Knight AreaConcert

Uwe Treitinger is uitbater van de Duitse bier- annex rockstube Bergkeller in Reichenbach, een plaats gelegen 50 kilometer achter Jena in de voormalige DDR richting de Tsjechische grens. Uwe is een vriendelijke Duitser die naast veel bier en gezelligheid een groot liefhebber is van progressieve rockmuziek. Waar de doorsnee liefhebber van muziek cd’s en dvd’s koopt en af en toe eens een concertje bezoekt, pakt Uwe het anders aan. Hij nodigt zijn favoriete bands gewoon bij hem thuis uit om daar live te komen spelen, letterlijk op het vloerkleed in zijn woonkamer… Een hele rij aan grote namen in ons genre wist hij al in huis te halen. Vraag niet hoe hij dat voor elkaar krijgt. Ik kan het je niet vertellen en zijn gasten al evenmin en zelf doet hij daar nogal schimmig over.

Bergkeller ligt in een stijl omhooggaande straat in het centrum van Reichenbach. Het parkeren van je auto vergt een goede handrem en wanneer je na afloop de Bergkeller uit stapt rol je haast letterlijk de straat uit. Zoals gezegd is Bergkeller niet meer dan een flink uit de keien gewassen eengezinswoning in oer (Oost-)Duitse stijl. Nadat je van de autobahn bent afgeslagen voert de reis naar Reichenbach je de laatste 40 kilometer langs omvangrijke donkere bossen, rotsachtig gebergte en bijna ingeslapen stadjes. Je ziet kabbelende beekjes en troosteloze stations waar de sfeer bij vlagen nog steeds die van ‘achter het ijzeren gordijn’ ademt. Pogingen om de grauwe bouwvallige flatjes van kleur te voorzien zijn slechts voor een deel geslaagd. De blokkendozen worden afgewisseld met monumentale panden die de tand des tijds niet altijd goed hebben doorstaan. Maar zo af en toe duiken er protserige landhuizen op die je doen denken aan de gouden tijden van weleer. We passeren borden met de afslag Weimar. Mijn gedachten gaan terug naar mijn geschiedenislessen op school. Net wanneer ik het bijna ga romantiseren roept de dame van de navigatie na 675 kilometer en zeven uur: “bestemming bereikt”. Maar niet nadat diezelfde navigatie ons drie kilometer extra door een wirwar van smalle en slecht bestraatte steegjes, inclusief het kerkplein met kinderkoor, heeft geleid. Welkom in Reichenbach. Welkom in Bergkeller!

Binnen gekomen voert een smalle gang me naar de huiskamer van pak weg tien bij zeven meter waarin ik naast de prominent aanwezige bar een minimuseum aantreft. De wanden zijn behangen met foto’s van groepen die Bergkeller eerder onveilig hebben gemaakt. In de hoek staat een overjarig orgel en van handtekeningen voorziene gitaren en programmaboekjes waaronder die van Saga. Wanneer Uwe mijn interesse door krijgt geeft hij me een enorme stapel met live foto’s die het bewijs leveren. Onder andere Roine Stolt, Nick Barrett, Clive Nolan en Tony Levin smaakten de eer hier met hun bands op te treden. En natuurlijk Knight Area. Ze zijn allemaal vastgelegd voor het nageslacht in het geval dat er is. Ondertussen stroomt het bier rijkelijk in grote, héél grote bierpullen. Uwe doet niet aan fluitjes en vaasjes. Ik krijg net als iedereen die besteld een eigen bierviltje met mijn naam erop. Daar tekent Uwe in code dan je bestellingen op aan. Een rondje voor een pul en een streepje voor cola.

In de tussentijd zijn de ridders druk bezig in een andere hoek de boel op te bouwen op het zwarte vloerkleed van vier bij drie meter. Dit laagpolige podium is slechts 1 centimeter hoog. Jankees Braam heeft er een nieuwe uitdaging bij in het perfectioneren van het geluid in een ruimte als deze. Gelukkig krijgt hij assistentie van de techneut van het huis. Arie Groen buigt zich over de plaatselijke lichtinstallatie die naast heel veel licht ook veel warmte afgeeft. Even later is alles gereed voor de soundcheck en druppelen de eerste gasten al binnen. En het is nog geen vijf uur… Het is een gedrang van jewelste en ik vraag me af wat er gaat komen. De enorme gedekte tafel in Kerstsfeer die in dezelfde ruimte staat doet al iets vermoeden. Die tafel gaat er vast niet uit zeg ik tegen Pieter van Hoorn, die er de humor wel van inziet. Nee, hij weet ook niet hoe laat ze moeten spelen. Nadat de meeste gasten aan de lange tafel plaatsnemen wordt duidelijk dat het serieus wordt. Knight Area en crew volgen het voorbeeld en ook ik schuif aan tussen Mark Smit en Jankees Braam. Dan komt de oude moeder van Uwe het door haar zelf bereidde eten opdienen. Een origineel (Oost-)Duitse maaltijd bestaande uit rot kraut (een soort van rode kool), grote lappen vlees (met jus natuurlijk) en een kleffe bal van aardappelpuree. Het ding heeft weg van een enorme tennisbal en schijnt volgens enkele culinaire insiders ook zo te smaken. Het is een ludiek tafereel van bandleden, aanhang en een stuk of veertig genodigden gezamenlijk aan de dis. Het is Uwe’s besloten feestje, blijkt later. Er is geen kaartverkoop.

Rond kwart voor negen betreedt Knigth Area het vloerkleed en laat de aanwezige gasten kennis maken met het album “Nine Paths” in een mix van tal van andere nummers. Ik zie Uwe achter de bar breed glunderen. Hij hoeft vanavond weer geen cd of dvd op te zetten. Het zijn aanvankelijk slechts de handvol aanwezige Hollanders, waaronder uw verslaggever, die zich nadrukkelijk roeren. Het Duitse publiek staat rustig te genieten van een dampend optreden in Uwe’s huiskamer. In de pauze tussen de twee sets geeft Uwe in voor mij volkomen onverstaanbaar Duits, persoonlijk uitleg over de instrumenten. Vol trots houdt hij de Rickenbacker van Gijs Koopman omhoog. Daarna nodigt hij Gijs uit het instrument met een solo te demonstreren. En daar doet hij niet moeilijk over. Na iedere uitleg nodigt hij de bandleden stuk voor stuk uit een solo te spelen. Het gaat er bij het publiek allemaal in als braadworst. En ook de ridders genieten zichtbaar. Dit overkomt ze normaal gesproken nooit. Gedurende de tweede set komt de stemming er steeds beter in. Het rijkelijk stromende bier is hier ook debet aan. Het deert de genode gasten helemaal niet wanneer een technische storing in de keyboards van Gerben Klazinga voor een paar minuten onderbreking zorgt. Met een lange uitvoering van Mortal Brow werd een einde gemaakt aan een gedenkwaardig optreden op Uwe’s vloerkleed. Na afloop gingen de cd’s dan ook als warme Duitse broodjes over de merchandise tafel.

Na een te korte nachtrust en een te groot maar geweldig ontbijt in een verbazend goede herberg (voor maar 25 euro per persoon mensen…) ga ik met Michel Blanken en Rob van der Veer op weg naar huis. We passeren dezelfde borden in de stromende regen: Weimar, Jena, Eisenach (voormalige grens tussen Oost en West). Na 675 kilometer beton en asfalt en zeven uur rijden roept de vrouwenstem ons weer toe: “bestemming bereikt”. We kijken terug op een bijzonder weekend dat ons en Knight Area nog lang zal bijblijven. Voor Uwe en zijn gasten is dit allemaal dood normaal…

Verslag en fotografie: Hans Ravensbergen