King’s XAlbum

Opgericht in 1979 en al sinds 1980 spelend in dezelfde driemansformatie. Kom daar nog maar eens mee in de huidige, van veranderingen bol staande, maatschappij. En hoewel qua uiterlijk de jaartjes bij deze heren ook wel een beetje gaan tellen, getuige de foto’s die met de promo zijn meegestuurd, klinkt King’s X op dit eerste studioalbum in veertien jaar opmerkelijk fris en kwiek.

Niet dat de heren na al die jaren ineens een compleet ander geluid laten horen. Daarvoor is het oude vertrouwde groepsgeluid te veel vastgeroest in de genen van de band. Maar de heren Gaskill, Pinnick en Tabor laten horen dat veertien jaar uit de studio wegblijven het spelplezier in ieder geval niet heeft aangetast. En natuurlijk zijn de vingers en stembanden wel in vorm gebleven door de liveoptredens en solo-uitstapjes die in de tussenliggende jaren veelvuldig zijn gedaan.

Opener en tevens eerste single van het album laat direct horen wat we drie kwartier lang kunnen verwachten. Let It Rain start met Tabor’s pakkende gitaarwerk in samenspel met de groovende drums van Jerry Gaskill, waarna Pinnick met zijn kenmerkende stemgeluid invalt. Ook laat hij zijn bas flink grommen in dit nummer. Het daaropvolgende Flood Pt. 1 is een drie minuten durende knaller die niet voor de opener onderdoet. Het overgrote deel van het album valt in deze categorie, met hier en daar een strategisch geplaatst rustpuntje.

Het originele is er na al die jaren bij deze band natuurlijk wel af en de kwaliteit van platen uit de beginjaren zoals “Out Of The Silent Planet” en “Gretchen Goes To Nebraska” wordt niet gehaald. Maar als je de originaliteitsprijs niet kunt winnen, moet je je richten op waar je het beste in bent. En dat is korte, dampende rocksongs maken die swingen als een razende. Het zijn die heerlijke bluesy ritmelijnen die de muziek van King’s X zo aantrekkelijk maken. En man, wat kan die Pinnick zijn bas toch af en toe lekker laten ronken. Zo lust ik ze wel! Nummers als Give It Up en Festival swingen werkelijk de pan uit. Het is niet voor niets dat het over de zes minuten klokkende Nothing But The Truth het minste nummer van het album is.

Dertig jaar van hetzelfde laken een pak, maar wat geeft het als de kwaliteit van de muziek zo bestendig is? Het is echter wel een grote misvatting om deze muziek als simpel weg te zetten. Daarvoor zit alles net even te vernuftig in elkaar. En dat maakt dat deze band goed te pruimen valt door de ‘doorsnee’ rockfan, maar dat de liefhebber van prog hier ook zeker iets van zijn gading gaat vinden. Het met vele tempowisselingen gevulde Swipe Up is hier een mooi voorbeeld van. Ook met “Three Sides Of One” zal King’s X de cultstatus niet ontgroeien, maar deze plaat behoort wel tot de betere platen in de grote discografie van deze band.