Wie had gedacht dat er nog eens een tweede Kino album zou verschijnen? John Mitchell in eerste instantie zeker niet. In februari 2015 had ik een interview met hem waarin ik hem de vraag voorstelde of er ooit nog een Kino album zou komen. Zijn antwoord was: “Als ik eerlijk ben denk ik van niet, ik zie dat niet gebeuren. Ik heb de band destijds bij elkaar gebracht en ik was wat naïef om te denken dat iedereen zich er aan zou committeren en dat bleek toch tegen te vallen. Die jongens hebben het allemaal druk met hun eigen bands en projecten. Ik besteed mijn tijd daarom liever aan andere dingen.”
Je hoeft geen psycholoog te zijn om tussen de regels van zijn antwoord teleurstelling en verwijt te lezen. Des te verrassender is het dat er nu, dertien jaar later toch een nieuw album is verschenen. Kennelijk hebben de mannen een goed gesprek gehad. Wel opvallend dat John Mitchell’s bandmaatje bij It Bites, John Beck, geen lid meer van het geheel is, maar wel als gastmuzikant genoteerd staat. We mogen, na dertien jaar, gerust stellen dat het eerste Kino album, “Picture”, de tand des tijds met glans heeft doorstaan. Een zalig progpop album met geen enkele zwakke broeder erop. Benieuwd hoe deze nieuwe schijf uitpakt.
De hand van John Mitchell is overduidelijk te herkennen op dit materiaal. Er zijn veel vergelijkingen met zijn Lonely Robot werk. Een nummer als I Don’t Know Why doet sterk aan het eerste Kino album denken, maar dat nummer blijkt dan ook een ‘left over’ van uit die tijd te zijn. Ik vermoed dan ook dat hij hofleverancier voor het materiaal is geweest. En, gezien zijn twee uitstekende Lonely Robot albums, is dat zeker geen straf.
Ook dit album kent een flink aantal parels. Ik moet dan in eerste instantie denken aan de schitterende ballad Idlewind. Wat een kippenvel nummer is dit. Het raakt me elke keer dat ik het hoor. De melodie is mooi en het refrein eenvoudig en pakkend. Tel daar die geweldige, licht rauwe, stem van Mitchell en zijn slepende gitaarspel bij op en je hebt een prachtig geheel. Ook The Silent Fighter Pilot steekt er bovenuit. Het opent als een ballade, maar ontpopt zich langzaam tot een meeslepend progwerkje met geweldig drumspel van Graig Blundell (Steven Wilson, Lonely Robot) en een alles doorklievende gitaarsolo.
De hele manier waarop I Won’t Break So Easily Any More is opgebouwd doet aan Lonely Robot denken. In het persbericht staat dat Mitchell in eerste instantie werkte aan een nieuw soloalbum en dat hij op advies/aandringen van Insideout besloot voor een nieuw Kino album te gaan. Dat verklaart een hoop. Dit nummer slingert je heerlijk alle kanten op en heeft een geweldig instrumentaal tussenstuk met een hoofdrol voor een pinnige toetsensolo. Toch overtuigt niet alles. Een nummer als Temple Tudor wordt pas tegen het einde echt interessant en Grey Shapes on Concrete Fields slingert wat mij betreft te veel heen en weer.
De tijd zal moeten leren of dit album ook de tand des tijds zal kunnen volstaan. Als ik hem nu met “Picture” zou moeten vergelijken dan bevat “Radio Voltaire” te weinig verrassingen om je net zo omver te blazen. Maar ik wil niet in mineur afsluiten, omdat ook dit schijfje bijzonder veel te bieden heeft. Een sterk progalbum met fijne pop invloeden waar velen van ons heel wat uurtjes van zullen genieten.