Recensent: Fred Nieuwesteeg
Foto’s: Ron Kraaijkamp
De nieuwe cd “Hyperdrive” was al even uit, maar op 7 november 2014 vond dan toch de officiële presentatie ervan plaats. Knight Area koos hiervoor de intieme concertzaal van De Cacaofabriek in Helmond. Samen met de twee bands in het voorprogramma stond dit garant voor een avondje stevige muziek.
Waarom een cd-presentatie in Helmond, van alle plaatsen, vraag ik me af. Is het vervaardigen en uitbrengen van deze vijfde volwaardige schijf van Knight Area voor de poorten van hel weggesleept? Ik verwacht van niet. Het was voor mij een primeur, nooit eerder maakte ik een cd-presentatie mee. Ik was heel benieuwd aan wie de cd zou worden overhandigd en door wie. Voordat het zover was diende zich een uitgebreid voorprogramma aan.
Distorted Harmony is afkomstig uit Israel. De zanger is uitgerust met een niet onaardige stem en heeft duidelijk energie teveel. Die kon hij goed kwijt in de stevige progmetal die ten gehore werd gebracht. Heel licht melodieuze trekjes waren te horen, maar meestal was het recht toe recht aan scheuren met die handel en werd de toetsenist door deze bombast overstemd. Het aardigst vond ik nog een nummer met alleen drums, een geprogrammeerde ritmebox en toetsen. En dan weer door met de soms chaotische (jazzy?) klanken, waarbij de lange haren van de heren op het podium lustig op en neer konden worden gebangd.
HeKz uit de UK tapte uit hetzelfde vaatje. Ook deze Britten hebben een zanger in de gelederen die aardig uit de hoek kan komen. In de verte deed hij denken aan Ian Gillan van Deep Purple. Deze muziek vond ik iets beter te verteren, hier en daar klonk een aardig toetsenintermezzo, terwijl de gitaarsolo’s iets beter waren, maar ook in het hoge ritme van de nummers werden uitgevoerd. Maar in de basis was het gewoon keihard. Het laatste nummer, The Black Hand, met de nodige afwisseling, liet nog het beste horen waartoe de band in staat is.
De toon was dus goed gezet. De zaal was gelukkig inmiddels redelijk volgelopen met dik honderd man als Knight Area het podium betrad. Hiermee werd ook meteen duidelijk waarom voor een kleine zaal was gekozen. ‘De presentatie’ bleek een nogal schutterige aankondiging van de nieuwe cd “Hyperdrive” te zijn door zanger Mark Smit. Weten we dat ook weer. Voor de zware metalen uit het voorprogramma bleek niet bij toeval te zijn gekozen. “Hypderdrive”, dat integraal werd uitgevoerd, kent namelijk ook een zwaardere toonzetting dan zijn voorgangers. Nieuwe gitarist Mark Bogert is hiervoor voor een deel verantwoordelijk. Met zijn spel legt hij een massieve basis voor het nieuwe, krachtige geluid. Regelmatig trad hij gelukkig ook in de schijnwerpers met prima, scherpe solo’s.
Mede-oprichter Gerben Klazinga genoot zichtbaar achter zijn batterij keyboards. Hij kan zich kennelijk goed vinden in zijn minder dominante rol. Dit werd nog eens benadrukt door de afstelling van het geluid. Zijn solo’s, die nog altijd prima zijn, kwamen luid en duidelijk door, maar verder delfde ook hier het subtiele toetsengeluid nogal eens het onderspit. Ik blijf hier gewoon over mekkeren!
Oudgediende Peter Vink, plukte zijn bas alsof hij aan een van zijn eerste concerten met Q65 (ja, een slordige 50 jaar geleden!) bezig was. Speelplezier, dat spatte bij het gezelschap absoluut van het podium af! Zanger Mark Smit hoort ook nog bij het oergeluid van Knight Area. Ook in het nieuwe werk kan hij zijn draai vinden. Hij was behoorlijk goed bij stem, al heb ik hem nooit een absolute topper gevonden.
Het is even wennen om kogelharde muziek van Knight Area te horen, zoals in opener Afraid Of The Dark. De combinatie met het verzorgde toetsenspel van Klazinga, puike solo in The Lost World, levert echter absoluut een meerwaarde op.
Het gedragen tempo, dat veel van de oude nummers kenmerkte, vormde in het nieuwe werk ook nog een baken voor de fans van het eerste uur. This Day is daar een goed voorbeeld van, met nadruk op rustige zang en pianospel, gevolgd door een alle-haartjes-in-de-lucht solo van Bogert. Opvallend was dat enkele koortjes bij sommige nummers niet uit keeltjes, maar uit een kastje kwamen. Een beetje jammer vind ik dat.
Smit heb ik wel eens in een Mercury-achtig tijgerpakje op het podium zien staan. Dat liet hij nu gelukkig achterwege, al moest voor een van de nummers nog wel even een spidermanimitatiepakje aangetrokken worden. In de aansluitende ballad Song From The Past was voor hem een rol achter de piano weggelegd, zodat hij met een half afgerist pak achter het klavier plaatsnam. Nou ja.
Met Hypotized kent de cd een afsluiting, waarin veel elementen van de muziek samenkomen: kracht, uptempo, afgewisseld met rustmomenten en mooie solo’s.
Het loopt al tegen twaalven als de eerste noten van een van de klassiekers Mortal Brow van “The Sun Also Rises” worden ingezet. Aan het eind mag Bogert nog een keer volledig los op zijn snaren. Heerlijk slot.
Ik had het niet gedacht, maar de nieuwe stijl van Knight Area begint zowaar te wennen. Het is wat minder gecompliceerd, meer toegankelijk dan vroeger. Voor mij gaat er niets boven de eerste twee cd’s van Ridderbuurt, maar gezeten aan de bar, met prima zicht op het podium en de pomp, beleefde ik met mijn kompanen een zeer plezante avond. Goed hard is niet slecht. Helmond is ver weg, maar Knight Area weet gelukkig chocola te maken van deze avond.