt zo’n beetje alles op de juiste plek voor de Italiaanse band die inmiddels al tweeëntwintig jaar bestaat. De songs staan goed in de steigers, de uitvoering is om door een ringetje te halen en hoewel de band nooit veel afstand heeft genomen van ‘voorbeeld’ bands als Riverside, Porcupine Tree, Pain Of Salvation en Dream Theater is er sprake van een herkenbare ‘Kingcrow’ sound. Die sound wordt niet in de laatste plaats gevormd door de karakteristieke stem (met typisch Italiaans accent) van zanger Diego Marchesi, die ligt je namelijk wel of juist niet.

“The Persistence” is het eerste album na de trilogie van “Phlegethon”, “In Crescendo” en “Eidos”`en gaat daarmee ook zijn eigen weg. De band heeft over het hele album meer afstand genomen van de hardere sound die men in het verleden hanteerde, of heeft in elk geval wat meer afstand genomen van de herkenbare metal invloeden. Je kan zeggen dat de band met dit album meer het genre progressieve rock binnen treedt. Zo zijn er minder stevige gitaarriffs op de cd te vinden die plaats maken voor meer verfijnde technieken en solo’s van het instrument.  De toetsen van Cristian Della Polla zijn vooral melodieus en sferisch en voegen een ambiente sfeer toe aan de muziek.

Er staan regelrechte parels op het album waaronder Nights Descending; een prachtige ballade met zanger Daniel Gildenlow van Pain Of Salvation. Maar ook een vernieuwend geluid is te horen, zoals in Devil’s Got A Picture, hoewel die sound toch ook weer sterk doet denken aan Porcupine Tree. In die laatstgenoemde song is zelfs een regelrechte scream van Marchesi te vinden, in mijn beleving heb ik die vocale uiting bij deze band nog nooit gehoord.

“The Persistence” is zonder twijfel hét album waar alles op zijn plek is gevallen. Als een atleet die minutieus jaren toewerkt naar een Olympische finale en in die finale onmiskenbaar duidelijk maakt dat alleen hij of zij de absolute kampioen is. Al die jaren hebben de wedstrijden naar één doel gewerkt, naar een hoogtepunt op het hoogste platform. Dan kan en mag je tevreden terug kijken naar een ultieme prestatie. Diezelfde gouden prestatie heeft ook Kingcrow met dit album neergezet. Prachtplaat!

Ruard Veltmaat