KnifeworldAlbum

Kavus Torabi is een druk baasje. Deze Brit van Iraanse afkomst is lid van band in ruste The Cardiacs, maar hij speelt ook gitaar bij Guapo, The Mediaeval Babes en Gong en is te gast bij Karda Estra, Chrome Hoof en nog veel meer, obscuurdere, acts. Sinds 2002 steekt hij ook een hoop tijd in de band Knifeworld, waarvan dit het derde volledige album is.

Tot 2009 was Knifeworld voornamelijk een solo-vehicle, maar nu bestaat de band uit maar liefst acht muzikanten, waaronder drie saxofonisten en mede-Guapo-lid Elvin. Knifeworld maakt op “Bottled Out Of Eden” psychedelische pop die een heleboel lijkt op het werk van The Cardiacs, maar dan zonder humor (of ik snap ‘m niet, dat kan natuurlijk ook). De muziek is avontuurlijk en vergt een beetje uithoudingsvermogen, maar ik heb er toch wel van genoten.

Psychedelische muziek heeft van nature een wat ouderwets geluid. Bij Knifeworld komt dat natuurlijk door al die saxofoons, die onherroepelijk aan Van Der Graaf Generator doen denken op de wat meer hectische momenten. Maar ook de rest van de band doet geen moeite om modern te klinken. Toetsenist Elvin kiest vooral voor piano, bassist Cawoon en drummer Woollacott zijn vooral heel functioneel. Het album is in negen dagen opgenomen en dat maakt het misschien fris, maar ook een beetje gehaast en rommelig. “Bottled Out Of Eden” is een veel minder gepolijst product dan voorganger “The Unraveling” en voelt als een stap terug.

Ook op andere gebieden vaart Torabi zijn eigen koers. In plat Engels zingt hij over dood en verderf, terwijl de band tegendraadse melodieën speelt. Daarbij is er ruimte voor rustige, bijna pastorale momenten met strings, harp en fagot, maar vaker gaat men er met dik hout tegenaan en moet ik aan New Model Army en Kula Shaker denken.

Knifeworld maakt spannende muziek waar je als luisteraar echt je tanden in kan zetten, vooropgesteld dat je het trekt, natuurlijk. Ik moest er wel even aan wennen, wist eerst niet goed wat ik er eigenlijk van vond. De stukken hebben geen herkenbare opbouw met coupletten en refreinen, dus je moet er je eigen weg in vinden. Er wordt nergens briljant gezongen of virtuoos gespeeld, het is meer de som der delen die de plaat sterk maakt. De samenzang van Torabi en Woods is fraai, bijvoorbeeld.

Want dat vind ik intussen wel: “Bottled Out Of Eden” is een knap album. Het hoort alleen nergens bij. Niet te pop, niet te stevig, niet te experimenteel, niet te psychedelisch, niet te somber, niet te progressief, maar lekker eigenwijs en wars van gedoe. Je kunt horen dat het in korte tijd is opgenomen: de band stapelt idee op idee op idee en al is het resultaat overhaast, veel van die ideeën zijn wel erg goed. Hier en daar lijkt Torabi zelfs zijn eigen genre geschapen te hebben. Vooral aan het einde van het album, met de sterke laatste drie stukken, komt er zoveel voorbij dat je daar alleen maar respect voor kunt hebben. Slim doordachte muziek. Lekker.

Erik Groeneweg