Kite ParadeAlbum

In die goede oude tijd werden cd’s beplakt met allerlei boodschappen. Bijvoorbeeld: ‘parental advisory explıcıt lyrics’. Of de nieuwe wereldtournee werd ermee aangekondigd of wel een aantal bekende artiesten die deze cd naar een hoger plan hebben gebracht. Als ik op “Retro” van Kite Parade zo’n sticker zou mogen plakken zou dat ‘kijk uit: lekkere prog’ zijn. Hoe dat zo komt?

Kite Parade zou je goed kunnen omschrijven als een kruising tussen Jadis en de latere It Bites. Moderne neo-prog die zeker ook de sferen van de goede oude jaren 80 en een vleugje 90 oproept. Kite Parade is eigenlijk Andy Foster. Zijn zang lijkt op John Mitchell (alleen minder hees) en zijn gitaarwerk nogal op Gary Chandler van Jadis. Dat betekent gitaar-gerichte neo-prog, zonder dat de toetsen vergeten worden. Foster doet vooral veel zelf. Voor de drums heeft hij Nick D’Virgilio ingeschakeld, dus dat zit wel snor.

“Retro” is de tweede plaat van Kite Parade. In 2022 verscheen “The Way Home”, maar die cd heeft blijkbaar Progwereld niet bereikt. “Retro” gelukkig wel, want het is een puike plaat. Wat mij bevalt is dat de muziek lekker fris en modern klinkt. Ook is er een goede afwisseling tussen de snellere en wat langzamere nummers. In de songs op zich gebeurt meer dan voldoende om het interessant te houden.

“Retro” begint lekker uplifting met het energieke titelnummer. Deze song roept herinneringen aan Jadis op, maar het is wel songgerichter. Het geeft bovendien een goede blauwdruk voor de hele plaat: toegankelijke muziek (maar niet te toegankelijk), liedje met een kop-en-een staart, een gitaarsolo en een herkenbaar refrein. Soms is een nummer wat meer slepend (Speed Of Light), de andere keer wat vrolijker (Under The Same Sun).

Bovendien zijn de nummers gewoon goed opgebouwd. Neem Wonderful. Dat begint rustig op akoestische gitaar, maar na een paar minuten begint Kite Parade wat meer te rocken. En met name door de gitaarsolo doet de muziek weer denken aan Jadis. Een speciale vermelding geef ik graag aan Shadows Fall, mijns inziens het beste nummer van “Retro”. Deze song begint met kerkklokken. In het begin rustig en sfeervol, met wat Big Big Train referenties. Daarna begint Foster meer te rocken en trakteert hij ons bovendien op een mooie saxofoonsolo. Juist door het gebruik van dit koperinstrument geeft Foster de muziek meer cachet.

Kite Parade besluit dit album met Merry-Go-Round dat ruim boven de veertien minuten klokt. Foster combineert in dit nummer alle elementen die ik in deze recensie al heb genoemd. Vrouwelijke (achtergrond)zang en wederom de saxofoon zijn in deze epic te horen. Ook herbergt Merry-Go-Round mooie overgangen. Maar eerlijk gezegd pakt dit nummer mij minder dan de overige songs. Merry-Go-Round mist dan juist de krachtige directheid die ik in de overige nummers juist zo kan waarderen.

Kortom, Kite Parade heeft met “Retro” een prima plaat gemaakt die met name iedere neo-prog fan wel zou kunnen waarderen. De muziek zit goed in elkaar en kenmerkt zich door een krachtige directheid en mooie en toegankelijke melodieën. Dus ja, die sticker ‘lekkere prog’ is in mijn ogen gerechtvaardigd.