Kite ParadeAlbum

Kite Parade is het geesteskind van Andy Foster. In 2023 recenseerde ik zijn album “Retro”, en dat kwalificeerde ik als lekkere prog. En daar is niks mis mee, vind ik! Ik vergeleek zijn muziek met Jadis en It Bites met John Mitchell. En dat zijn nog steeds goede referentiekaders. Maar ik vind wel dat Kite Parade met “Disparity” nieuwe wegen inslaat. De muziek klinkt volwassener en meer uitgekristalliseerd. Al betekent dit niet dat ik “Disparity” beter vind dan “Retro”. Dan moet Kite Parade in mijn ogen nog een volgende stap zetten. Qua thema draait “Disparity” om het kapitalisme: hoe dit economische systeem aan de ene kant zorgt voor welvaart, maar ongelijkheid vergroot. Het album bestaat uit negen nummers, waarvan de eerste drie en de laatste zes in elkaar overvloeien.

Fraternal Angels klinkt direct vertrouwd. Mooie sfeervolle symfo met Jadis als een goed referentiepunt. Ik vind de zang van Foster oké, maar niet heel bijzonder. Jammer dat hij met enkele hoge noten wat te veel van zichzelf vraagt. In een stukje spoken word vraagt Foster aandacht voor hoe ongelijk het geld verdeeld is in deze wereld. Het melancholieke Open Your Heart is het volgende nummer. Vooral de mooie klagerige gitaarsolo van Foster valt op. Na deze gitaarsolo volgt Is This All There Is? Christina Booth van Magenta zingt op dit nummer. Het liedje eindigt vrij plotseling. Ik vind dit drieluik wat richtingloos.

Het volgende stuk dan. This World Is Mine klinkt direct en energiek met de nodige jaren 80-invloeden. Het volgende nummer Broken is een van de sterkste liedjes van deze plaat. Deze popachtige semiballad wordt gezongen door Lyndsey Ward. Heel mooi vind ik de rustige, symfonische toetsensolo. Daar komt nog een saxofoonsolo bovenop. Mooie melodieën, een relaxte sfeer, een goed refrein; Kite Parade op de top van zijn kunnen wat mij betreft. Daarna volgen Forgotten Youth (een wat directe jaren 80 song) en Is There Hope (met ambientachtige toetsen). Make It Beautiful is een hele sterke song, met veel popinvloeden. Een lekker basloopje begeleid je door dit nummer. De symfonische pop heeft een lichtheid die mij erg bevalt. De fijne toetsen- en gitaarsolo zorgen voor een progressieve touch aan dit mooie nummer. Een vleugje Lifesigns, zeg maar. Met Listen To The Angels en het beginthema komt dan een eind aan deze plaat.

Ik vind het een goede, maar niet wereldschokkende plaat. En eerlijk gezegd had ik na “Retro” meer van Kite Parade verwacht. Met Broken en Make It Happen staan er twee sterke songs op dit album. Maar voor een plaat waar ik echt enthousiast van word is meer nodig. En ja, dat heeft ook met verwachtingen te maken.