KloneAlbum

De ster van het Franse Klone is in rap tempo gestegen sinds hun album “Here Comes The Sun” in 2015 het licht zag. Ik was zelf behoorlijk overdonderd door de kracht van dat album. Daarna toerde de band met onder anderen Devin Townsend en Anneke van Giersbergen en bracht het een unplugged album uit. Dit alles werd beloond met een contract bij Kscope.

De verwachtingen voor dit album zijn dan ook hooggespannen. De mix van sterke songs met een flink portie sfeer en bombast en natuurlijk de gouden strot van zanger Yann Ligner hebben de lat hoog gelegd. Na de release van de eerste single Yonder (met mooie clip) werd al duidelijk dat de band verder borduurt op de bij “Here Comes The Sun” ingeslagen weg. Als je deze single gaaf vindt, dan kun je blind tot koop overgaan.

In het begeleidende schrijven dat het label altijd bij de release stopt, staat vermeld dat de band heel erg blij is dat ze op hetzelfde label zitten als hun grote voorbeeld Anathema. Qua emotie en diepgang wil Klone zich vooral daaraan meten. Ik begrijp dat wel als ik het album beluister. De nummers zijn redelijk gelaagd en de zang van Yann Ligner geeft het geheel een diepere laag. Toch is het niveau van hun voorbeelden echt wel een stuk hoger.

Dit alles betekent allerminst dat dit geen goed album is! De eerdergenoemde single Yonder is direct ook het hoogtepunt. Een track vol dreiging, spanning en fantastische zang. Het donkere onweer waar het nummer mee begint en eindigt past dan ook perfect. Sealed heeft een geweldige melodie en opbouw en blijft me kippenvel bezorgen. De gitaren krijgen op deze schijf veruit de meeste ruimte. Het maakt het geheel zwaar, maar het stoort niet. De licht galmende drums passen er perfect bij. De toetsen hebben vooral een dienend karakter. Ik zou daar in de toekomst wel meer van willen horen.

Indelible valt positief op door het saxofoonspel van Matthieu Metzger. Dat zou de band van mij meer mogen doen. Dat zou nog meer balans aan het geheel geven. Keystone doet wel wat aan Riverside denken. Dat zit hem vooral in het fijne basspel en de opbouw van het geheel.

Zo heeft elke individuele track wel een gaaf element. En steeds weer die zanger Yann Ligner. Wat een strot heeft die man! Ik ben bij elke luisterbeurt opnieuw onder de indruk. Belangrijkste manco aan dit album is dat het allemaal echt te veel van hetzelfde is. De losse nummers zijn nogmaals erg goed, maar als je het hele album beluistert slaat de verveling toe.

Ik ben ervan overtuigd dat deze band in staat is een niveau als dat van Anathema te evenaren. Maar dan zullen ze wel kritischer moeten componeren en het aan durven om meer variatie aan te brengen en risico’s te nemen. Wat dat betreft hebben ze sinds “Here Comes The Sun” te weinig progressie geboekt. Tot die tijd doen we het met “Le Grand Voyage” en dat is zeker geen straf.

Maarten Goossensen